รอยทาง

ครูของพวกเราเธอ ชื่อ สุเรยา  สาวสวยเซ็กซี่ถือดอกไม้  เธอเป็นคนร่าเริง  แจ่มใส    น้อยมากที่เธอจะมากางตำราสอน   เล่มหนา ๆ  ที่ต้องพกพาไปเรียนแต่ละวัน  แต่เธอจะใช้สิ่งแวดล้อมรอบข้างรอบตัว  หลักความเป็นจริงในชีวิตประจำวันนั้นมากกว่ามาสอน   ยกตัวอย่างทำให้เข้าใจง่ายขึ้น    ฝึกใช้ความคิด   ให้ความเป็นเพื่อนกับนักเรียน   ช่วยแก้ไขปัญหาแนะนำ   หากิจกรรมให้ทำไม่ว่าจะในหรือนอกสถานที่เพื่อเรียนรู้กับสิ่งแวดล้อมรอบกาย  
ให้กำลังใจและคำชมอยู่เสมอ  เธอมักจะบอกว่าเป็นธรรมดาผิดย่อมมาก่อนถูกเสมอ   ฉันคิดว่าเธอเป็นคนหนึ่งที่เหมาะสมสำหรับคำว่า" ครู"  นี่เเหละคือสุดยอดของความเป็นครูในความคิดของฉัน      คือพร้อมที่จะเป็นผู้ให้กับทุกๆ คน   แม้ลูกศิษย์ล้วนแตกต่างที่มา  ส่วนใหญ่จะอาวุโสกว่า  ทุกคนมีสิทธิเท่าเที่ยมกัน   ได้รับเกียรติทั้งผู้ให้และผู้รับ   น้องนักศึกษาวัยรุ่นบางคนอยู่ต่างเเดนประเทศใกล้เคียง  เอาเวลาว่างมาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ  ร่วมกัน 
เรียนไปได้สักระยะพวกเราทุกคนต่างก็สนิทสนมคุ้นเคยกัน  คุยภาษาเดียวกันตามที่ครูสอน   แต่ดูแล้วมันช่างยากและลำบากสำหรับฉันเหลือเกิน ภาษาของเขาพูดเร็วต้องออกเสียงลิ้นรัวทุกตัวอักษร  โดยเฉพาะ  ตัว  ç ş s z ü ö  ถ้าออกเสียงผิดความหมายก็จะผิดไปด้วย   ฉันเลยมักจะเป็นตัวตลกให้เพื่อนได้สนุกขำหัวเราะเป็นบรรยากาศที่ดีอีกแบบ  แต่ครูเขาเข้าใจว่ามันยากและลำบากพอควรสำหรับคนเอเชียในการออกเสียง   
แต่ก็ได้กำลังใจที่ดีมากบอกว่าค่อยเป็นค่อยไป  ช้าๆ  ไม่ต้องเร่งรีบ   แต่เรากลับเป็นห่วงกลัวจะเป็นตัวถ่วงของเพื่อนๆ  ในห้อง  แทบจะถอดใจหลายครั้ง   แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเพื่อนๆ ทุกคนคอยช่วยเหลือ  เรื่องการเรียนการบ้านติวสอบ  สุดท้ายพวกเราก็สำเร็จไปพร้อมกันด้วยความพยาม  นี่แหละน๊า!  เขาถึงว่า   "ไม่มีความสำเร็จยิ่งใหญ่ใดๆ  ในโลกได้มาด้วยความเพียรพยายามอันน้อยนิด"