เมื่อชีวิตเดินทาง

รดา

เมื่อชีวิตเดินทาง..
บางทีก็เลือกที่จะเดินไปบน..ทางลูกรัง..
ขรุขระบ้าง.. ให้เท้าได้สัมผัสความแหลมคมของเศษหิน
ฝึกความอดทนให้กับเนื้อเท้าอ่อนอ่อน..
เพื่อให้เกิดความเคยชิน

            เดินไปบน หนทาง  ที่กว้างใหญ่
            บ้างสดใส ขรุขระ ปนปะเปลี่ยน
            รอยเท้าลิ้ม ชิมรส เป็นบทเรียน
            แม้ทางเกวียน เสี้ยนตำ ย้ำให้ทน
บางทีก็ต้อง เดินไปตามแนวทาง ของสังคม
..กรอบ.. ประเพณี หรือสิ่งที่..ต้องทำ..
ทางที่ดูดีเป็นระเบียบ ดังคล้ายว่าจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ
เป็นทางที่ใครหลายๆคนอยากจะเดิน.. แต่ไม่ได้เดิน
ใครหลายๆคน ไม่อยากเดิน.. แต่จำต้องเดิน
หรือบางคนเดินไปแล้ว กลับเถลไถลลงข้างทางไป

           กลีบกุหลาบ ทาบทา จนหนานุ่ม
           ไม่มีปุ่ม ปมใด ให้หมองหม่น
           ทางในฝัน มีไว้ ให้ได้ยล
           ด้วยต่างคน ดั้นด้น บนหนทาง
หนทางยาวไกลนัก..จะไปคาดหวังได้อย่างไร 
ว่าทางข้างหน้าจะขรุขระหรือราบเรียบ
..อยู่ที่ใจ อยู่ที่ตัว..ถ้าทางมันบรุขระนัก 
ก็ใส่รองเท้าเพื่อคลายความเจ็บปวด.. 
หากมิสามารถเปลี่ยนเส้นทางเดิน
แต่ถ้าเราไปเจอทางที่ปูไปด้วยผืนหญ้าอันอ่อนนุ่ม..
จนมิอาจจะทนใส่รองเท้าต่อไปได้ เราก็ถอดมันออกเสีย..
เพื่อที่จะได้สัมผัสมันอย่างนุ่มนวล
แต่บางคนก้อเลือกที่ไม่เดินไปบนผืนหญ้าอันอ่อนนุ่มนั้น 
ด้วยเกรงว่ามันจะบอบช้ำ ไม่งดงาม
เลือกที่จะเดินเลี่ยงไปเสีย แม้จักอ้อมบ้าง 
แต่นั่นคือทางที่เลือก ณ เวลานั้นของการตัดสินใจ

          เลือกจรด ปลายเท้า ตัวเจ้านั้น
          ตามจิตฝัน ผันไป ใฝ่สรรค์สร้าง
          ไม่เจาะจง ตรงไหน หากใจวาง
          เพียงเพราะทาง ฝากไว้ กับใจตัว
เมื่อมีต้นทาง ย่อมก็ต้องมีปลายทาง..มีเส้นชัย
เส้นชัยของเส้นทางของบางคน..ต่างกัน  
จุดหมายปลายทางที่เลือก..ก็แตกต่าง
ผู้คนมากมาย..ร่วมเดินทาง..แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาเหล่านั้น
....มีจุดหมายเดียวกัน....
แล้วเมื่อเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจ 
ที่วาดหวัง แล้วกลับพบว่า ..ไม่ใช่..
ไม่ใช่จุดหมาย ไม่ใช่ปลายทาง..ชีวิตยังคงต้องเดินทางต่อไป..

          มองเส้นชัย ใจหวัง ได้ดังคิด     
          ทางชีวิต เดินยาก ขวากหนามทั่ว
          แต่ไม่ใช่ หยุดเดิน เพราะหวาดกลัว
          ดีหรือชั่ว ต้องสู้ สู่เส้นชัย
แล้วเมื่อเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจ 
ที่วาดหวัง แล้วกลับพบว่า ..ไม่ใช่..
ไม่ใช่จุดหมาย ไม่ใช่ปลายทาง..ชีวิตยังคงต้องเดินทางต่อไป..
				

.... เพียงเท้าที่ก้าวเดิน.....