บิ๊กกลับมาจากบ้านเก่าแล้วเหรอ พัชพูดได้แค่นี้น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาอาบแก้ม เธอรู้สึกสับสนเหลือเกิน เมื่อเธอเห็นหน้าเค้าเธอจึงคุมอารมณ์อ่อนไหวไม่อยู่ บิ๊กตกใจที่เห็นพัชร้องไห้ เค้ารีบเดินเข้ามา และจับไหล่เธอเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วถามว่า เป็นอะไร ขี้แงอีกแล้ว มีอะไรไม่สบายใจ ไหนเล่าให้บิ๊กฟังหน่อยได้มั้ย เค้าเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบาๆ เหมือนทุกครั้งที่เค้าทำเวลาปลอบโยนเธอ พัชไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น พัชสับสนไปหมดแล้ว วันนี้มีผู้ชายคนนึงมาที่บ้านและบอกกับพัชว่า เค้าจะมาบอกเรื่องพ่อกับแม่ของพัช พัชไม่รู้ว่าพัชจะทำยังไงดี พัชมองหน้าบิ๊กด้วยน้ำตานองหน้า บิ๊กค่อยๆเอานิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้เธอช้าๆอย่างเบามือ และจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ พัช..คนที่มองโลกในแง่ดีมาตลอด วันนี้เป็นอะไรไป.. ฮึ..ไหนใครเคยบอกบิ๊กไงว่า ในความมืดมนมักจะมีแสงสว่างที่เรามองไม่เห็นเสมอ..พัช..ฟังบิ๊กนะ..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอย่าลืมว่าบิ๊กอยู่ตรงนี้เสมอ..และพัชไม่ต้องกลัวนะ นี่คือสิ่งที่พัชอยากรู้มาตลอดไม่ใช่เหรอ อย่ากลัวเลย บิ๊กอยู่ข้างๆพัช ถ้าพัชต้องการ บิ๊กจะเข้าไปฟังเรื่องนี้กับพัชและจะอยู่เป็นเพื่อนพัชนะ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไง บิ๊กเชื่อว่าคนที่จิตใจดีแบบพัช ต้องได้รับสิ่งดีๆตอบแทนเสมอ เค้ายิ้มอย่างอ่อนโยนเพื่อหวังจะให้เธอคลายกังวล พัชเชื่อบิ๊กนะ..เพราะการที่พัชได้รู้จักบิ๊ก..ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของคนอย่างพัชแล้ว บิ๊กก็เหมือนกันนะ บิ๊กเป็นคนดี บิ๊กต้องได้รับสิ่งดีๆตอบแทนเช่นกัน ตอนนี้เธอยิ้มออกแล้ว แล้วก็รู้สึกตัวแล้วด้วยว่าเธอกอดบิ๊กอยู่ ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่เห็นรู้ตัวเลย เธอคิด นี่ ปล่อยพัชได้แล้วล่ะ พัชไม่เป็นไรแล้ว เธอพูดพลางหลบสายตาเค้า อ้าว ใครต้องปล่อยใครกันแน่ บิ๊กเปล่านะ ใครน๊า อยู่ดีๆก็มากอดเค้าเฉย แล้วยังมาเฉไฉบอกว่าให้เค้าปล่อยอีก เค้าพูดและทำหน้าทะเล้นใส่เธอ ก็ได้ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็ขอโทษ เธอหันหลังให้เค้าพลางยิ้มอย่างเขินอายที่หน้าแตก เค้าเดินมาใกล้ๆเธอจากด้านหลัง ห่างจากเธอเพียงแค่นิดเดียว ใกล้จนเค้าได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมของเธอ แล้วกระซิบเธอที่ข้างหูว่า พัช...