ดวงตะวันที่เจิดจ้าจะเป็นเช่นไรนะ แสงดาว และแสงเดือน จะนวลผ่องแค่ไหน ก็ใครจะไปรู้ล่ะ... ในเมื่อผมได้แต่เดินไปในอุโมงค์ที่มืดสนิทแบบนี้... อยากจะอาเจียนเอาก้อนเนื้อน่ารังเกียจออกมา ความสกปรกโสมมในอุโมงค์ช่างอับชื้น กดดันหัวใจยิ่งนัก บาปที่ถูกแทนด้วยหยาดเลือดมันหาที่สิ้นสุดไม่ได้ เหมือนกับการเดินหาทางออกของอุโมงค์นี้ คลำทางไปเรื่อยๆ... กรงเล็บจิกแทงเนื้อหัวใจ... พร่ำภาวนาเธออยู่หนไหน ...ไม่มีเธอ... เดินไปเรื่อยๆ.. เดินไปเรื่อยๆ... เหมือนกับการเอาหอกทิ่มแทงใจ " ผมอยู่ที่ไหนกันนะ? " พระเจ้า... พระองค์จะทรงทำอย่างไรกับผมกันแน่ ทำไมพระองไม่ทรงฆ่าผมซะเลยล่ะ จะให้ผมทนทรมานแบบนี้ไปทำไม ...สนุกใช่ไหมพระองค์?... ถึงจะเฝ้าภาวนาต่อไปมันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ " โธ่...พระองค์... พระองค์ให้ลูกเสียเธอไปแล้ว... ยังจะเอาอะไรกับลูกอีก??? " อยากพบเธอเหลือเกิน ทำไมพระเจ้าจะต้องทำเช่นนี้ด้วยนะ จะให้พบกับความสุข กับแสงสว่างไม่ได้เลยใช่ไหม? พลังที่จะทลายกำแพงอุโมงค์ผมไม่มีแล้ว น่าเศร้า...ที่ร่างกายมี่แต่ร่องรอยแห่งบาดแผล แผลแห่งความเศร้าใจ พระองค์เจ้า นำเธอจากไป ไม่มีวันหวนคืนมา " แล้วผมจะอยู่ได้อย่างไร? " หรือจะต้องเฝ้าภาวนาต่อไปในอุโมงค์มืดดำอยู่อย่างนี้ แต่ยังไงผมก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี เพราะมันคือหนทางสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะได้พบเธอหรือไม่ ตอนนี้ได้แต่พร่ำ ภาวนา ...พระผู้เป็นเจ้า... ลูกขอพลัง...ให้ลูกเดินต่อไป ขอพลังทลายอุโมงค์ด้วยสองมือเปล่านี้ได้ไหม เพราะลูกไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ขอพบเจอแสงตะวัน ขอเห็นความงามของแสงจันทร์หรือดวงดาว ...ได้ไหม... ลูกท้อเหลือเกิน....ลูกเหนื่อยเหลือเกิน... ลูกขอหลับได้ไหม... หลับในอุ้งพระหัตถุ์ของพระองค์ แม้ลูกจะไม่มีสิทธิ์ใดๆเลยก็ตาม... ...ลาก่อน...
3 พฤศจิกายน 2547 17:43 น. - comment id 78674
ภาวนาสวดอ้อนสวดมนต์ ศักดิ์สิทธิ์มนต์ดำใดช่วยด้วย อาจต้องขายดวงวิญญาณแลกผีซาตาน แม้พระผู้เป็นเจ้าไม่สนข้ายังไม่ยอม ** กะว่า จะแต่งมาจอย แต่ดูแล้ว เหอๆ เหอ ๆ มันเข้ากันได้ไหมเนี่ยะ **
4 พฤศจิกายน 2547 23:28 น. - comment id 78712
มีความมืดที่ไหน ก็ต้องมีแสงที่นั่น ไม่มีที่ใดมืดสนิทเสมอไป ถ้ายังเชื่อในพระเจ้าอยู่ล่ะก็ คิดซะว่า พระเจ้ามอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเราแล้ว ถึงแม้ว่านั่นคือสิ่งที่เราจะไม่ชอบก็ตาม แต่สักวันเราคงเข้าใจเหตุผล
7 พฤศจิกายน 2547 20:18 น. - comment id 78831
เศร้าจังน้า แต่ในความมืดก็ต้องมีแสงสว่าง