ฉันเปลี่ยนไปหรือเธอปันใจให้ใครคนอื่น

ซามูไรแก้มแดง

19:17 น. 26 - ต.ค. - 47

  กรี๊ง งงงง กรี๊ง งงงง . 
  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น บอกเวลา 05:30 ของวันใหม่ ท่ามกลางความงัวเงียของสาวน้อยน่ารักคนหนึ่ง
  " โอ๊ย!! เช้าอีกแล้วเหรอเนี่ย เร็วจริง เหมือนเพิ่งนอนได้เป็บเดียวเอง "
  ถึงแม้ว่าแพรวจะยังไม่อยากลุกจากที่นอนอันแสนอบอุ่นแต่ก็ต้องพยายามลุกอยู่ดี
  เธอรีบอาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว หวีผม ทานข้าว และตั้งหน้าตั้งตารอรถโดยสารประจำทางเพื่อที่จะได้รีบขึ้นไปโรงเรียน 
  ไปคอยใครคนหนึ่งที่เค้าไม่สนใจเธอ
แพรวจะตื่นเช้าอย่างนี้ทุกวัน จนกลายเป็นปกติแล้ว เมื่อก่อนถ้าใครรู้จักกับแพรว 
  คุณจะรู้ว่าแพรวไม่ใช่คนแบบนี้ เธอเป็นคนตื่นสาย กว่าจะตื่นได้ก็ผลัดเวลาลุกไปเป็นหลายรอบเชียว 
  แต่ว่าเดี๋ยวนี้ มันไม่เหมือนก่อนแล้ว ชีวิตประจำวันของแพรวแตกต่างจากเดิมตั้งแต่วันนั้น 
  วันที่เค้าคนนั้นได้เดินเข้ามาในชีวิตของเธอ
 
 " แพรว พรุ่งนี้พวกพี่จะแข่งบาสกับพวกเด็กห้องแพรวน่ะ 
  แพรวกับเพื่อนช่วยมาเป็นกรรมการให้พวกพี่หน่อยนะ " นั่นคือเสียงของพี่ปิ๊ก 
  รุ่นพี่ในชมรมดนตรีไทยของแพรว 
  " อ๋อ ได้เลย พี่ปิ๊กจะแข่งบาสกับพวกผู้ชายห้องแพรวใช่มั๊ย เดี๋ยวแพรวกับพวกเพื่อนจะไปเป็นกรรมการให้ 
  "
  " แน่นะเว้ย  มาเป็นกรรมการนะไม่ใช่ให้มาเป็นกรรมโกงให้เพื่อนตัวเองชนะ "
  " อยู่แล้ว แหม ไม่ไว้ใจกันเล้ยพี่ชายเนี่ย "
  " เออๆ รู้แล้ว "
  " ว่าแต่ว่าพรุ่งนี้แข่งกันตอนไหนล่ะ "
  " ตอนเช้าเลย คาบแรกห้องแพรวว่างไม่ใช่เหรอ "
  " ช่ายยยย แล้วไมไม่แข่งวันนี้เลยล่ะ วันนี้คาบแรกห้องแพรวก็ว่าง "
  " ไม่เอา คาบแรกวันนี้พวกพี่จะวอมกันก่อนแบ่งคนละครึ่งรอบกับห้องแพรว แบบว่าดูเกมกันก่อน 
  "
  " ไม่ต้องดูหรอกพี่ปิ๊ก ยังไงๆห้องแพรวก็ชนะอยู่แล้ว "
  " โหย โม้ว่ะ มาพนันกันดีกว่า ถ้าใครแพ้วิ่งรอบสนามบอลใหญ่ 10 รอบ เอามั๊ย 
  "
  " ได้แพรวจะคอยดู แล้วเดี๋ยวไปเจรจากันตอนเล่นนะ "
  " เออ งั้นแพรวก็ไปดูพวกพี่เล่นกันดิ คาบแรก "
  " 0 เค "
  >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.
  " พี่ปิ๊ก ๆ เพื่อนพี่ปิ๊กคนที่น่ารักๆขาวๆตี๋น่ะ ชื่ออะไรเหรอ " 
  " ใคร อ๋อชื่อไอ้บอม ทำไม "
  " เปล่า แพรวเห็นว่าเค้าเล่นเก่งดี เลยถามไว้เพื่อจะได้รู้จักกันไง "
  " แล้วไป นึกว่าจะจีบ "
  " บ้า " แพรวพูด และทำเป็นโกรธแต่ที่จริงนั้นเธอหน้าแดงเพราะความอายที่พี่เค้าพูดนั้นมันเป็นความจริง
  