บิ๊กมีอะไรจะบอก พัชใจสั่นระรัว ค่อยๆหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเค้า แต่ก็ไม่กล้าสบตาเค้า อืม อะไรล่ะ ก็บอกมาสิ พัชบังคับคำพูดตัวเองไม่ให้สั่น พัชลืมรูดซิปอ่ะ บิ๊กพูดจบแล้วก็รีบวิ่งหนีห่างจากเธอไป เพราะไม่อย่างนั้นเค้าคงต้องโดนฝ่ามืออรหันต์แน่ๆ เพล้ง!!! เธอได้ยินเสียงหน้าของตัวเองแตกดังอยู่ในหัว หืมมมมมบิ๊กนะ บ้าจริงๆเลย วันนี้เค้าใส่ชุดที่ต้องรูดซิปที่ไหนล่ะ พัชพูดพลางทำหน้างอนๆ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ บิ๊กทำให้เธอหัวเราะได้เสมอ โอ๋ๆๆ..ก็ล้อเล่นไง..อยากให้พัชยิ้มและหัวเราะ..ไม่เอานะ..อย่างอนนะ..ดีกันนะ บิ๊กเดินมาหาเธอพลางยื่นนิ้วก้อยให้ พัชทำหน้างอนอยู่อย่างนั้น ค้อนบิ๊กไปหลายที แต่แล้วเธอก็ยิ้มและยื่นนิ้วก้อยให้เค้าเช่นกัน ก็ได้ จะอโหสิให้ล่ะนะ ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะให้กัน สบายใจ พร้อมจะรับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นแล้วใช่มั้ยพัช บิ๊กถาม ใช่แล้วล่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณภัคนนท์ พัชเรียกชื่อจริงของบิ๊กเวลาที่เธอจะแซวเค้า เพราะเค้าจะเขินทุกครั้งเวลาที่เธอเรียกชื่อจริง บิ๊กนี่ ทำไมต้องเขินทุกครั้งเวลาพัชเรียกชื่อจริงด้วยอ่ะ เธอแซวเค้าพลางส่ายหัว ก็ไม่รู้สิ แต่เวลาคนอื่นเรียกก็ไม่เป็นไรนะ แต่เวลาพัชเรียกนี่มันฟังแปลกๆหูยังไงไม่รู้ บิ๊กตอบพลางยิ้มแหยๆ บิ๊กนี่ล่ะก็ พัชแค่แซวเล่นน่า บิ๊ก พัชมีเรื่องอยากจะขอร้อง เธอกลับมามีสีหน้าจริงจังอีกครั้ง อืม เรื่องอะไรเหรอ ว่ามาสิ บิ๊กมองหน้าพัชเพื่อให้รู้ว่าเค้ายินดี คือพัชอยากให้บิ๊กอยู่กับพัชตอนที่คุณอาพีรวิชญ์เค้าเล่าเรื่องพ่อกับแม่พัชน่ะ ได้รึป่าว พัชมีสีหน้าวิงวอนอย่างสุดหัวใจ นี่ ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ก็ได้ รู้ใช่มั้ยว่าบิ๊กต้องใจอ่อน ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็เพิ่งบอกไปเมื่อกี้นี้ไงว่าถ้าพัชอยากให้บิ๊กอยู่ฟังด้วย บิ๊กก็ยินดี เค้าทำท่าทางโค้งคำนับ ทำให้พัชอดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะเจอเรื่องสะเทือนอารมณ์มาแค่ไหน แต่พอเธอได้เจอบิ๊กได้คุยกับบิ๊กแล้ว เรื่องเหล่านั้นก็ดูจะกลายเป็นเรื่องที่เบาบางมาก จะมีใครเป็นเหมือนเธอมั้ยนะ เธอคิด เจ้าโมโม่วิ่งออกมา เมื่อเห็นบิ๊ก มันก็กระดิกหางอย่างดีใจ แล้วก็กระโจนขึ้นไปเลียหน้าเค้าเหมือนทุกทีที่มันเจอเค้า ดีใจใหญ่เชียวนะโมโม่ แหม รู้สึกว่าจะคิดถึงกันซะเหลือเกินนะ ถ้าพัชไปไหนไกลๆบ้าง โมโม่จะคิดถึงพัชแบบนี้มั้ยเนี่ย พัชแกล้งทำเสียงงอนๆ บิ๊กก็เลยเอามือไปเขกหัวพัชหนึ่งที นี่แน่ะ..