จากตรงนี้

--/--/--

วันนี้ฉันมาโรงเรียนเหมือนทุกวัน แต่มันรู้สึกแปลกๆไม่เหมือนปกติ เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง ฉันว่าคงตรงที่ไม่มีคนเดินมาเป็นเพื่อนเหมือนทุกวันนะสิ  อาร์ที่เคยเดินมาเป็นเพื่อน วันนี้อาร์ไม่มาโรงเรียนเหรอ เอ๊ะ ! ก็อาร์ไม่เคยโดดหนิ หรือว่าไม่สบาย ฉันเป็นห่วงอาร์ขึ้นมายังไงไม่รู้
         อ้าว นิก ว่าไง โทษทีนะ ที่ลืมบอกน่ะ เราไปทำฟันมา เลยมาเรียนช่วงบ่ายอะ เสียงของอาร์ตะโกนมาแต่ไกล
       นั่นไง พ่อตัวแสบ ไม่มีบอกกันเลยนะ รู้มั้ยเนี่ยว่าเป็นห่วงอะ  เราก็รออยู่ที่ป้ายรถเมล์ตั้งนาน เห็นผ่านเวลานัดมานานแล้ว เลยมาก่อน วันหลังบอกกันบ้างนะย่ะ ฉันพูดออกไปอย่างคุ้นเคย โดยที่ไม่รู้ว่าอาร์เค้าคิดไปไหนต่อไหน อันนี้ฉันยังไม่รู้เหมือนกัน อาร์คือเพื่อนสนิทของฉัน เราสนิทกันมาก มากซะจน หลายๆคนคิดว่าเราเป็นแฟนกัน แต่ไม่ใช่นะ ฉันคิดกับเค้าแค่เพื่อนจริงๆ แต่ใครจะเชื่อหละ 
        วันหนึ่งขณะที่เราเดินจากป้ายรถเมล์มาโรงเรียนตามปกติ เหมือนทุกๆวัน ฉันกำลังมองลูกแมวตัวเล็กๆที่เล่นกันอยู่ใต้โต๊ะตัวเก่าๆ ใกล้ทางเดิน 
        นิก ๆ อาร์ถามไรนิกหน่อยสิ ได้มะๆ นิสัยขี้อ้อนของอาร์ไม่เคยเปลี่ยน 
       ได้สิ มีไรเหรอ อาร์ ฉันหันกลับมา เพื่อฟังอาร์ 
       นิกรู้สึกไงกับอาร์เหรอ ตอบอาร์ตามความจริงนะ อาร์อยากรู้ อาร์ถามด้วยหน้าตาจริงจัง
       โถ่ อาร์ ถามอะไรแปลกๆ ก็อาร์เป็นเพื่อนนิก จะให้นิกรู้สึกอะไรหละ อืมม....นึกก่อนนะ อาร์น่ารักดี เราชอบอาร์ อาร์เป็นเพื่อนเราไง ฉันตอบไปโดยที่ไม่นึกว่าฉันอาจจะพูดอะไรผิดไป อาร์หน้าเศร้าไปทันที
       เพื่อนเหรอนิก อาร์เป็นได้แค่เพื่อนใช่มั้ยนิก ถ้าอาร์บอกว่า อาร์รักนิกหละ รักแบบที่มากกว่าเพื่อน นิกจะว่าไง นิกเป็นแฟนอาร์ได้มั้ย และแล้วคำที่ฉันไม่อยากให้อาร์พูด อาร์ก็พูดมันแล้ว
       เราขอโทษนะอาร์ แต่อาร์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนิกเลยนะ อาร์เป็นเพื่อนนิกไปเรื่อยๆนะ ฉันพูดโดยเริ่มไม่แน่ใจว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกกับอาร์แค่เพื่อนจริงหรือเปล่า แต่ฉันไม่เคยรู้สึกกับอาร์แบบนั้นนะ ไม่เคยเลย
        อาร์ยิ้ม ไม่พูดอะไรอีกจนถึงโรงเรียน พอถึงเวลากลับบ้าน อาร์ไปส่งฉันที่บ้าน และก็ลากลับ ฉันรู้สึกใจหายยังไงไม่รู้สิ
        เช้าวันต่อมา อาร์ไม่มาที่ป้ายรถเมล์อีกแล้ว หรือว่าอาร์งอนนะ ฉันหาเหตุผลต่างๆนาๆตลอดทางเดิน พอถึงโรงเรียน อาจารย์ให้ฉันไปรับโทรศัพท์บนห้อง จากแม่อาร์ แม่อาร์งั้นเหรอ มีเรื่องอะไรเนี่ย ฉันเริ่มวิตก
       นะ....นิก เหรอลูก อะ.....อาร์ถูกรถชน อาร์ไปสบายแล้วนะ นิกมาหาป้าด้วย อาร์เค้าฝากอะไรให้นิกไว้น่ะ บอกป้าว่าให้ๆนิกวันนี้ ตะ....แต่อาร์ก็ไปก่อน อย่าลืมนะนิก อาร์บอกว่าสำคัญมากจ๊ะ เสียงป้าพันร้องไห้ 
       คะ........ค่ะป้า ฉันอึ้งไปนาน ไม่มีอาร์แล้ว ไม่มีอาร์จริงๆ ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีอาร์นะ ฉันไปหาป้าพันตอนเย็น
        นะ.......นี่จ๊ะ ป้าพันส่งสมุดเล็กๆให้ฉัน มันเป็นสมุดบันทึกของอาร์
         เราขอโทษนะนิก เราเข้าใจผิดไปเองหละ ว่านิกก็รู้สึกเหมือนที่อาร์รู้สึกกับนิก อาร์ดีใจที่ได้ยินว่านิกเป็นห่วงอาร์ในวันที่อาร์ไปทำฟันนะ อาร์เป็นเพื่อนนิกก็ได้ อาร์ไม่โกรธนิกหรอก แล้วก็ไม่เคยโกรธด้วย  แต่อาร์ขอรู้สึกอย่างงี้กับนิกตลอดไปนะ รักนิกเสมอ อาร์ ฉันทนไม่ได้ที่จะไม่ร้องไห้ ฉันพึ่งรู้ว่า ฉันรักอาร์มากแค่ไหน แต่อาร์ก็ไปแล้ว โดยไม่มีวันกลับมา ไม่มีวัน
        จากตรงนี้คงไม่มีอีกแล้วสินะ     อาร์ที่แสนขี้อ้อนของนิก