ผมรักนาย(ผู้ชายครับ)

Bboy

ผมเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกเบื่อกับชีวิตที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ผมเป็นนักร้องมาได้ปีเศษๆแล้วคับ ชื่อเสียงก็โด่งดัง ไปไหนมาไหนใครๆก็รู้จัก สาวๆก็กรี๊ดกร๊าดมาขอลายเซ็น ก็ผมเป็นไอด้อลประจำประเทศญี่ปุ่นนี่นา เสียงของผมใครๆก็ชมว่าเพราะ ทุกอย่างที่อยากได้ก็ได้มาง่ายๆไม่ต้องขวนขวายเลย ทั้งบ้าน รถโทรศัพท์ แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างคุณคงคิดสิคับว่าชีวิตแบบนี้มันน่าเบื่อตรงไหนเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาแท้ๆ แต่นั่นแหละคับสิ่งที่ผมเบื่อเพราะผมแทบจะไม่ได้ดิ้นรนกับอะไรเลย อยากได้อะไรแค่พูดสิ่งที่อยากได้ก็มาวางอยู่ตรงหน้าเลย บางทีผมก็รู้สึกเหงาจับใจ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครคบนะคับทุกคนต่างก็อยากเข้ามาใกล้ชิดกับผมทั้งนั้นแต่มันหาความจริงใจไม่ได้เลย
    วันนึงผมรู้สึกเบื่อโตเกียวเบื่อญี่ปุ่นขึ้นมา ผมเลยปรึกษากับมุโระซังผู้จัดการส่วนตัวของผม ผมไม่มีพ่อแม่หรอกคับก็มีแต่มุโระซังนี่แหละที่เป็นพ่อคนที่สองของผม
     ผมบอกมุโระซังว่าอยากจะไปเที่ยวประเทศไทยจัง อยากให้เขาแนะนำที่ดีๆให้หน่อยเพราะมุโระซังมีญาติอยู่ประเทศไทยและไปที่นั้นบ่อยๆ
                  ไป ที่จังหวัดกระบี่ซิทะเลสวย ( สึนามิหมดไปแล้ว) มุโระซังแนะนำ
                   หรอคับ
                  แล้วจุนโนะซังจะไปนานมั้ย?(ชื่อของผมคับ)
                 ผมคิดว่าอยากจะไปซักอาทิตย์หรือสองอาทิตย์นี่แหละคับ
                  ถ้างั้นก็ไปเถอะเดี๋ยวจะจัดการทุกอย่างให้มุโระซังยิ้มใจดีอย่างเคย
    หลังจากนั้นไม่นานมุโระซังก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ถึงบอกไงคับว่าผมไม่ได้ทำอะไรเองเลย   ผมมาถึงประเทศไทยช่วงบ่ายๆของวันต่อมา มุโระซังบอกว่าจะมีหลานของมุโระซังมาคอยดูแลผมและมารับ อายุก็น่าจะมากกว่าผม 2-3 ปีผมลงจากเครื่องและใส่หมวกใส่แว่นอย่างมิดชิด (เพราะมุโระซังบอกว่าคนไทยก็รู้จักผมเยอะเหมือนกัน) ผมพยายามหาคนที่ถือป้ายจุนโนะสึเกะ อ๋อ!นั้นผมเห็นเค้าแล้ว ใส่เสื้อกันหนาวแล้วเอาหมวกคลุมหัวไว้แถมยังใส่แว่นอีก
                  ขอโทษด้วยคับรถเข็นหมดพนักงานบอกผมเป็นภาษาอังกฤษ เขาอาสาเดินถือกระเป๋าตามผมมาสองคน ผมเดินไปหยุดตรงหน้าผู้ชายคนนั้น เขามีจมูกและปากสวยมากดูลงตัว
                   ผมคือจุนโนะสึเกะคับผมพูดภาษาไทยที่อุตสาห์ซ้อมมาทั้งคืน
                    มาจากคุณอามุโรอุใช่มั้ย เขาถามผมเป็นภาษาญี่ปุ่น ผมก็พยักหน้าตอบ
                    ตามมาเขาพูดแล้วก็เดินนำหน้าไป ผมหันหลังไปอีกที อ้าว!พนักงานสองคนนั้นหายไปซะแล้วเวรกรรม
                  อ้าวตามมาซิเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้เหมือนคนญี่ปุ่นจริงๆผมยืนนิ่งหันหน้าไปทางกระเป๋าเล็กน้อย
                         ถ้ากระเป๋านะถือมาเองแล้วกัน ฉันมันไม่ใช่พวกบ้าดาราแล้วต้องคอยไปประจบหมอนี่หยาบคายจริงๆถึงแม้ว่าผมจะพอใจอยู่ที่เขาไม่มาพะเนาพะนอผมแต่นี่มันเกินไปพูดจากับคนที่เพิ่งรู้จักอย่างนี้ได้ยังไง แถมผมมี แค่สองแต่กระเป๋ามีตั้ง 4 ใบแนะ
                           ว่าไงจะมารึไม่มายืนรกโลกอยู่นั้นแหละเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันคนอะไรนอกจากจะไม่มีมรรยาทแล้วยังอัธยาศัยไม่ดีอีก
                             นายไม่เห็นรึไงว่ากระเป๋ามันมีตั้ง4ใบฉันมีแค่สองมือเองนะจะให้ถือยังไงผมตอบไปด้วยเสียงที่ไม่พอใจเหมือนกัน
                             อะไรวะเหนื่อยก็เหนื่อยแถมยังต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้ญาติก็ไม่ใช่ คุณอาเขาคิดยังไงของเขาวะเขาบ่นขนาดบ่นยังเป็นภาษาญี่ปุ่นตังใจให้ผมได้ยินอีก แหมไอ้เจ้านี่ บ่นเสร็จแล้วก็มาหยิบกระเป๋าสองใบเดินออกไป หมอนี่สูงแหะ สูงดี หน้าตาก็น่าจะดีแต่นิสัย ท่าทางจะแย่ ผมเดินตามเขาไปขึ้นรถ 
ติดตามตอนต่อไป