รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ ตอนที่ 12

Pat_Big

รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 12...
พัชกรีดร้องอย่างปวดร้าวหัวใจ ที่ผู้ชายที่เธอรักกลายเป็นเหมือนคนละคนกับผู้ชายที่เธอรู้จัก 
เค้ากดตัวเธอไว้กับเตียง เค้าเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้สำนึกของเค้าแพ้ต่อความรู้สึกโกรธแค้น เค้ารักผู้หญิงคนนี้มาก 
เช่นเดียวกันกับที่เค้ารู้ว่า เธอเองก็มีใจให้เค้าเช่นกัน แต่ตอนนี้ความโกรธแค้นของเค้ามันได้ทำลายสำนึกของเค้าไปซะแล้ว
เธอจะร้องทำไม ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก อ่อ แล้วเธอก็น่าจะดีใจนะที่ฉันช่วยสงเคราะห์ให้เธอ ฉันรู้นะว่าเธอน่ะรักฉัน บิ๊กใช้คำพูดห่างเหินกับเธอเข้าไปทุกขณะ
พัชหยุดกรีดร้องทันที แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากับเค้า เธอจ้องหน้าเค้าด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าผิดหวังและปวดร้าวอย่างสุดหัวใจ 
ฉาดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
พัชตบหน้าบิ๊กไปหนึ่งครั้ง แล้วเธอก็ทำได้แค่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างนั้น 
ตัวเธอสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง 
ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเสียบิ๊กไปแล้ว ต่อไปนี้เธอกับเค้าก็คงจะกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าของกันและกัน 
เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่าการระดมจูบเธอ เธอดิ้นรนและขัดขืน แต่ยิ่งเธอดิ้น เค้าก็ยิ่งจับเธอไว้แน่นมากขึ้น
 ทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่แขนมากแล้วตอนนี้ 
เธอดิ้นๆๆ จนในที่สุดเธอก็หมดแรง และก็หมดสติไปในที่สุด เธอสลบไปแล้ว ทำให้บิ๊กได้สติกลับคืนมา เค้าตกใจอย่างที่สุด 
ในที่สุดเค้าก็รู้สึกตัวแล้วว่า เค้าทำอะไรลงไป เค้าเกือบจะทำร้ายผู้หญิงที่เค้ารักที่สุด ผู้หญิงที่ไมได้รู้เรื่องและมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในอดีตนั้นเลย
 
พัช...พัช.. น้ำตาของลูกผู้ชายไหลมาอาบสองแก้ม เค้าไม่ยอมเช็ดมัน ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น
นี่เราทำอะไรลงไป บ้าไปแล้วหรือไง เลวที่สุดเลย แล้วจะมองหน้าพัชได้ยังไง เราเกือบจะทำร้ายพัช เกือบจะทำในสิ่งที่มันจะเป็นตราบาปติดตัว เกือบจะทำร้ายคนที่ไว้ใจเรามากที่สุด เราทำได้ยังไง  
เค้าทุบกำปั้นเข้ากับกำแพง จนตอนนี้มือของเค้าแดงช้ำไปหมด บางแห่งก็มีเลือดไหลออกมาซิปๆ แต่เค้าไม่สนใจแผลของตัวเอง 
เค้าค่อยๆหันไปหาพัช
เค้าประคองใบหน้าเธอขึ้นมาช้าๆ เสยผมที่ปรกหน้าให้พ้นทาง แล้วมองดูเธอด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ขาดสาย  เค้าปวดร้าว และเค้าก็รู้ว่าคนที่ปวดร้าวมากที่สุด ก็คือ พัช 
พัช..บิ๊กขอโทษ บิ๊กไม่น่าปล่อยให้ความโกรธแค้นมาครอบงำจิตใจจนเกือบจะทำอะไรที่เลวร้ายกับพัชลงไป บิ๊กรุ้ว่าพัชคงจะเสียใจและผิดหวังในตัวบิ๊กมาก บิ๊กเสียใจ เสียใจจริงๆ บิ๊กจับมือพัชไว้ และก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้น 
 
