นิยามรักแห่งสายรุ้ง (ตอนที่5)

สุชาดา โมรา

ก๊อก....ก๊อก...ก๊อก....!!!!
	เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่เช้า  ฉันตื่นขึ้นมางัวเงีย ๆ แล้วก็เดินมาเปิดประตู  ส่วนวีนั้นยังหลับอยู่เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
	"มีอะไรเหรอรุ่นพี่"
	"นี่สรุปแกเป็นแฟนเอิร์ทจริง ๆ เหรอ...."
	"ถ้ามาปลุกเพื่อถามคำถามงี่เง่าละก็ออกไปซะฉันจะนอน"
	ฉันปิดประตูใส่หน้ารุ่นพี่แต่รุ่นพี่ดึงประตูเอาไว้ไม่ยอมให้ปิด  ฉันจึงผลักรุ่นพี่แรง ๆ ให้เอามือปล่อยจากประตูแต่รุ่นพี่ก็ไม่ยอมปล่อยอีก
	"นี่แกกล้าทำร้ายรุ่นพี่เหรอ"
	"รำคาญ...ไร้สาระโตแล้วนะเนี่ยนี่มันห้องส่วนตัว  และนี่ก็สถานศึกษาพวกพี่ ๆ ไม่ใช่เทวดาที่ฉันจะต้องฟังและอยู่ในโอวาททุกอย่างนี่  อย่าให้โมโหนะพอเกิดโทษะแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ....!!!"
	ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหจนเกือบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่
	"แกจะทำอะไรฉัน..."
	แล้วรุ่นพี่ก็ดึงผมฉันทันที  ฉันจึงบิดตัวและหักข้อมือรุ่นพี่ทันทีจากนั้นด้วยความที่ฉันตื่นตัวเต็มที่ก็เลยถีบรุ่นพี่จนกระเด็นไปกระแทกห้องฝั่งตรงข้าม
	ปัง..............!!!!!
	ฉันปิดประตูทันทีเพราะฉันรู้สึกว่าอารมณ์ฉันมันขึ้นพรวดจนสุดที่จะทนแล้ว  ฉันนอนไม่ลงจริง ๆ  ก็เลยอาบน้ำแต่งตัวและขับรถออกไปหาพี่เอิร์ทที่บ้านของเขา
	"นี่....พี่เอิร์ทนายรู้ไหมว่ายายพี่พรกับยายพี่เมย์มาราวีฉันถึงห้อง"
	"อะไรกันง่วง...กลับไปก่อนได้ไหมจะนอนมาเรียกแต่เช้าเลยนี่มันยังไม่ 7 โมงเลยนะ"
	"ตื่น ๆ ๆ ๆ ตื่นได้แล้ว"
	ฉันเขย่าตัวพี่เอิร์ทจนเขาทำสีหน้าหงุดหงิด
	"อะไรกันอีกล่ะ  ขอไปแปรงฟันก่อนได้ไหม...มาลีทีหลังถ้ายายนี่มาแต่เช้าไม่ต้องไปปลุกฉันนะเพราะฉันรำคาญ"
	พี่เอิร์ทหันไปพูดกับแม่บ้านแล้วทำท่าหงุดหงิด ๆ แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปเกาหัวไป  ฉันรู้สึกว่าเสียความรู้สึกอยู่เหมือนกันก็เลยเขียนโน๊ตไว้และก็ออกจากบ้านของพี่เอิร์ททันที  ที่จริงฉันก็ผิดที่มากวนใจเขาแต่เช้า  แต่เขาก็ไม่น่าถึงกับต่อว่าฉันขนาดนี้เลย  พอฉันขับรถออกมาแล้วก็เลยปิดโทรศัพท์เพราะไม่อยากให้ใครโทรมากวนใจในเวลาที่ฉันกำลังท้อแท้แบบนี้  ฉันมาจอดรถแถว ๆสวนจตุจักรฉันเดินดูต้นไม้อยู่หลายที่จนเกิดความสบายใจ
	"อุ้ย.....!!!!"
	ปัก.....เพร้ง............!!!!!
	"คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่า...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
	"เอ่อ....ไม่เป็นอะไรค่ะ...พี่วิทย์....!!!!"
	ผู้ชายที่เดินมาชนฉันจนกระถางต้นไม้หล่นลงมาเกือบทับเท้าฉันนั้นคือพี่ชายของวี  พี่วิทย์คงเป็นคนรักต้นไม้อย่างฉันจึงออกมาซื้อต้นไม้แล้วก็เลยเดินไม่ได้ดูจึงเดินชนฉัน
	"เราเองเหรอ...ไม่เป็นไรแล้วก็ดีเหมือนกัน...โอย...แตกหมดเลยน่าเสียดาย"
	"ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวถึงบ้านก็เอาลงดินเลยก็ได้"
	"แต่ลงดินมันจะไม่สวยนะไอ้ต้นพริกกระดิ่งเนี่ย"
	"เดี๋ยวรุ้งจัดการให้ก็ได้  รับรองว่าสวยแน่ ๆ ค่ะ"
