………………ก่อนที่จะสาย..............

ดาหลา & ปะการัง

 >"ฮื่อ ! มีเมล์มาอีกแล้ว ใครกันนะ" เสียงเจนพึมพำ
"เปิดดูซิ หนุ่มไหนหว่า "
...ข้อความว่า สวัสดีครับ อยากรู้จักจังเลย 
.................ป้อม..........(รอเมล์คุณนะ)
เจนนั่งอมยิ้ม แล้วก็ตอบเมล์กลับไป 
กลับไปกลับมาอยู่หลายเที่ยว ....จนลืมเวลากลับบ้าน 
ที่ห้องทำงานก้อเริ่มทะยอยกันกลับบ้านแล้ว 
ทำไงดีหล่ะ อยากคุยต่อนี่นะ แต่ต้องกลับบ้าน ก็ตัดใจบอกไปว่า 
ถึงเวลากลับบ้านแล้ว พรุ่งนี้เมล์มาใหม่นะ
...............นับจากวันนั้น เจนจำได้ดี 1 มีนา เจนกับป้อม คุยกันมาเรื่อยๆๆ 
จน.....ความสัมพันธ์ จากเพื่อนคุยทางเมล์ จากเมล์คุยกัน ก็เริ่มมีจดหมาย ส่งถึงกัน 
ส่งของส่งรูปถ่าย ให้กันเรื่อยๆๆมา และก้าวหน้าไปเรื่อยๆๆ
จน.............
บอกว่ารักกันทุกวัน ....คิดถึงกัน โทรถึงกันแทบทุกวัน 
ในความเป็นจริง คนที่คบหากันในโลกของอินเตอร์เน็ต 
มันคงสว่างไสว นะ แต่ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นอย่างไร 
ความรักของเจนดำเนินไป ...จนเจนคิดว่าคิดว่ามั่นคง 
เพื่อนๆๆที่ทำงาน คอยเตือนเจนเสมอว่า ในโลกเน็ต มันไม่จริงจัง 
ผู้ชายเค้าคุยด้วยก็เพียงหวังอะไร ก็รู้ๆกันอยู่ ให้เจนระวังตัว 
แต่เจนก็ยังคง สืบสาน ความรักของเจนต่อไป อย่างไม่หยุดยั้ง
และในพักนึ่ง ไม่นานมานี้ 
ความที่ระยะที่ห่างไกล และหน้าที่การงานที่ก้าวหน้ามากขึ้น ของป้อม 
การเมล์ถึงกันก็น้อยลง จดหมายที่เจนไม่ต้องคอยชะเง้อหา 
กลับต้องชะเง้อหาทุกวัน 
จากเสียงโทรศัพท์ที่ดังบ่อยๆๆจนเพื่อนในที่ทำงานรู้ดี 
ค่อยๆๆเงียบๆๆลงไปเรื่อยๆๆ 
จนเกิดความหวาดระแวงในใจเจน ว่า ป้อมจะมีคนใหม่ หรือเปล่า 
ทำไมป้อม ไม่โทรมาหาเจนเหมือนเดิม 
จากเจนที่เคยร่าเริง แจ่มใส กลายเป็น เจนที่ ร้องให้บ่อยขึ้น... เหงา ....เศร้า
ร้องให้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคนอื่นๆ 
เวลาผ่านไป เกือบ 5 เดือน 
วันที่ 24 ตุลา เจนแทบจะกรี๊ด เมื่อ ....
มีชายคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะ ทำงานของเจน....
ด้วยที่เจนที่ร่าเริงได้หายไป จึงไม่ใส่ใจกับคนที่มายืนที่ใกล้โต๊ะทำงาน 
เจนยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป
จนกระทั่ง เสียงหนึ่งที่คุ้นๆๆหู เอ่ยออกมา
" ที่รัก แต่งงานกับผมได้ไหม "
พร้อมกับยื่นดอกลินลี่ที่เจนชอบ 1 ช่องาม 
ป้อมบอกกับเจนว่า ป้อมขอโทษด้วยที่ ไม่ได้ติดต่อเจนเหมือนเคย 
ด้วยหน้าที่การงานที่ มากมายและระยะทางที่ห่างไกลจากกันมาก 
แต่ป้อมก็รักและคิดถึงเจนตลอดเวลา เพราะไม่มีใครที่จะเป็นได้ทุกอย่างอย่างที่เจนมีให้ป้อมได้อีกแล้ว
เจนร้องให้ทั้งน้ำตา กอดป้อมแน่น 
ป้อมสัญญากับเพื่อนที่ในห้องทำงานว่าต่อไปนี้ จะดูแลเจนอย่างดี จะไม่ทำให้เจนนี่ที่น่ารักหายไปอีกแล้ว
และแล้ว ป้อมกับเจนก็ต้องขอบคุณ ....อินเตอร์เน็ต...สื่อรักที่ทำให้ได้รู้จักกันและรักกัน
ขอบคุณ เวบหาคู่ เวบหนึ่ง ที่ทำให้มีวันแห่งความรักที่พิสูจน์ กันด้วยกาลและเวลา
ณ. ปัจจุบันนี้ ทั้งสองมีพยานรัก ด้วยกัน เป็นโซ่ทองคล้องใจ......คือ ....น้องเน็ต....
น้องเน็ตเป็นความรักที่ทั้งป้อมและเจน ทุ่มเทให้กัน 
ปัจจุบันเจนทำหน้าที่แม่บ้าน ดูแลป้อมแต่เพียงอย่างเดียว 
ป้อมก้อเป็นหัวหน้างานที่รับผิดชอบที่ดี 
ในโลกของอินเตอร์เน็ต เป็นโลกที่ให้ทั้งคุณและโทษ 
ใครที่คิดว่าตัวเองไม่หนักแน่นพอ หวั่นไหวต่อความรู้สึก ง่าย 
ให้เล่นอย่างมีสติ และมันคงต่อความคิดของตัวเอง 
ในโลกมายาใบนี้ ทำให้หลายต่อหลายคู่ พบรักและสมหวังแบบเจน แต่ก้ออีกนั่นหล่ะ 
หายต่อหลายคู่ ถูกแย่งไป ถูกพรากความรักที่เคยมีให้กันไป อย่าน่าเสียดายอย่างที่สุด 
จึงอยากเขียนเรื่องนี้และมอบให้กับคนที่ถูกพรากความรัก...ไป
และมอบให้คนที่กำลังทำหน้าที่พรากความรัก ของคู่อื่นไปด้วยนะ 
มันเป็นเรื่องจริง........ที่เราชื่นชมกับความมั่นคงในความรักของเจน และชื่นชมป้อมที่ระยะทางและความห่างไกล ไม่ได้เป็นผลต่อความรักเลยแม้แต่น้อย.....