เสียงโทรศัพท์มือถือของพัชดังขึ้น ป้านิ่มนั่นเองโทรมา บิ๊กค่อยๆเช็ดน้ำตา พยายามปรับเสียงให้ปรกติที่สุด
สวัสดีครับป้านิ่ม เค้ากรอกเสียงลงไป
อ้าว บิ๊กเหรอลูก หนูพัชล่ะ เป็นอะไรรึป่าว ป้าเห็นว่ามันดึกแล้วน่ะลูก แล้วหนูพัชก็ยังไม่ถึงบ้าน ป้าเป็นห่วง ป้านิ่มน้ำเสียงร้อนรน นั่นยิ่งทำให้บิ๊กรู้สึกผิดเข้าไปอีก
คือพัชเค้าหลับไปแล้วล่ะครับป้านิ่ม  ไม่ต้องห่วงนะครับป้า บิ๊กจะดูแลเค้าเองครับ สัญญาครับว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายกับพัชเกิดขึ้น บิ๊กปวดร้าวเหลือเกิน เค้ากำลังโกหกป้านิ่มว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ป้านิ่มชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็พูดกับเค้าว่า หลับไปแล้วเหรอ โถ แม่คุณของป้า  วันนี้ก็เจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้มาทั้งวัน เฮ้อ ป้าล่ะสงสารหนูพัชจริงๆ บิ๊ก  ป้าฝากดูแลหนูพัชด้วยนะลูก คิดซะว่าเป็นน้องสาวนะ  ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก 
ครับ ป้านิ่ม ไม่ต้องห่วงนะครับ บิ๊กจะดูแลพัชเป็นอย่างดี พรุ่งนี้บิ๊กจะรีบพาไปส่งบ้านครับ 
งั้นก็ฝากด้วยนะลูกนะ 
ครับ สวัสดีครับป้านิ่ม 
ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก คำนี้ของป้านิ่มทำให้เค้าโกรธตัวเองมากเข้าไปอีก พัชก็คงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน 
พัชไว้ใจเค้ามากที่สุด แต่เค้ากลับทำให้เธอต้องเสียใจ และเสียขวัญกับเรื่องเมื่อกี้นี้มาก 
พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไประหว่างเค้ากับพัช เค้ากลัวเหลือเกิน....
เค้าจัดการห่มผ้าให้เธอ และดูแลความเรียบร้อยเสร็จแล้วจึงไปจัดการกับตัวเอง เมื่อเค้าอาบน้ำเสร็จแล้วก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เค้ารู้สึกง่วงนอน 
เค้าจึงหาที่นอนมาวางข้างๆเตียงของเค้าที่ตอนนี้พัชนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนนั้น 
แต่เค้าก็นอนไม่หลับเลย เค้าจึงลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆเตียง และจับมือพัชไว้พลางนั่งมองเธอหลับ เค้ายังเห็นคราบรอยน้ำตาของเธออยู่เลย 
ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไร ฝันถึงอะไรอยู่นะ เธอจะให้อภัยในสิ่งที่เค้าทำลงไปได้หรือเปล่านะ เค้านั่งมองเธอไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ 
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เค้าค่อยๆรู้สึกอ่อนเพลีย และเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ 
จนกระทั่ง...แสงสว่างของวันใหม่เริ่มส่องแสงเรื่อๆ พระจันทร์กำลังจะลับขอบฟ้าให้พระอาทิตย์ขึ้นมาแทนที่
พัชค่อยรู้สึกตัว และค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอมองเห็นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็คือภาพบิ๊ก นั่งหลับอยู่ข้างๆเตียง มือของเค้ายังคงกุมมือของเธอไว้ 
เธอคิดและทบทวนความจำ เมื่อคืนนี้ ใช่ เมื่อคืนนี้ เกิดเรื่องขึ้นระหว่างเธอกันเค้า 
แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เธอหมดสติไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอรัก เค้าทำอะไรเธอหรือเปล่า เธอเริ่มสับสนอีกแล้ว 
เธอไม่ได้โกรธเค้าเลย เพียงแต่ว่าเธอเสียใจมากที่เค้าเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนที่เธอไม่รู้จัก  เธอค่อยๆเอามือเธอออกจากการเกาะกุมของมือเค้า
 