	ฉันจึงลืมเรื่องความโกรธเสียสนิทแล้วก็ไปบ้านกับพี่วิทย์  ไปช่วยพี่เขาปลูกต้นไม้  ฉันถนัดเรื่องการจัดสวนหย่อมเพราะงานอดิเรกของแม่ท่านชอบปลูกต้นไม้ฉันจึงช่วยท่านบ่อย ๆ วันนี้จึงมีโอกาสมาทำให้บ้านคนอื่น  ฉันปลูกต้นพริกกระดิ่งลงตรงกลางจากนั้นก็เอาต้นเข็มเล็ก ๆ มาปลูกรอบ ๆ แล้วก็เอาต้นไม้จำพวกต้นเล็ก ๆ มาปลูกรอบ ๆ เป็นรูปหัวใจทำให้พี่วิทย์ถึงกับยิ้มทีเดียว  ฉันทำไปเช็ดเหงื่อไปจนหน้าเปอะเปื้อนไปหมด  เสื้อผ้าก็เปื้อด้วยทำให้พี่วิทย์ต้องเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ฉัน
	"เหนื่อยไหม...เหงื่อเต็มไปหมดเลยคงร้อนด้วยสินะ"
	มือเขาเบามาก  เขาค่อย ๆ เช็ดหน้าฉันเบา ๆ ฉันก็จ้องมองเขาตาไม่กระพริบเลย  ปกติแล้วเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแล้วก็ไม่ค่อยสนใจใคร  ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดดีกับฉันและมาเช็ดหน้าให้ฉัน
	"อะแอ้ม....เนื้อตัวมอมแมมหมดแล้วลูกพาน้องเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวสิ  เอาชุดของยายวีใส่ไปก่อนก็ได้นะ"
	"เอ่อ...หนูมีเสื้อผ้าอยู่ในรถค่ะ"
	"เดี๋ยวพี่ไปเอาให้...เอากุญแจมาสิ"
	"ไปด้วยกันดีกว่านะคะ"
	ฉันเดินไปกับพี่วิทย์ที่รถ  มือฉันก็ยังไม่ได้ล้างเลย
	"กุญแจรถล่ะจ๊ะ..."
	"อยู่ในกระเป๋ากางเกงค่ะ...เอ่อมือเปื้อนค่ะหยิบให้หน่อยได้ไหมคะ"
	ตอนเขาล้วงกระเป๋ากางเกงฉัน  ฉันมีความรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นรัวไปหมด  ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่แต่ที่รู้ ๆ คือหัวใจมันพองโตจนเกินห้ามได้...นี่ฉันกำลังเป็นอะไรไปเนี่ย...
	"โอ้โห...นี่จะหนีออกจากบ้านเหรอเสื้อผ้าเต็มรถเลย  เอาชุดไหนล่ะ"
	"พี่เลือกให้หน่อยละกัน  ใส่ได้ทุกชุดนั่นแหละไม่เรื่องมากหรอก"
	"นึกว่าจะเป็นแบบยายวีซะอีก  ขานั้นนะถ้าไม่ถูกใจละก็ไม่ยอมแต่งตัวเลย"
	พี่วิทย์หยิบชุดที่ฉันพับเรียง ๆ ไว้ในรถเอามาให้ฉันแต่เสื้อชั้นในมันหล่นลงไปเปื้อนพื้นน่ะสิ  พี่วิทย์จึงก้มลงไปเก็บ  ฉันก็ก้มลงไปเก็บหัวเราจึงกระแทกดังมาก
	"โอ๊ย..."
	ฉันยิ้มแล้วก็หัวเราะ  พี่วิทย์ก็หัวเราะจากนั้นพี่วิทย์ก็โยนเสื้อชั้นในของฉันเข้าไปในรถแล้วก็เอาเสื้อในตัวใหม่ออกมาให้ฉัน  ฉันรู้สึกอาย ๆ เหมือนกันที่มีผู้ชายมาหยิบชุดชั้นในให้ฉัน  ปกติผู้ชายที่หยิบให้ฉันบ่อย ๆ หรือซื้อให้ฉันบ่อย ๆ คือพ่อ  แต่พี่วิทย์...เฮ้อ.....!!!!
	ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแม่ของพี่วิทย์ก็เตรียมอาหารแล้วก็ชวนฉันกินข้าวที่บ้าน  ฝีมือการทำกับข้าวที่บ้านของคุณแม่พี่วิทย์นี่อร่อยมาก ๆ เลยจนฉันถึงกับชมไม่หยุดปากทีเดียว  พอกินข้าวเสร็จฉันก็กลับมาที่หอแล้วก็มานอนยิ้มอยู่คนเดียวเสียนานทีเดียว  ฉันไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันอะไรกันแน่  แต่มันเร็วจนฉันยั้งใจไม่อยู่แล้ว
	"รุ้งเป็นอะไรน่ะ  แก้มแดงเชียว  มีความรักเหรอ..."
	"บ้า...วีก็พูดอะไรก็ไม่รู้"
	"รุ้ง...วันนี้ไปไหนมาทั้งวันเลยรู้ไหมว่าพี่เอิร์ทโทรหาเธอแต่เครื่องมันฝากข้อความตลอดพี่เขาก็เลยโทรมาหาฉัน  มันเกิดอะไรกันแน่แล้วเธอไปไหนมา  รู้ไหมพี่เอิร์ทเขาเป็นห่วงเขาตามหาเธอทั้งวันเลย"
	"ปล่อยเขาไปสิฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซะหน่อย"
	แล้วฉันก็ไปอาบน้ำแล้วก็มานอนฝันหวานอยู่คนเดียวตลอดทั้งคืน
                               ................................5............................
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้ตลอดนะคะ				

ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