ลูกไม้…หล่นใกล้ หรือ ไกลต้น ดี ?

pigstation

1. 
แดดเริงแรงแสงระยับ สาดแสงลงมากลางลานหญ้าหน้าสถานีอนามัยบ้านบึง  ลมอ้าวพัดมาจากหัวเขาไกวกิ่งไม้ไหวเอน มันเป็นลมแล้ง ดอกคูนบานสะพรั่ง เหลืองจัดจ้านเป็นพวงมาลัยช่องามประดับทุ่ง
ผมคลี่การ์ดสีขาวตัดขอบดำลายเทพพนม ทบทวนดูหมายกำหนด ตระเตรียมไปร่วมงานประชุมเพลิงฌาปนกิจ นายอ่วม ลุงขี้เมาประจำหมู่บ้าน คงไม่มีใครโศกเศร้าเกินความจำเป็น เพราะเป็นไปตามแก่สังขารและวารวัยที่ล่วงมาจน 86 ปีโดยประมาณ
เสียงแม่บ้านเร่งเร้ามาจากครัวบ้านพักของเจ้าหน้าที่ประจำสถานีอนามัยชายเขาดังโหวกเหวกมา ผมตื่นจากภวังค์ที่ว่า..
(.ในภวังค์ที่ว่าวัยหนุ่มฉกรรจ์ การมาบรรจุตำแหน่งเจ้าพนักงานสาธารณสุขชุมชนอย่างผมนั้น เป็นที่ใส่ใจของชาวบ้านร้านถิ่น ทุกคนให้การต้อนรับเป็นอย่างดี จนผมรู้สึกผูกพันตั้งแต่เริ่มแรกชีวิตการทำงานรับใช้แผ่นดินในนามข้าราชการ คนของหลวง เพื่อปวงชน
	จวบจนวันเวลาล่วงเลย จนผมเริ่มต้นชีวิตครอบครัว ชีวิตผมดำเนินไปตามครรลองแห่งสภาพชนบทกาลอย่างไม่หวือหวา เป็นไปตามลำดับขั้นตอนของมันอย่างธรรมดาสามัญ
	ต่างกันตรงที่ว่าแต่ละวัน ลุงอ่วมจะเมาเป๋มาที่สถานีอนามัยทุกวัน มาแต่ละวันก็วันละเรื่อง บางครั้งผมอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม ชาวบ้านตาสีตาสาอย่างตาลุงสาวก 40 ดีกรีอย่างตะแกจะมีเรื่องราวอะไรมาถกปาฐะกับหมออนามัยหนุ่มตอนปลายอย่างผมได้ทุกวี่วัน
		หมอออโผมน่ะเบื่อไอ้พวกนักการเมืองเหลือเกิน.. ดีแต่ตอนเลือกตั้ง พอเลือกเสร็จก็ไม่เห็นทำตามนโยบาย อย่างนี้มันไข่แล้วทิ้งนี่นา เอิ้กกก
		แหม..ลุง ไอ้สำนวนไข่แล้วทิ้งมันน่าจะเป็นเรื่องหนุ่มทิ้งสาวนาผมติง
		มันก็ครือกันแหละ
	เป็นอย่างนี้ทุกวี่วัน จนกระทั่งผมมีโอกาสเป็นพ่อคน แกก็ยังรักษาระดับความเมาไว้อย่างสม่ำเสมอ จนลูกผมเข้าเรียนในระดับชั้นประถม
		เด็กวันนี้ คือผู้ใหญ่อัปรีย์ในวันหน้า เอื๊อกก  ลุงอ่วมล่อประเด็นหาเรื่องแต่หัววัน
		อ้าว..ไปกินรังแตนที่ไหนมาลุง เล่นแรงนา 
