...จดหมายรักฉบับสุดท้าย .. เลือกให้คุณฝังลึกอยู่ในความทรงจำตลอดไป... ผู้ชายในเงาดำ. . . . ช่วงเวลาแห่งความทรงจำ .. 16 พฤศจิกายน 2547 สวัสดีครับ .. สุดที่รักของผม หวังว่าคุณคงสบายดี .. และไม่ลืมที่จะกินข้าวเช่นกัน จดหมายฉบับนี้ .. มันคงจะเป็นฉบับสุดท้ายแล้วอีกเช่นกัน .. และขณะที่กำลังนั่งเขียนถึงคุณอยู่นี้ .. ผมอยากที่จะบอกความรู้สึกต่างๆมากมายของผมให้คุณได้รับรู้ .... ค้นลึกลงไปในห้วงแห่งความทรงจำ .. ความรู้สึกของผมไม่ได้ต่างไปจากคุณเลย พบแต่รอยน้ำตามากกว่าความอิ่มเอมในใจ ต่างกันตรงที่ผมรู้สึกอิ่มเอมใจที่ได้รักคุณ และมีคุณอยู่ในหัวใจเสมอ แต่รอยน้ำตาก็มาพร้อมกับใครคนนั้นของคุณ ผมไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรจากคุณได้ มันก็ควรจะเป็นไปตามความถูกต้องเหมาะสม และระยะเวลาที่คุณได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากเค้า รวมไปถึงความเห็นชอบของผู้ใหญ่ที่เค้าเห็นว่าสมควรแล้ว......ที่คุณกับเค้าสมควรที่จะต้องแต่งงานกัน การร้องไห้ฟูมฟาย ..ทำได้เพียงเรียกร้องความสนใจจากคุณ ..มันคงน่าอายนะ ถ้าผู้ชายอย่างผมต้องมาร้องไห้ เพราะต้องการในสิ่งที่ไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้ ..... การที่ผมไม่ตัดสินใจทำอะไรผิดๆลงไป ก็เพียงเพราะคำๆเดียว คือ.....ผมรักคุณ รักของผมที่มีให้กับคุณ มันมีอะไรมากมายอยู่ในนั้น ผมไม่ต้องการให้ครอบครัวของคุณต้องเดือดร้อน และผมก็อยากให้คุณ ดูแลครอบครัวของคุณให้ดีที่สุด........ คำตอบของทุกสิ่ง ..มันอยู่ที่ความรักที่อยู่บนความถูกต้อง .. ผมเฉลยให้คุณได้รับรู้แล้ว .. ทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมัน .. ผมร้องไห้ .. เพราะรู้สึกเจ็บ .เจ็บที่ไม่สามารถฉุดรั้งคุณเอาไว้ได้ . ตอนนี้ .. คุณคงพอที่จะเข้าใจอะไรๆได้บ้าง สิ้นสุดกันทีกับการว่ายวนงมเข็มในอ่างเล็กๆของคุณ คุณไม่จำเป็นเลยที่จะต้องลงไปว่ายหาเข็มในนั้น เพียงแค่คุณถอยห่างจากอ่างเล็กๆนั้นออกมา มองภาพในมุมกว้างๆ คุณก็หาเข็มในอ่างเล็กๆได้ไม่ยาก....... ผมใช้การห่างหาย .. มาทำลายเรื่องระหว่างเรา .. โดยไม่มีคำร่ำลา .. เพราะผมไม่อยากให้เราทั้งสองคนต้องมาเสียใจไปมากกว่านี้ ผมยังเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไป .. แต่เรื่องระหว่างเรามันต้องจบลง ..เพื่อความถูกต้องของสิ่งที่เป็นไป ไม่ใช่คุณไม่สวย .. คุณไม่ฉลาด .. คุณน่าเบื่อ .. หรือแม้แต่ระยะทาง มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย..... คุณเป็นคนน่ารักสำหรับผมเสมอ และคุณเป็นคนที่ผมจะรักตลอดไป..... เรื่องราวระหว่างเรา ไม่มีเหตุผลข้อใดที่จะมาทำให้เราลืมกันและกันได้....นอกจากความรักบนความถูกต้อง เราเปิดประตูหัวใจของกันและกัน .. แต่ต้องเดินจากออกไป .. โดยไม่ได้ปิดประตูกลับ .. เมื่อพายุโหมกระหน่ำ .. ลมกรรโชก .. ฝนสาดซัด .. ฝุ่นละอองถูกพัดพา .. ห้องหัวใจ เปิดรับความบ้าคลั่งของพายุ โดยไม่มีประตูปิดกั้น .. คุณทรมาน ผมทรมาน .แล้วทำไมเราไม่ปิดประตูซะ มันน่าจะทำให้เราทั้งสอง ไม่ต้องมาเจ็บปวด ทรมานกันอยู่แบบนี้.......... คุณไม่ใช่ตัวฆ่าเวลาของผม.....