เมินคนใกล้ ตามคนไกล

starringsound

....ฉันเคยถามตัวเองหลายครั้งว่า เพราะอะไรมันถึงเป็นแบบนี้  แล้วคำตอบเดิม ๆ ที่นึกออก ก็คงไม่พ้นว่า...
 
....เพราะเราอยากให้เค้าเชื่อว่าเราเป็นคนดี....อยากให้เค้าประทับใจเรา .....อยากให้เค้าไปพูดต่อถึงเราในทางที่ดี.....คงอยากให้เค้า...อีกหลายร้อยอย่าง  แต่ไม่ว่ามันจะเป็นเหตุผลไหน  สิ่งที่มันใช่จริง ๆ คงไม่พ้นเรื่องภาพ หรอก
 
....คนทุกคน มีทั้งด้านที่ดีและไม่ดี  ขึ้นอยู่กับว่า เค้าหันด้านไหนหาเรา และหันด้านไหนคนอื่น  ถ้าเค้าหันด้านไม่ดีหาเรา สิ่งที่เราทำได้มีอยู่ 2 ทางคือ  พยายามเข้าใจและรับด้านไม่ดีของเค้าให้ได้ในที่สุด หรือไม่ต้องเข้าใจ ไม่ต้องพยายามอะไร แต่ก็ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันมากนัก   ลองคิดดู ถ้าเราเลือกทางแรก เราต้องยอมปรับความคิดของตัวเอง  ยอมพยายามที่จะปรับตัวเข้าหาเค้า แล้วก็ยอมเสียเวลา ถ้าในที่สุด เราจะรับเค้าไม่ได้จริง  ๆ
 
....ลองถามตัวเองดูสิ ว่า ถ้าเราเลือกทางนี้ แล้วต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้  เราจะเลือกหรือเปล่ามันก็คงเหมือน ๆ  กับที่คนอื่นถามตัวเองคำถามนี้เหมือนกัน  นี่แหละ  มันถึงออกมาเป็นแบบนี้  เป็นสังคมแบบที่ทุกคนต้อง สร้างภาพ ของตัวเองให้ดูดีกว่าที่เป็นเสมอ  เพราะเราไม่รู้หรอกว่า ถ้าเราทำและเป็นอย่างที่เราเป็นจริง ๆ  ด้านที่เราหาหันคนอื่น มันจะเป็นด้านที่คนอื่นรับได้มากแค่ไหน  ถ้ารับได้ก็คงดีไป แต่ถ้าไม่ได้หละ  มีแต่เสียกับเสีย  เราคงไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามันจะเป็นทางไหน เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าคน ๆ นั้น เค้ายอมใช้เวลากับเราหรือเป่า    คนส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยกล้าที่จะเสี่ยงเป็นตัวเองที่ดีและไม่ดี ให้คนที่เพิ่งรู้จักเห็น แต่เค้าจะเป็นเฉพาะตัวเองในแบบที่ดีหรือ อาจเป็นตัวเองในแบบที่พยายามสร้างให้คนอื่นเชื่อ
.
แล้ว....คนใกล้ตัวเราหละ  คนที่เห็นตัวตนเราที่แท้จริง  คนที่รับเราได้แล้ว  คนที่อยู่เป็นเพื่อนเรา เดินกับเรา กินข้าวกับเรา ทำงานร่วมกับเรา ดูแลเรา คอยห่วงใยเรา คอยให้คำปรึกษา เป็นbackup ให้เราเสมอ  เราไม่ควรจะทำให้เค้ารู้สึกดีกับเรามากกว่าเหรอ  มันคงไม่ใช่เพราะบุญคุณอะไรหรอก  แต่มันเป็นสิ่งดี ๆ ที่ควรมีให้กัน  จริงอยู่  ที่หันมาทีไร เราก็เห็นเค้าคนนี้เสมอ  เรามีเค้าตลอด   เพราะความดีและความใส่ใจของเค้า มันกลายเป็นทำให้เค้ากลายเป็น ของตาย ของเราไปได้ ทั้งที่เค้าอาจเป็นคนที่รักเราจริงมากที่สุดก็ได้
 
....การที่เราไม่ต้องใส่หน้ากากเวลาที่อยู่กับเค้า มันคือการที่เค้ายอมรับตัวตนที่แท้จริงของเราได้  เค้าเห็นภาพเราแบบที่เป็นเรา ไม่ใช่ภาพที่เราอยากให้เค้าเห็นว่าเราเป็น   เค้าใช้ใจเติมเต็มสิ่งที่ดีให้เรา  แต่เรากลับใช้ใจเราทำร้ายเค้าด้วยการมองข้ามเค้าไป....
 
ลองนึกดูสิว่า ถ้าเราเป็นเค้า เราจะยังเป็นเหมือนเค้าที่ยังอยู่เป็นของตายเพื่อเราได้หรือเปล่า
ลองนึกดูสิว่า  ถ้าวันนึงที่เราหันไปแล้วไม่เห็นเค้าแล้ว  คนที่เราเพิ่งรู้จักคนใหม่เค้าจะแทนคน ๆ นั้นของเราเหรอ
อย่าปล่อยให้อะไรมันสายเกินไป แล้วเรามานั่งเสียใจทีหลัง  หรือตีโพยตีพายว่าเค้าไม่ให้โอกาสเราเลย
เพราะตลอดเวลาที่เค้าอยู่ ณ ตรงนั้น เค้ามีโอกาสให้เราเสมอ  
แต่เราก็ผลักมันออกไปแล้วเลือกที่จะวิ่งตามคนอื่น