แม้แต่กับเจ้าโมโม่ก็ยังงอนอีกนะ..จริงๆเลยน๊า เจ้านายเราเนี่ย ใช่มั้ยโมโม่ เจ้าโมโม่เห่าตอบเค้าหนึ่งครั้ง ทำให้บิ๊กหัวเราะซะยกใหญ่ เห็นมั้ยพัช โมโม่ยังเห็นด้วยเลย บิ๊กไม่เลิกยียวนพัช หวังจะให้เธอยิ้ม พัชแอบยิ้ม นั่นแน่ ยิ้มแล้ว พัช..พร้อมรึยัง เค้าหมายถึงพร้อมสำหรับการไปรับฟังเรื่องของพ่อกับแม่ของพัช พัชมีสีหน้าหวั่นๆ แต่เธอก็พยักหน้า บิ๊กยื่นมือมาให้เธอ เธอจึงวางมือตัวเองไว้บนมือเค้า มือพัชเย็นจังเลย ตื่นเต้นเหรอ บิ๊กถาม ว๊าย บิ๊กจะทำอะไรน่ะ พัชร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อบิ๊กกำลังจับมือพัชยัดเข้าไปในเสื้อของเค้า แล้วเอามือของพัชวางไว้ตรงหัวใจ อุ่นมือมั้ย มือไม่เย็นแล้วนะ บิ๊กพูดและสบตาพัชตรงๆ พัชหน้าแดง และก็หลบตาเค้า แต่บิ๊กก็บิดจมูกพัชเล่นอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ แน่ะ ถามก็ไม่ตอบ เป็นอะไรไป บิ๊กถามหน้าใสซื่อ นี่ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่เข้าใจกันแน่ พัชค้อนเค้าอีกแล้ว อ้าว เป็นงั้นไป ก็ไม่รู้จริงๆนี่นา เฮ้อ ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆน๊า ว่ามั้ยโมโม่ เค้าถามโมโม่เพื่อหวังจะหาพวก เจ้าโมโม่ก็เห่าตอบเค้าอีกครั้ง บิ๊ก..พัชกลัวจังเลย.. พัชกลับมามีสีหน้าหวาดหวั่นอีกครั้งหลังจากที่ดึงมือออกมาจากเสื้อของบิ๊กได้แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกพัช..ความจริงก็คือความจริงนะ..บิ๊กก็อยู่ตรงนี้ โมโม่ด้วย ป้านิ่มก็อีกคน ทุกคนรักพัชนะ เค้าสบตาเธอจริงจังและจ้องเข้าไปในแววตาของเธออีกครั้ง ทุกคนเลยเหรอ เหมือนพัชจะถามต่อแต่เธอก็หยุดพูดไปเฉยๆ แล้วหันไปอุ้มเจ้าโมโม่ขึ้นมา ไม่อยากรู้แล้วเหรอ บิ๊กถามยิ้มๆ สายตาเป็นประกาย ไม่แล้ว ป๊ะ โมโม่ไปหาป้านิ่มกับคุณอากันดีกว่า ใครไม่ไปก็ปล่อยทิ้งไว้แถวนี้แหละ พัชพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าบิ๊ก เมื่อบิ๊กกับพัชและเจ้าโมโม่เดินมาถึงสวนหลังบ้าน ก็เห็นป้านิ่มกับพีรวิชญ์กำลังคุยกันสีหน้าเคร่งเครียด ป้านิ่มมีร่องรอยของการผ่านการร้องไห้มา พัชหันไปมองหน้าบิ๊ก สีหน้าเธอวิตกกังวล บิ๊กพยักหน้าให้เธอพร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น สวัสดีครับป้านิ่ม สวัสดีครับคุณอา บิ๊กยกมือไหว้ป้านิ่มกับพีรวิชญ์ พีรวิชญ์รับไหว้ และครุ่นคิด เด็กหนุ่มคนนี้เค้าเคยเจอที่ไหนน๊า ใช่แล้ว คนที่ช่วยน้องแพท ลูกสาวของเค้านั่นเอง นอกจากนั้น หน้าตาของเด็กหนุ่มคนนี้ยังคล้ายกับคนๆนึงมากทีเดียว บิ๊กน่ะค่ะ คุณพีรวิชญ์ เธอเป็นลูกชายของคุณชานนท์กับคุณรินลดา