...ไร้....

อาภาภัส

เสียงตะลุมตุมตุม   โป่ง ปง โป่งปง  แล้วก็รัว  สลับกับเสียงนกหวีด  ปรี๊ด     สนามกีฬาโรงเรียน  เด็กๆดูสนุกสนาน  แสดงความสามารถร้องเพลงเชียร์บอกความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน   สลับแทรกกับเสียงวี๊ด  วี๊ด วี๊ด   เมื่อลุ้น นักกีฬาฝ่ายตนเสียจนตัวโก่ง
          สำหรับฉัน  อยากให้เสียงที่ได้ยินนี้ เป็นครั้งสุดท้าย  ของการอยู่ที่นี่       ฉันไม่เคยเขียนเรื่องโรงเรียนในฝันจบแม้สักครั้ง   แต่สำหรับคราวนี้
หัวใจปิดผนึก  ทุกครั้งที่นึก  
            ใบไม้ปลอมๆ แกว่งไกวตามลม อยู่ริมหน้าต่าง   มองไกลๆยังไง ยังไง  ก็ใบไม้    ไม่เน่า ไม่เปื่อย แต่สกปรก  เช็ดคราบฝุ่น ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
คราบเก่าๆก็สลับลาย   ตลกจริง  สายสกปรก เกิดริ้ว ที่ ทำให้คนที่ แยกไม่ออกว่าสิ่งใดจริง  สิ่งใดปลอม  แล้วยังพลิ้วว่า ฉันนี่แหละ มีชีวิต
           เปลี่ยนบรรยากาศ มองน้ำในเหยือก  ก้นเหยือกมีคราบกาแฟ รอยกาแฟ สีก็ไม่ขาวสินะ   แต่น้ำขาวใส มีมดตายลอยอยู่ตัวหนึ่ง  แต่ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผู้โหยและกระหายน้ำ    ดื่มไปสองสามอึก  ตาคอยมองมดตายตัวนั้น  เป่าซากของมัน ไหว ไกล แล้วจึงจิบน้ำได้ต่อไป
          ไม่น่าเชื่อเลย ฉันดื่มน้ำ เพื่อลดเครียด แต่สิ่งที่เสียดแทรก ในความคิด ฉัน   เหมือนมดตายตัวนั้น
             
 อาภาภัส  18 พฤศจิกายน  2547