		นี่ดูสิ ผลงานนังจันทร์ ลูกสาวลุง มันเอาลูกมาทิ้งไว้ ทำไงดีหว่า..ฝากหมอช่วยๆดูหน่อย มันก็คงรุ่นราวคราวเดียวกะลูกชายหมอแหละ เอาบุญนะพ่อคุณ ที่ปลายมือลุงอ่วมมีมือเรียวเล็กบอบบาง พร้อมดวงตาไม่รู้อิโหน่อิเหน่จ้องมายังผมอย่างหวาดๆ ตกลงผมก็เลยต้องอุปการะไอ้แกละหลานตาอ่วม ผลงานของนังจันทร์ลูกสาวคนกลางที่ไปทำงานเมืองกรุง ขายแรงแลกเงินวันต่อวัน ส่วนลูกนั้นคงต้องพลัดพรากจากอ้อมอกก่อนวัยอันควร มันคือผลกระทบสืบเนื่องมาจากการรีบเร่งพัฒนาให้สังคมเราก้าวกระโดดสู่ความเจริญทางวัตถุ  จนละลืมการสร้างคน การสร้างครอบครัว ให้เป็นหน่วยย่อยของสังคมที่ดีพอที่จะเป็นเรี่ยวแรงทั้งกำลังกายและกำลังสติปัญญาในการพัฒนาชาติบ้านเมืองให้สู่ความเป็นอารยะอย่างครบถ้วน สมบูรณ์พร้อม
	แต่ละวันที่ไอ้แกละมาขลุกอยู่กับลูกชายผม จนเติบโตเป็นหนุ่มน้อย ทั้งคู่เป็นเสมือนฝาแฝดอิน-จัน จนใครๆต่างทักว่าผมมีลูกแฝด แต่ที่น่าปลื้มใจคือ ไอ้แกละมันรักดี จนผมอดที่จะภูมิใจไม่ได้ว่า คงเป็นเพราะบทบาทหน้าที่ของหมออนามัยคนเล็กใจโตอย่างพวกเรา นอกเหนือจากหน้าที่ภาระความรับผิดชอบที่ต้องตอบสนองเบื้องบนแล้ว งานชุมชนจิปาถะเราต้องลงไปขลุกอยู่กับชุมชน จนรู้แจ้งแทงตลอดว่า บ้านนี้มีควายตกลูกกี่ตัว มีหนี้ธกส.กี่แสน อะไรทำนองนี้
	สถานีอนามัยเปรียนเสมือนศูนย์กลางที่ไม่จำเพาะเจาะในการรักษาพยาบาลแต่เพียงสถานเดียว ยังมีบทบาทเสริมไม่ว่าจะเป็นแหล่งส่งเสริมข้อมูลการเรียนรู้ด้านสุขภาพ เป็นแหล่งส่งเสริมประชาธิปไตยแบบไม่สังกัดพรรค เป็นทุกสิ่ง คือทุกอย่าง เท่าที่จะทำได้     เท่าที่ชุมชนขอมา
		เป็นบุญของไอ้แกละแท้ ถ้าไม่ได้หมอล่ะแย่ลุงอ่วมก็ยังอ้อแอ้ตลอดศก 
		เด็กมันเอาถ่านด้วยลุง จบหกแล้ว ถ้าสอบอะไรติด ผมยินดีส่งมันจนจบเลย..จะได้เอาวิชาความรู้มาช่วยบ้านเกิด ผมตกปากรับคำ ทั้งที่เงินเดือนจะพอชักหน้าให้ถึงหลังหรือเปล่า อย่างไรก็ตกบันไดพลอยโจนแล้ว ส่งลูกส่งหลานให้ได้ร่ำได้เรียน ให้อนาคตด้วยการให้การศึกษาแก่เด็ก มันดีกว่าส่งดอก ส่งแชร์ เล่นหวยตั้งพะเรอเกวียน ผมคิดในใจตามประสา คนเคยเป็นเด็กวัด เคยอาศัยข้าวก้นบาตรมาก่อน
		โมทนาสาธุนะหมอนะ ไม่เปรี้ยวปากเร้อ เลิกงานแล้ว มะ ซักกรึ๊บ ว่าแล้วลุงอ่วมก็ยื่นน้ำทิพย์มา มีหรือผมจะให้เสียน้ำใจ สักหน่อยจะเป็นไรไป คลายเครียด
	ผลการสอบเอ็นทรานซ์ออกมา เจ้าลูกชายผมติดคณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร ส่วนเจ้าแกละ มันออกจะเกรงใจผมอยู่เลยตัดสินใจไปสอบอาชีวะ เรียนด้านออกแบบนิเทศศิลป์ เผื่อลู่ทางทำมาหากินแต่โดยเร็ว จะได้ลดภาระให้ผม ในฐานะพ่อบุญธรรม .ภวังค์ของผมก็ค่อยจางหายไปเมื่อเสียงแปร๋นของภรรยาผมเข้ากรอกเต็มสองหู ระยะประชิด )
2.