เธอลงมาจากเตียง แล้วค่อยๆ พยุงตัวเค้าให้นอนลงกับที่นอนให้เรียบร้อย เค้าหลับสนิทมาก ไม่รู้สึกตัวเลย เธอเหลือบไปเห็นมืออีกข้างของเค้าที่เค้าชกกำแพงเมื่อคืนนี้ 
มือของเค้าเขียวช้ำ และมีอาการบวม มีรอยเลือดซิบๆ พัชรู้สึกตกใจ แสดงว่าเมื่อคืนเค้าต้องทำร้ายตัวเองแน่ๆ บ้าจริงๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ไม่เห็นเข้าท่าเลย 
ถึงเค้าจะทำให้เธอกลัวและเสียใจมาก แต่เธอก็อดเป็นห่วงเค้าไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ เธอจึงลุกไปหายาเพื่อจะมาทำแผลให้กับเค้า 
โดยไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับการอาบน้ำ ล้างหน้าให้ตัวเองเลย เธอเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาและผ้าพันแผลที่ต้องการได้แล้ว ก็รีบไปทำแผลให้เค้าทันที
เจ็บมากรึป่าวเนี่ย บ้าจริงๆเลย ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วยนะ พัชนึกต่อว่าเค้าและพูดกับเจ้าตัวที่ยังหลับสนิทเบาๆ 
เธอทำความสะอาดแผล เช็ดแผล ทายา และพันผ้าพันแผลให้เค้าเรียบร้อยโดยที่เค้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเลย เธอคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าถ้าเค้าตื่นขึ้นมาตอนนี้ 
เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยกับเค้ายังไงดี เหมือนกับว่าตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกแล้ว เหมือนกับว่าเธอกับเค้าเจอกับอะไรบางอย่างที่มาขวางกั้นความรู้สึกเอาไว้ 
เจ็บมากมั้ยบิ๊ก หลับให้สนิทนะ ยังไม่ต้องตื่นมาหรอกนะ เธอกระซิบบอกเค้า และก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองทัน เธอก็หอมแก้มเค้าไปเบาๆ ก่อนจะลุกออกไป
บ้าจริงๆเลยเรา ทำอะไรลงไป จะบ้าหรือไง ลืมแล้วเหรอว่าเมื่อคืนเค้าเกือบจะทำอะไรกับเราลงไป นี่ถ้าเราไม่สลบไปซะก่อน ป่านนี้ก็คง.......... พัชนึกตำหนิตัวเองในใจ
เธอลืมอาบน้ำ ล้างหน้า เพราะเป็นห่วงบิ๊กมากเกินไป เธอกลัวว่าเค้าตื่นมาแล้วจะหิว เธอจึงเข้าครัวไปทำอาหารไว้ให้เค้า เมื่อทำอาหารเสร็จ เธอก็นึกได้ เธอโทรหาป้านิ่ม
หนูพัช เป็นยังไงบ้างลูก ป้าเป็นห่วงแทบแย่ นี่จะกลับบ้านหรือยัง เสียงป้านิ่มร้อนรนมากทีเดียว
ใจเย็นๆสิคะป้า พัชไม่เป็นไรค่ะ สบายดี กำลังจะกลับบ้านน่ะค่ะ อีกสักพักน่ะค่ะ ไว้เจอกันที่บ้านนะคะ พัชบอกกับป้านิ่ม
ค่ะ รีบกลับมานะคะ ทุกคนรออยู่ค่ะ 
ทุกคน หมายความว่ายังไงคะ ก็มีแค่ป้านิ่ม คุณพ่อ และก็โมโม่นี่คะ พัชสงสัย
เอาเถอะค่ะ กลับมาก็รู้เอง รีบกลับมานะคะ ป้านิ่มกำชับ
ค่า ค่า ทราบแล้วค่ะ สวัสดีนะคะ พัชวางสายพลางนึกสงสัยว่าที่ป้านิ่มพูดมีความหมายอะไรหรือเปล่านะ 
เธอจัดการดูแลความเรียบร้อยของบ้านบิ๊ก และก็ขึ้นไปดูเค้าก่อนที่เธอจะกลับบ้าน เค้ายังคงนอนหลับสนิท เธอมองเค้าอยู่สักครู่นึง ก็ตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน 
เธอห่มผ้าให้เค้าและก็บอกลาเค้าเบาๆ 
ลาก่อนนะภัคนนท์ ต่อไปนี้ระหว่างเรา คงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ เธอพูดเสียงเศร้าๆ น้ำตาของเธอไหลลงมาหยดใส่แก้มของเค้า 
เธอเช็ดน้ำตาของเธอที่หยดใส่เค้าออก แล้วก็หลับตาข่มความรู้สึกอยู่สักพัก เธอจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หันมามองเค้าอีก