“รอวัน..ปาฏิหาริย์..ฉันรักเธอ..ตอนที่ 4...”

Pat_Big

เจ้าโมโม่เห่าไม่ยอมหยุด จนเค้าเปิดประตูออกมา มันก็กระโจนใส่เค้า และเลียหน้าเค้าด้วยความดีใจ ส่วนพัช ก็ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี...
เธอรู้สึกอายชายหนุ่มที่เจ้าโมโม่ทำท่าทางจะติดเค้าเข้าแล้ว..เธอนึกในใจว่า  ถ้ากลับบ้านไปนะ พัชจะไม่พูดด้วยเลยเชียว โมโม่นะโมโม่  
 พัช เข้ามาในบ้านก่อนสิ ยืนอยู่ตรงนี้แดดร้อนนะ เธอก็เลยจำต้องเข้ามาในบ้านของเค้า ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในนี้
บ้านของเค้าดูสะอาดสะอ้าน เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่เหมือนกับเป็นบ้านของผู้ชายที่อยู่คนเดียวเลย ในบ้านของเค้า มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ 
และเธอก็ต้องตะลึงเมื่อเธอเห็นดอกกุหลาบสีขาวประดับประดาอยู่ในบ้านนี้เต็มไปหมด ไม่เฉพาะในแจกันเท่านั้น ทุกอย่างในบ้านล้วนดูสะอาดตา และมีภาพวาดติดตามฝาผนัง และวางพิงอยู่ข้างฝา ในบ้านหลังนี้ ไม่มีรูปถ่ายโชว์อยู่เลย มีเพียงแค่รูปวาด ซึ่งไม่ต้องบอกเธอก็รู้ว่าต้องเป็นรูปที่เค้าวาดเองทั้งหมดแน่ๆ
และเธอก็หันไปเห็นรูปวาดรูปหนึ่งเป็นรูปผู้หญิงวัยกลางคน ที่หน้าตาสะสวย แววตาดูอบอุ่นใจดี เธอมองเพ่งไปที่หน้าตาของผู้หญิงคนนั้น ใช่ หน้าตาของเธอเหมือนกับบิ๊กมาก ไม่ใช่สิต้องบอกว่าบิ๊กหน้าเหมือนผู้หญิงคนนี้มาก เธอจึงเดาเอาว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่ไม่ก็ญาติของเค้าแน่ๆ
 ดื่มน้ำก่อนสิพัช  เจ้าโมโม่ล่ะ หิวมั้ย อ่ะเอานี่ไปกินนะ บิ๊กส่งแก้วน้ำให้พัชแล้วก็วางชามน้ำเย็นที่มีน้ำแข็งอยู่เต็มให้เจ้าโมโม่ เค้ารู้ดีว่าเจ้าโมโม่ชอบดื่มน้ำเย็นๆโดยเฉพาะต้องมีน้ำแข็งด้วย เค้าเคยบอกพัชว่าเจ้าโมโม่เป็นสุนัขขั้วโลก ซึ่งนั่นทำให้พัชหัวเราะกับสิ่งที่เค้าพูดอยู่นาน เพราะว่าคำพูดของเค้าขัดกับบุคลิกของเค้ายิ่งนัก
 อืม บิ๊ก พัชถามอะไรหน่อยสิ พัชทำหน้าลำบากใจกลัวว่าเค้าจะไม่สบายใจถ้าเธอถามออกไป เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา พัชก็เรียนรู้ว่า บิ๊กเป็นคนที่มีโลกส่วนตัว มีเรื่องในใจมากมาย ถ้าถามไปแล้วเค้าไม่อยากตอบ เธอคงรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เค้าไม่สบายใจ
 ถามอะไรเหรอ ถามมาสิ ถ้าบิ๊กตอบได้ บิ๊กจะตอบนะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ บอกว่าจะถามก็ถามมาสิ ไม่ต้องกลัวหรอก อ่ะ ว่ามา บิ๊กทำหน้าขึงขังล้อเลียนพัช
 บิ๊กนี่ พัชไม่ตลกนะ คือว่า รูปผู้หญิงคนนี้ ใช่คุณแม่ของบิ๊กรึป่าว เพราะพัชสังเกตว่าหน้าตาเหมือนกันมากเลยนะ พัชถามออกไปอย่างหวั่นๆ
ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ทำให้บิ๊กกลับไปสู่อาการที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
 ใช่ นี่คือรูปแม่ของบิ๊กเอง บิ๊กวาดรูปนี้เป็นรูปสุดท้าย ก่อนที่แม่จะจากไป เราไปวาดรูปนี้กันที่บ้านหลังเก่าที่เราสามคนพ่อแม่ลูก เคยอยู่ด้วยกันก่อนที่พ่อจะจากไปแล้วพอบิ๊กวาดรูปนี้เสร็จแม่ก็ถูกรถชน แม่ตายอยู่ในอ้อมกอดของบิ๊ก ก่อนแม่จะตาย แม่บอกว่า
  ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน แม่จะเป็นทั้งแขนซ้ายและแขนขวาให้ลูกเสมอ พ่อของลูกไม่ได้หายไปไหน เมื่อลูกอายุ 25 ปี ให้ลูกกลับไปหาคุณป้า คุณป้าจะเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลูกฟังเอง  เล่ามาถึงตรงนี้บิ๊กก็น้ำตาไหลเอ่อ จนไม่สามารถควบคุมให้มันหยุดไหลได้ เค้าร้องไห้ ร้องไห้ต่อหน้าพัช .....
พัชตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก...เธอยืนดูเค้าร้องไห้อยู่สักพัก แล้วจึงเข้าไปกุมมือเค้าเอาไว้...แล้วมองเค้าไปในดวงตาคู่นั้น..ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยประกายแห่งความอบอุ่น ณ ตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง อย่างสุดหัวใจ พัชสัมผัสได้ ราวกับว่า เค้าถ่ายทอดความรู้สึกนี้ให้เธอผ่านดวงตาของเค้ามาถึงเธอ...