	คนเราเมื่อพิจารณาดูก็เพียงเท่านี้ ร่างที่เห็นว่าสวยงาม ใจที่เห็นว่ามี ว่าเป็น ตามแต่จิตปรุงแต่ง พอสุดท้าย เหลือเพียงร่างที่ไม่ต่างจากวัตถุ เมื่อจิตดับ ธาตุต่างๆที่มาประชุมเป็นขันธ์ 5 ก็พากันเสื่อมสิ้นสลายคืนสู่ดิน สู่น้ำ สู่ไฟ สู่ลม ตามเดิม เหลือเพียงบุญกุศล เวรกรรมที่สะสมไว้ก่อนเบื้องปลายเป็นเครื่องชี้นำว่าจะ นรก สวรรค์-นิพพาน
	เมรุประดับด้วยดอกไม้พอประมาณ จากแรงรวมของคนละแวกเดียวกัน ที่เคยเห็นหน้าค่าตา งานบาป งานบุญก็คนหน้าเดิมทั้งนั้น
	เสียงพระสวดชักบังสกุลค่อยจบลงตามธรรมเนียมประเพณี ทุกคนเดินขึ้นไปวางดอกไม้จันท์ แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามวาระแห่งกาลเทศะ
	สีสุกปลั่งของจีวรใหม่ที่อาบคลุมร่างของเณรหนุ่มทั้งสอง ช่างอร่ามเรืองยิ่ง ผ่องผิวนวลเนื้อของเจ้าพระคุณให้น่าเลื่อมใส เณรแกละ และเณรลูกชายของผมบวชหน้าไฟให้บุพการีตามประเพณีสืบมา
	แม้ชายผ้าเหลืองจะนำพาขึ้นสวรรค์วิมานแมนหรือไม่กับคนขี้เหล้าเมายาอย่างตาอ่วม แต่กับตัวผมแล้ว บัดนี้เณรแกละ ผู้เป็นหลานสืบเชื้อสายได้ก้าวมาถึงปฐมวัยแห่งการเริ่มต้น
	ส่วนตัวผมเมื่อเข้าสู่มัชฌิมวัยล่วงพ้น คงต้องคอยประคับประคองให้หน่อเนื้อนาบุญ ให้เจริญวัย เติบใหญ่เป็นคนรักดี เผื่อว่า ถิ่นฐานบ้านเกิด หรือ มาตุภูมิจะได้มีกำลังของแผ่นดิน คอยรับใช้เบื้องยุคลบาทสืบไปให้ชาติได้วัฒนา
3.
	เสร็จสิ้นจากงานทำบุญร้อยวัน เจ้าหนุ่มน้อยก็ถึงวันเปิดเทอมใหญ่ บทบาทใหม่ของพวกเขาคนรุ่นใหม่หัวใจชนบทกำลังจะเริ่มต้น
	ริมทุ่งนาในเย็นวันหนึ่ง วันที่ไร้เสียง ไร้เงาลุงอ่วมมาทักทาย มาป่วน ขาดหายไปนับแต่นี้จนสืบไป มีต้นยางใหญ่กำลังออกลูก ออกผลสะพรั่งเต็มก้าน สายลมหนาวกรูเกรียวมาอย่างหงอยเหงา และเปล่าเปลี่ยว
	ลูกยางถูกปลิดขั้ว ลอยหมุน ปลิวไปตามแต่แรงเหวี่ยงของกลีบเจ้า จะไปไกลสุดฟ้าไหนก็ตามแต่ใจเจ้า ผมเห็นปีกสีแดงของลูกยาง ดังความงามอันร้อนแรงที่จะเติบใหญ่เป็นต้นกล้าต่อไป
	ย้อนกลับมายังสถานีอนามัยชายเขา ผมเงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะ พบแววตาหมองของน้าศรี ที่ปล่อยเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา
		คุณหมอ..ลูกชั้นติดยาบ้า ทำไงดี
	บางลูกไม้ไม่ทันเติบใหญ่ ก็ถูกแมลงกัดกิน..เสียแล้ว หน้าที่ตรงนี้คงไม่ใช่เรื่องของหมออนามัยคนเล็กหัวใจโตอย่างผมแต่ลำพัง คงเป็นเรื่องของทุกคนที่จะช่วยเป็นร่มเงาให้ลูกไม้ได้หล่นไม่ไกลต้น หรือจะไกลต้นได้เติบโต ได้งอกงามขึ้นมา บนด้ามขวานทองนี้.