ลูกชายชานนท์กับรินลดา!!! พีรวิชญ์อุทานด้วยความตกใจ มิน่าล่ะเค้าถึงได้รู้สึกคุ้นหน้านัก เด็กหนุ่มคนนี้เป็นลูกชายของชานนท์นี่เอง ทำให้บิ๊กรู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องตกใจด้วย คุณอารู้จักกับพ่อแม่ของผมเหรอครับ บิ๊กถาม แต่ก่อนที่พีรวิชญ์จะได้ตอบคำถาม ป้านิ่มก็ชิงตัดบทขึ้นมาว่า เอาล่ะค่ะ ในเมื่อหนูพัชพร้อมที่จะฟังแล้ว ป้าว่าเราเริ่มกันเลยดีกว่านะคะ ป้านิ่มคะ คุณอาคะ พัชขอให้บิ๊กกับโมโม่อยู่ฟังด้วยกันนะคะ นะ พัชอ้อนวอน ก็ได้จ้ะหนู เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความลับสำคัญอะไร เพียงแต่ว่าเป็นเรื่องที่หนูจำเป็นต้องรู้ให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะสายเกินไป พีรวิชญ์พยายามซ่อนแววตาปวดร้าวเอาไว้ บรรยากาศนี้ช่างกดดันความรู้สึกของทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เจ้าโมโม่ เพราะมันนั่งนิ่ง เอาหัวซบไว้กับเท้าของพัช พัชนั่งลงข้างๆป้านิ่ม บิ๊กนั่งถัดมา เค้าเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบาๆ และยิ้มให้เธอพีรวิชญ์กับป้านิ่มมองภาพนั้นอย่างเวทนาจับใจ พีรวิชญ์คิดในใจว่า เด็กทั้งสองคนนี้จำเป็นต้องรู้ว่าพวกเค้าเป็นพี่น้องกัน เค้าจะรักกันแบบอื่นไม่ได้ เราต้องบอกพวกเค้า ก่อนที่มันจะสายเกินไป โธ่เอ๊ย เพราะเราคนเดียวแท้ๆ ไม่อย่างนั้น เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด เวรกรรมแท้ๆ พีรวิชญ์ทรมานในใจยิ่งนัก ป้านิ่มเองก็เข้าใจผิดมาตลอดว่า บิ๊กกับพัชเป็นพี่น้องกัน เพราะพีรวิชญ์บอกเธออย่างนั้น เธอจึงสงสารเด็กทั้งสองคนมาก เธอคิดว่าถ้ารู้ว่าเป็นพี่น้องกันแบบนี้ ไม่รู้จะเป็นไงต่อไป ถึงจะเป็นพี่น้องคนละแม่ก็เถอะ แต่ยังไงก็พ่อเดียวกัน จะรักกันเข้าไปได้ยังไง คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด ป้านิ่มเองก็วิตกกังวลไม่แพ้พีรวิชญ์ อาจจะมากกว่า เพราะป้านิ่มเลี้ยงพัชมา และรักเธอมาก ป้านิ่มคงทนเห็นพัชเจ็บปวดไม่ได้ ส่วนบิ๊กเอง ป้านิ่มก็รักและเอ็นดูเค้ามากทีเดียว เพราะเค้าเป็นคนดี และที่สำคัญเค้าเติมเต็มให้กับชีวิตของพัช พัชหายใจลึกๆ และหลับตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกกับพีรวิชญ์ว่า พัชพร้อมจะรับฟังเรื่องทุกอย่างที่คุณอาจะบอกแล้วค่ะ เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
Pat_Big 24 พ.ย. 2547 13:16 น. - ID 3828 
425
0
0
24 พฤศจิกายน 2547 22:24 น. - comment id 79335
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ อ่านมาทุกตอน ชอบมากค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