รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ ตอนที่ 9

Pat_Big

รอวัน ปาฏิหาริย์ ฉันรักเธอ ตอนที่ 9
คุณพีรวิชญ์!!! ป้านิ่มอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ที่หน้าประตูตอนนี้ ป้านิ่มเปิดประตูให้เค้าและพาไปนั่งคุยกันที่สวนหลังบ้าน
คุณมาที่นี่มีเรื่องอะไรคะ ทำไมไม่เรียกดิฉันออกไปพบข้างนอกเหมือนที่ผ่านมา มันจะทำให้หนูพัชสงสัยได้นะคะ ป้านิ่มกล่าวอย่างร้อนรน
ชายวัยกลางคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนที่จะเอ่ยว่า
ตอนนี้คุณภัทราไม่สบายมากนิ่ม สิ่งที่ฉันทนไม่ได้เลยก็คือ เค้าเอาแต่เพ้อหาลูกพัช ฉันจนปัญญาแล้ว ฉันยอมแล้ว ฉันจะบอกความจริงกับลูกพัช แล้วพาลูกไปพบกับภัทรา ก่อนที่มันจะสายเกินไป พีรวิชญ์พูดด้วยสายตาที่ปวดร้าว
คุณพระช่วย!! คุณภัทราเธอป่วยมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ มากจนจะต้องบอกความจริงทั้งหมดตอนนี้ ป้านิ่มเอามือทาบอกอย่างตกใจ
มันถึงเวลาแล้วนะนิ่ม ที่ทุกคนควรจะได้รู้ความจริง ที่ฉันกับคุณรินลดาปิดบังมาตลอด มันเป็นตราบาปในใจตลอดมา หลังจากคุณรินลดาเสียชีวิตไปแล้วตราบาปนี้ก็ยังคงอยู่และเพิ่มมากขึ้นในใจฉัน จนฉันจะทนรับมันไม่ไหว กรรมกำลังจะตามสนองฉัน ถ้าภัทราเป็นอะไรไปโดยที่ยังไม่รู้ความจริง ฉันคงจะไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต ฉันเลวมามากพอแล้วนิ่ม มากเกินพอ เกินที่ลูกพัชควรจะยอมรับว่า ว่าฉันเป็นพ่อของเค้า ไม่ใช่คุณชานนท์ ชายวัยกลางคนหลับตาลงเพื่อข่มน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา 
ป้านิ่มแสดงอาการเห็นใจพีรวิชญ์ คุณพีรวิชญ์คะ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว แก้ไขอะไรในอดีตไม่ได้แล้ว แต่ปัจจุบันเราแก้ไขให้มันถูกต้องได้นี่คะ ดิฉันดีใจค่ะ ที่คุณตัดสินใจบอกความจริงซะที คุณรินลดาเธอก็เสียชีวิตไปแล้ว แล้วถ้าไม่มีคุณอีกคน ใครล่ะคะจะแก้ไขความเข้าใจผิดทั้งหมดของทุกคน ลืมอดีตซะเถอะนะคะคุณ
ขอบใจเธอมากนะนิ่ม ที่คอยดูแลลูกพัชมาตลอด และเธอเองก็ยังเก็บความลับของฉันกับคุณรินลดาเอาไว้เสมอมา ขอบใจมากนิ่ม เธอมีบุญคุณกับฉันจริงๆ 
ในตอนแรกดิฉันเองก็ไม่เห็นด้วยกับคุณและคุณรินลดานักหรอกค่ะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะคะ คุณน่ะก็มีบุญคุณกับดิฉันมากเหลือเกิน แล้วพอดิฉันได้เลี้ยงหนูพัช เธอก็น่ารักเหลือเกินค่ะ เหมือนกับว่าเธอเกิดมาเพื่อทำให้คนที่อยู่รอบข้างเธอมีความสุข ดิฉันเลยคิดว่าไม่อยากให้อะไรก็ตามมาทำให้หนูพัชของดิฉันมีความเจ็บปวด ดิฉันจึงเห็นด้วยกับพวกคุณค่ะ จะว่าไปดิฉันเองก็มีส่วนผิดอยู่มากทีเดียว
ไม่หรอกนิ่ม อย่าโทษตัวเองเลย ฉันต่างหากที่เป็นคนสร้างบาปทั้งหมด ฉันเอง พีรวิชญ์กล่าวด้วยน้ำเสียงขมขื่น เค้ารู้สึกปวดร้าวมาตลอดกับเรื่องนี้ เค้าหลับตาและหวนรำลึกถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมา....