มันเป็นเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเลยจริงๆ ที่คุณจะหยิบยกมันขึ้นมา เพื่อใช้ในการปลดปล่อยตัวเองจากความทรมานครั้งนี้ .. แต่ผมไม่เคยโกรธคุณเลย ที่คุณจะโยนความผิดทั้งหมดมาให้ผม ..แม้ว่าผมจะผิดหรือไม่ก็ตาม ผมก็ยินดีรับคำพิพากษาจากคุณ..... และเมื่อเหตุผลแห่งการลาจากของเราเป็นเช่นนี้ .. ผมจะเก็บคุณไว้ในความทรงจำที่ดีๆตลอดไป......ไม่มีวันลืม ตะกอนเล็ก ๆ เกี่ยวกับคุณในใจผม.มันจะจมอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจตลอดไป. หลังจบจดหมายฉบับนี้ .. แม้ความทรงจำจะติดอยู่ในใจไม่อาจถอน .. แต่มันจะเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้ .. ผมก็คนธรรมดาๆเดินดินคนนึง ที่อยากบอกว่า ผมรู้สึกดีที่ได้คิดถึงคุณ .. แม้เราจะจบกันไปแล้ว .. มันไม่ใช่เป็นการโกหกตัวเอง..ไม่อย่างนั้นใครหลายๆคนเค้าก็คงไม่พูดกัน ที่พูดก็เพราะมันออกมาจากความรู้สึกในหัวใจจริงๆ ถึงแม้ว่าในบางเวลาจะต้องร้องไห้ฟูมฟายแทบเป็นบ้า แต่ในความรู้สึกจริงๆ ในหัวใจ มันคือความรู้สึกดีๆที่มีให้ ภาพในความเป็นเราในตอนนี้ มันก็คงเหมือนเรือที่จมลงไปในน้ำดิ่งลึกลงสู่ก้นบึ้งของมหาสมุทร เมื่อเวลาผ่านไป เรือที่จมอยู่ มันก็ยังเป็นเรือ แน่นิ่งอยู่ให้เราได้ค้นหากันต่อไปว่า วันใดจะถูกกู้ขึ้นมาค้นหาสิ่งที่อยู่ในนั้นบ้าง..... หากมีวันหนึ่ง..เธอหยุดส่งความคิดถึงไปให้ หากเธอเงียบไป..ไม่ส่งความห่วงใยเหมือนเก่าก่อน ไม่มีคำกล่าวให้ฝันดี..ก่อนที่ฉันจะเข้านอน ทำคล้ายจะจากจร..หมดความอาทรเหมือนก่อนเคย ถามว่า..หากไม่มีเธอในชีวิต..จะคิดอะไรไหม หากอยู่อยู่เธอหายไป..ฉันจะใส่ใจหรือชาเฉย จะมีไหมที่ห่วงหา..เมื่อกาลเวลาได้ล่วงเลย ทั้งที่เราจบไม่ลงเอย..และไม่ได้เอ่ยคำร่ำลา หากเธอไม่กลับไป..ฉันจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า ไม่เคยคิด...ว่าความผูกพันระหว่างเรา..มันบางเบานักหนา เรามีกันในวันเหงา..เพื่อบรรเทาความโศกา คงทำไม่ได้ถ้าจะคิดว่าเธอไร้ค่าในหัวใจ.... วันนี้เราจะไม่ลังเล ที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่างลงไป....... . . . . . อยากให้คุณรับรู้ .. แม้วันนี้เราต่างเจ็บปวดเพียงใด แต่เราเป็นผู้ชนะ.......เราชนะใจกันทั้งสองคน .. สำหรับการคิดถึงคุณตลอดไป .. ...ผู้ชายในเงาดำ...
แอนนาจิว 16 พ.ย. 2547 12:01 น. - ID 3791 
957
1
0
16 พฤศจิกายน 2547 13:09 น. - comment id 79071
oh! that so sad
16 พฤศจิกายน 2547 13:14 น. - comment id 79072
อืมม์ แอนนาจิว ความจริง ลิงค์ ที่มาของ ผู้หญิงสีม่วง จดหมายไว้ ด้วย url ก็ได้ค่ะ เวลาเราเขียนงานตอบใครเขาอยากอ่านที่มา เขาก็ กด link ไปเองนะคะ มาอ่านค่ะ
18 ธันวาคม 2547 06:47 น. - comment id 79981
มาอ่านเป็นรอบที่ 2 แล้วค่ะ .. ขอบคุณนะคะที่แต่งตอบ .. ไม่ทราบว่ามาจากชีวิตจริงหรือเปล่าคะเนี่ยยย .. เศร้าจัง .. เศร้ากว่าของเบญอีกแน่ะ .. แวะมาทักทายค่ะ .. ^______^ ......................
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