และแล้วการกลับมาของความโศกเศร้าเข้าเข้ามาอีกยังคงวนเวียน อยู่รอบกายผมตลอดเวลา บางครั้งต้องรอเวลา ที่แสนจะยาวนานเพียงเพื่อกลับมา ยังดินแดนแห่งหยดน้ำตา แม้ไม่ได้หลั่งใหล ดุจสายฝน แต่พอจะทำให้ชุ่มฉ่ำไปด้วยความเหลาหงอย เวลานี้ก็เช่นกัน เสียงสะอื้นดังก้องในใจผมเรื่อยไป ครั้งแล้วครั้งเล่า โดยไม่มีที่สิ้นสุด ทิ้งไว้เพียงชั่วข้ามคืน ก่อนกลับเป็นปกติ โอ้... ความเศร้าเอ่ย ใยจึงโฉบเข้ามาในหัวใจของข้าตลอดเวลา ใยไม่นำพาความปลื้มปิติมาให้ข้าบ้าง ตอนนี้อาจเป็นสายรุ้งที่ขาดสะบั้น และถูกขับไล่ออกจากกลุ่ม ช่างโดดเดี่ยวอะไรเช่นนี้ สายรุ้งเพื่อนที่เหลือหายไปไหน ข้าสูญสิ้นแม้มิตรภาพที่ดีแล้วเหรอ สายรุ้งสีดำ... ช่างอ้างว้าง... และโดดเดียว
น.นิรัติศัย 10 พ.ย. 2547 23:50 น. - ID 3736 
833
2
0
11 พฤศจิกายน 2547 18:18 น. - comment id 78964
เพื่อนเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตคนเราเหมือนกันนะถ้าเรารู้จักรักษามันไว้ได้ก็ดี
1 ธันวาคม 2547 21:14 น. - comment id 79567
ใช่เราเห็นด้วย แต่บางครั้งความเป็นเพื่อนอาจข้ามขีดจำกัดก็ได้นะ
25 สิงหาคม 2549 13:26 น. - comment id 92331
เข้าใจยากจัง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