เมื่อยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา
ชานนท์และภัทรากำลังจะแต่งงานกัน พีรวิชญ์ซึ่งหลงรักภัทรามาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะว่าพ่อแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน ทำให้พีรวิชญ์และภัทราสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆ 
เมื่อภัทรากำลังจะแต่งงานกับคนที่พีรวิชญ์เกลียดเข้าไส้ เพราะมาแย่งภัทราไปจากเค้า พีรวิชญ์จึงทนไม่ได้ เค้าหาทางทำอะไรบางอย่าง และรอโอกาสเหมาะสมอยู่เงียบๆโดยที่ใครก็ไม่อาจล่วงรู้ได้เลย
เมื่อภัทราแต่งงานกับชานนท์ได้หนึ่งเดือน พีรวิชญ์จึงได้เริ่มแผนการที่เค้าวางไว้ เค้าวางแผนจะฉุดภัทรา!!! ที่เค้าไม่ฉุดภัทราตั้งแต่วันแรกที่เธอแต่งงานก็เพราะว่าเค้าอยากทำให้ชานนท์ช้ำใจอย่างแสนสาหัส ที่แต่งงานได้เพียงเดือนเดียว เจ้าสาวของเค้าก็หายไป แล้วพีรวิชญ์ก็ทำสำเร็จ เค้าฉุดภัทรามาจากชานนท์จนได้ในที่สุด
เหตุการณ์ได้ทำให้ชานนท์และภัทราหัวใจสลาย ชานนท์กลายเป็นคนซึมเศร้า ภัทราก็เช่นกัน เธอโกรธพีรวิชญ์มาก ชานนท์และครอบครัวของภัทราต่างก็ออกตามหาเธอ แต่ก็ไม่มีวี่แววใดๆ 
หนึ่งเดือนต่อมา ภัทราก็ตั้งท้อง พีรวิชญ์เข้าใจว่าเธอท้องกับชานนท์โดยที่หารู้ไม่ว่า จริงๆแล้วภัทราท้องกับเค้านั่นเอง เค้าเข้าใจว่าลูกในท้องของภัทราเป็นลูกของชานนท์มาตลอด เค้าจึงได้วางแผนการอันชั่วร้ายอีกครั้ง
รินลดาเข้ามาในชีวิตของชานนท์ รินลดาเป็นคนดีมากและแอบหลงรักชานนท์มาตั้งนานโดยที่ไม่ได้บอกให้ชานนท์รู้ เมื่อเธอเห็นชานนท์เสียใจจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน เธอจึงเข้ามาดูแลทั้งตัวและหัวใจของเค้า จนในที่สุดเค้าก็เลือกเธอมาเป็นแม่ของลูกของเค้า ลูกของชานนท์กับรินลดา ก็คือ ภัคนนท์ 
แต่รินลดาก็รู้ดีว่า ชานนท์ยังรักภัทราอยู่เต็มหัวใจ เธอได้แต่เก็บความน้อยใจเอาไว้ลึกๆ ไม่ได้รู้ว่าความรู้สึกอันน้อยนิดนี้จะมาเป็นแรงผลักดันให้เธอทำร้ายใครให้เจ็บปวดได้ในภายหลัง
เมื่อภัทราคลอดลูก ลูกของเธอก็หายไปจากโรงพยาบาล เธอหัวใจสลายเป็นครั้งที่สอง แต่เธอไม่ได้รู้ว่าพีรวิชญ์มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะพีรวิชญ์นั่นเองที่เป็นคนว่าจ้างให้คนมาลักพาตัวลูกของภัทราไป โดยที่เค้าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเป็นลูกของเค้ากับภัทรา ไม่ใช่ลูกของชานนท์
พีรวิชญ์ให้คนนำลูกของภัทราไปทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  ภัทราซึ่งไม่รู้เรื่องทั้งหมด ก็โศกเศร้าเสียใจที่ลูกของเธอหายไป เธอรู้ตัวดีว่าเธอท้องกับพีรวิชญ์ หาใช่ชานนท์ไม่ แต่เธอก็เกลียดพีรวิชญ์ เธอจึงไม่ได้บอกความจริงกับเค้าว่านี่คือลูกของเค้า เธอยังคงเกลียดเค้าอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเธอท้องลูกคนที่สอง พีรวิชญ์จึงแน่ใจว่าลูกคนนี้เป็นลูกของเค้าแน่ๆ เค้ามีความสุขมากเมื่อภัทราคลอดลูกออกมาเป็นผู้หญิง 
