นิทานของคนหูหนวก

เครายาว

นาย ตันตกะเป็นเด็กหนุ่มผู้สนใจใฝ่รู้แต่อยู่ในป่าจีงศีกษาจากธรรมชาติ จากต้นไม้จากสัตว์ป่าจากวันคืนและจากดวงดาว สิ่งหนึ่งที่เขาสำนึกอยู่เสมอคือเขาไม่รู้อะไรเลย ?
                       
                        ในทุกวันพระสิบห้าคำพระวาสนกษัตริย์จะทรงจัดพิธีถวายข้าวพระ หลังจากนั้นกำหนดให้มีการโต้วาทีสำหรับนักปรัชญาทั้งหลาย นายตันตกะอยู่นอกสุดในบริเวณพลับพลาพีธีนั้น
        " ชีวิตคืออะไร? " ผู้เฒ่ามีนามว่า สัจจชีวิตาเอ่ยขึ้นก่อนเป็นคนแรก
        " ชีวิตคือการเกิด ชีวิตคือพัฒนาการ ชีวิตคือจิตวิญญานและลมหายใจ ชีวิตคือการดำรงค์อยู่ ชีวิตคือการงานความสุข
คือความห่วงหาอาทร และชีวิตไม่ใช่ความตาย " บุราณาจารย์อุตราแทรกขึ้น
        " มนุษย์เกิดมาเพื่ออะไร? " มีคนถามขึ้น
        " มนุษย์เกิดมาก็เพื่อแสวงหาความหลุดพ้น หลุดพ้นจากความมึนทึบทางสติปัญญา เพื่อความรู้แจ้งในความหมายของชีวิต "
ปราชญ์หนุ่มนามตันตกะชาวป่าเอ่ยขึ้นบ้าง
        " เจ้าเป็นใคร ? เหตุใดจึงไม่รู้กาลเทศะไม่รู้ก่อนหลังไม่รู้ควรไม่ควร " มหาอำมาตย์โทผู้ควบคุมความเรียบร้อยในการเสวนาตวาดเสียงแหลม
        " ชื่อของข้าไม่สำคัญเท่าความหมายในถ้อยคำของข้า ข้าเห็นกาลนี้เหมาะและควรที่จะเอ่ย ขออภัยที่ข้าไม่ได้คิดด้วยว่าท่านจะต้องเห็นว่าไม่สมควร จึงไม่ได้ทำตามใจท่าน "
        " จงบอกที่มาและสำนักเรียนของเจ้า " พระวาสนกษัตริย์ทรงตรัส       
" ข้าแต่มหาบพิตร ข้านามตันตกะศึกษาสำนักตักศิลาในป่าเขาใหญ่ อาจารย์ของข้านามธรรมชาตาผู้แจ้งแห่งการเกิดดับของสรรพสิ่ง "
                      
 " เอ้าวันนี้พอแค่นี้แหละ กลับบ้านกันได้แล้วพวกเอ็ง "
                       " แล้วพวกผมจะได้ฟังอีกเมื่อไหร่ครับ " เจ้าจุกถามขึ้น
                       " ก็เมื่อเจ้ารักพระราชาของเจ้ากับเมื่อเจ้าสนใจไฝ่รู้นั่นแหละ..... "