  และตั้งแต่วันนั้นมา ชีวิตของแพรวก็มีแต่พี่ที่ชื่อบอมมาตลอด เพราะพี่บอม ทำให้แพรวตื่นเช้า 
  พี่บอมทำให้บอมอยากมาโรงเรียน พี่บอมทำให้แพรวชอบกีฬา ทั้งๆที่เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่เกลียดกีฬามากไม่ว่าจะชนิดไหน
  
  " แพรว เมื่อไหร่จะบอกพี่บอมเค้าไปล่ะว่าแพรวชอบเค้า " อยู่ๆกลางโต๊ะในโรงอาหาร 
  แนน เพื่อนของแพรวก็ถามขึ้น 
  " ฮะ " แพรวที่กำลังอ้าปากตักข้าวเข้าปากแทบสำลัก " เราว่านะแนน 
  พี่บอมเค้ารู้แล้วล่ะ ว่าเราชอบเค้า "
  " ใช่ ๆ เราก็ว่างั้น เพราะเราสังเกตุนะ เวลาที่พี่บอมเจอแพรว พี่เค้าชอบหน้าแดงแล้วก็เดินหลบด้วย 
  "
  " ก็แหงน่ะสิฝ้าย ก็พี่เค้าชอบแพรว แล้วเค้าก็อายพวกเราด้วย เพราะพวกเราอ่ะชอบแซวเค้า 
  "
  " แล้วแกรู้ได้ไงหยก " แนนถาม
  " รู้สิ ก็พี่นัทบอกมางี้ " พี่นัทคือเพื่อนในกลุ่มของพี่บอมและเป็นเพื่อนสนิทของพี่บอมด้วย
  >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
  " พี่บอมวันนี้แข่งบาสเหนื่อยเปล่า "
  " เหนื่อยสิ ถามได้ " 
  " ถ้าเหนื่อยพี่ไม่ต้องโทร.มาหาแพรวก็ได้นะ " แพรวพูดด้วยเสียงน้อยใจ
  " ไม่เป็นไร ก็โทรมาคุยกันได้พี่ยังมีแรงพูดอีกเยอะ "
  " เหรอ.พี่บอม แพรวถามอะไรพี่อย่างหนึ่งได้มั๊ย "
  " อะไรเหรอ "
  " สัญญาก่อนนะว่าจะตอบ "
  " สัญญาสาบานด้วยเกรียติของลูกผู้ชายหน้าตาดีเลย "
  " แพรวอยากรู้ว่า พี่บอมชอบแพรวรึเปล่า "
  " .. " เงียบ
  " พี่บอมไม่ต้องตอบก็ได้ ถ้าพี่ลำบากใจ ต่อไปนี้แพรวก็จะไม่ยุ่งกับพี่ ไม่โทรไปหา 
  ไม่ทัก แพรวจะทำเป็นเหมือนว่าเราไม่รู้จักกัน "
  " แพรวพี่ว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่แพรวสมควรจะรู้นะ "
  " ก็บอกให้แพรวรู้ พี่อย่าให้แพรวคิดว่าตัวเองเป็นควายสิ "
  " ..ชอบ " 
  " อะไรนะได้ยินไม่ถนัด อีกทีได้มั๊ย "
  ตะโกน : " พี่ชอบแพรว "
ตั้งแต่พี่บอมบอกว่าชอบแพรว ตั้งแต่วันนั้น พี่เค้าก็ไม่โทรมาหาแพรวเลย 
  เวลาเจอกันพี่บอมก็จะเดินหลบ ไม่กล้าสบตา ทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน ทำให้แพรวทรมานใจอย่างมาก 
  พี่บอมทิ้งให้แพรวสร้างความหวังอยู่กับตัวเองทุกๆวันว่าสักวันความรักระหว่างเรามันจะกลับมาเหมือนเดิม 
  
และตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ทุกๆอย่างเป็นยังไงก็ยังเป็นยังงั้น 
  แม้แต่หัวใจของแพรวก็ยังคงมั่นคงในความรักของเธอ แต่ก็มีบางครั้งที่แพรวหัวใจหวั่นไหวเคยคิดออกไปว่า 
  
" ถ้าบอมเป็นของคนอื่นแล้วจะทิ้งให้แพรวเป็นของใคร 
  "
 
*_*_*--*_*_*--*_*_*--*_*_*
P$สีฟ้า...คือสีแห่งการรอคอย 
  เหมือนกับแม้วที่ยังคงรอพี่กลับมาเสมอ
ยังไม่ลืมภาพเก่าเก่าในคราวนั้น
ยังจำได้ความผูกพันที่มีให้
แม้วันนี้ฉันเป็นเพียงคนห่างไกล
ที่ไม่อาจได้หัวใจเธอคืนมา
ในตอนนี้อยากมีใครมาให้รัก
อยากรู้จักชีวิตที่มีค่า
อยากมีใครให้คิดถึงยามหลับตา
แต่...ไม่เข้มแข็งเกินกว่าจะลืมเธอ