ภัทราตั้งชื่อลูกว่า น้องแพท ความจริงแล้วภัทรารู้สึกดีกับพีรวิชญ์มาตลอดเพราะรับรู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆ แต่เค้าก็ทำให้เธอเกลียดเค้าจนได้ เค้าพรากเธอมาเมื่อเธอแต่งงานกับผู้ชายที่เธอรักได้เพียงแค่เดือนเดียว แล้วเค้ายังย่ำหยีหัวใจเธอด้วยการบอกว่าเธอท้องกับชานนท์ 
แต่เมื่ออยู่ด้วยกันมานาน และมีลูกด้วยกันอีกคน ภัทราก็เปลี่ยนความรู้สึกมาเป็น รักเค้า เธอไม่รู้ตัวเลย ว่าเธอรักพีรวิชญ์ ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เท่าที่อยู่กันมา เค้าก็ดีกับเธอมากมาตลอด เค้าไม่เคยโหดร้าย หรือพูดจารุนแรงให้เธอต้องเสียใจ มีเพียงช่วงแรกๆเท่านั้นที่เค้าฉุดเธอมาจากชานนท์ใหม่ๆ หลังจากนั้น เค้าก็อ่อนโยนและดีกับเธอเสมอมา 
 แต่เค้าก็นับว่ามีน้ำใจ เพราะเค้าไปเยี่ยมลูกของภัทราเสมอ เพียงแต่กำชับกับทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่าอย่าแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้แม้แต่ตัวเด็กเองก็ตาม อย่าบอกใครว่าเค้ามาเยี่ยมเด็กคนนี้เสมอ จนเด็กคนนี้อายุ 5 ขวบ 
วันนึงเค้าเจอกับครอบครัวของชานนท์โดยบังเอิญ แวบหนึ่งที่พีรวิชญ์เห็นภาพครอบครัวของชานนท์ ที่มีพ่อแม่ลูก ชานนท์ รินลดา และภัคนนท์ ลูกชายคนเดียวของพวกเค้า พีรวิชญ์ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจว่าเค้าทำผิดอย่างร้ายกาจที่พรากแม่พรากลูกไม่ให้เจอกันตั้งแต่แรกเกิด พลางรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลว เลวอย่างไม่สมควรให้อภัย  
และนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญอย่างที่สุด รินลดาได้เจอกับพีรวิชญ์ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ  พีรวิชญ์จึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้รินลดาฟัง รินลดาตกใจอย่างมาก และบอกกับพีรวิชญ์ว่าให้บอกความจริงกับภัทราซะ แต่พีรวิชญ์บอกว่าเรื่องมันล่วงเลยมาถึงป่านนี้แล้ว เค้าอยากให้มันจมหายไปกับอดีต 
รินลดาจึงถามเค้าว่า แล้วเด็กคนนี้ล่ะจะทำยังไง เค้าจำเป็นต้องรู้นะว่าพ่อแม่เค้าเป็นใคร เค้าไม่ใช่เด็กข้างถนนที่ไม่มีใครรักแล้วนำมาทิ้งไว้สถานที่แบบนี้ พี รินอยากให้พีคิดดูดี ๆ นะ 
พีริวิชญ์จึงบอกเธอว่า งั้นรินจะยอมให้เด็กคนนี้เป็นคนทำลายความสุขของครอบครัวรินรึป่าว รินก็รู้ว่าชานนท์กับภัทราเค้ารักกันขนาดไหน ถ้าชานนท์รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเค้า รินเชื่อพีมั้ยว่าเค้าจะต้องตามภัทราและลูกกลับมาอยู่ด้วยกัน รินต้องการให้มันเป็นแบบนี้เหรอ ความจริงแล้วพีรวิชญ์รักภัทรากับลูกมากและไม่อยากเสียเธอไป เค้าจึงพูดแบบนี้กับรินลดา ซึ่งเค้าเองก็รู้ว่ารินลดาก็ไม่อยากสูญเสียครอบครัวที่เธอรักเช่นกัน
รินลดาจึงลังเล ในที่สุดเธอก็ยอมตกลงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับที่รู้แค่เธอกับพีรวิชญ์เท่านั้น รินลดารู้สึกผิดมาก แต่เธอก็ไม่ยอมเสียครอบครัวที่เธอรักไปแน่ๆ สิ่งที่เธอทำได้ก็คือบอกกับพีรวิชญ์ว่า 
เธอกับชานนท์จะขอรับเลี้ยงเด็กคนนี้เป็นลูกอุปภัมภ์ แต่ว่าไม่ได้ให้ไปอยู่ที่บ้านของพวกเค้า พีรวิชญ์จึงเสนอว่า ให้ป้านิ่มซึ่งเป็นคนเก่าแก่ของครอบครัวพีรวิชญ์เองเป็นคนดูแลเด็กคนนี้ รินลดายอมตกลง และให้ป้านิ่มกับเด็กคนนี้อยู่ที่หมู่บ้านเดียวกับที่เธออยู่ แต่เธอขอกับทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าว่า อย่าเปิดเผยให้เด็กรู้ว่าใครเป็นพ่อแม่อุปภัมภ์ 
ตอนแรกชานนท์แปลกใจมากว่า ทำไมรินลดาถึงอยากจะรับอุปภัมภ์เด็ก ทั้งๆที่พวกเค้าก็มีลูกชายอยู่ทั้งคน แต่ครอบครัวของชานนท์ก็มาทำบุญมาเยี่ยมเด็กที่นี่เสมอ และเค้าก็รู้สึกถูกชะตากับลูกอุปภัมภ์คนนี้มาก เค้าจึงไม่ได้สอบถามอะไรอีก 
นับแต่นั้นมา เด็กคนนั้นก็อยู่กับป้านิ่มมาตลอด บัดนี้เธอเติบโตเป็นหญิงสาว และก็มายืนอยู่ตรงหน้าพีรวิชญ์กับป้านิ่ม ณ ตอนนี้แล้ว

เธอยกมือไหว้พีรวิชญ์โดยที่ยังไม่รู้จักว่าเค้าเป็นใคร พีรวิชญ์สะดุ้งเมื่อเห็นเธอเพราะเค้ากำลังหวนคิดถึงความหลัง การที่เธอมายืนอยู่ตรงหน้าทำให้เค้ารู้สึกตัวและกลับมาสู่โลกปัจจุบันอีกครั้ง
ป้านิ่มคะ พัชเห็นว่ามีแขกมา ก็เลยเอาน้ำแตงโมมาให้ชิมน่ะค่ะ นี่พัชทำเองนะคะ สำหรับป้านิ่มและแขกของป้านิ่มค่ะ พัชวางแก้วน้ำทั้งสองแก้วลง แล้วก็นั่งลงข้างๆป้านิ่ม พลางเอาหัวซบไหล่ป้านิ่ม 
ป้านิ่มคะ คือพัชจะมาขออนุญาตออกไปข้างนอกหน่อยค่ะ เอาโมโม่ไปด้วย ป้านิ่มไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นๆพัชจะกลับมาค่ะ 
พีรวิชญ์มองพัชด้วยสายตาที่ปนเปกันไปด้วยความรู้สึกผิด รู้สึกสงสาร และสับสนในใจว่า ทำไมหน้าตาไม่เหมือนชานนท์สักนิด แต่เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรอีก เมื่อได้ยินเสียงป้านิ่มพูดขึ้นว่า
หนูพัชจ๊ะ วันนี้เห็นจะออกไปข้างนอกไม่ได้นะลูก คือคุณคนนี้เค้าชื่อคุณพีรวิชญ์ เค้ามีเรื่องจะคุยกับหนู และมีเรื่องที่หนูจำเป็นต้องรู้และเข้าใจมาบอกหนูจ้ะ ป้านิ่มพูดด้วยความลำบากใจ ตอนนี้ป้านิ่มเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว
พัชรู้สึกว่า บรรยากาศแปลกๆ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร มีเรื่องอะไรต้องคุยกับเธอ 
มีเรื่องอะไรเหรอคะป้านิ่ม แล้วคุณอาคนนี้มีเรื่องอะไรจะมาคุยกับพัชเหรอคะ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนี่คะ พัชถามด้วยความสงสัย
หนูพัชจำได้มั้ยลูก ที่ป้าเคยบอกหนูว่า วันนึงเมื่อถึงเวลาอันสมควร หนูจะได้รู้เรื่องที่หนูอยากรู้ เรื่องของหนู เรื่องของพ่อแม่ของหนู ป้านิ่มไม่สามารถพูดต่อไปได้อีก เธอได้แต่ดึงตัวพัชมากอดไว้
หมายความว่ายังไงคะป้านิ่ม ถึงเธอจะอยากรู้เรื่องพ่อแม่มาตลอด แต่พอถึงเวลาที่จะรู้จริงๆ เธอกลับรู้สึกแปลกๆ 
พีรวิชญ์ที่นิ่งเงียบอยู่นานจึงพูดขึ้นมาว่า
ฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้หนูฟังเอง เรื่องพ่อแม่ของหนู และฉันจะตอบคำถามทุกอย่างที่หนูอยากรู้ แต่ว่าคำถามนั้นถ้าฉันไม่สามารถตอบได้ฉันคงจะตอบหนูไม่ได้นะ ตอนนี้หนูจำเป็นต้องรู้แต่เรื่องที่หนูควรรู้เท่านั้น 
กริ๊งงงงงงงงงงงง เสียงกริ่งที่หน้าประตูบ้านดังขึ้นอีกครั้ง พัชอาสาจะออกไปดูว่าใครมา เมื่อเธอเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู เธอก็ยิ้มอย่างอุ่นใจ