“ รู้สึกดี...เพราะมีเธอ (2) "

..ชาเย็น..

2.
แพรวรรณรู้สึกสนุกกับงานที่เธอทำ พี่ๆ ที่เธอฝึกงานอยู่ด้วยก็ใจดี คอยสอนและไว้ใจให้เธอได้ทดลองงานอย่างเต็มที่ โสภิตาเพื่อนเธอก็ดูมีความสุขดี ได้ตามภควัฒน์ไปทุกที่ และดูๆ ไปเขาก็เป็นคนดีทีเดียวล่ะ..เธอคงจะอคติกับเขาเกินไป 
 สายอีกแล้วเรา... แพรวรรณกึ่งเดินกึ่งวิ่งพร้อมๆ กับบ่นพึมพำกับตัวเอง และเมื่อมาถึงที่แผนกก็พบว่าพี่อาท พี่ที่คอยดูแลเธอกำลังยืนคุยอยู่กับใครคนหนึ่งอย่างออกรส เธอจำได้ว่าเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่กับภควัฒน์ เพราะพี่
อาทบอกเธออย่างนั้น และเธอก็สะดุดตาเขาด้วยความที่เขาเป็นผู้ชายที่สูงและตัวใหญ่ ยังไม่ทันที่เธอจะเดินเข้าไป พวกเขาก็จบบทสนทนา เขาคนนั้นที่ยืนคุยกับพี่อาทอยู่เมื่อครู่ก็เดินผละออกมา เอ๊ะ..แล้วเขาเดินตรงมายังเธอทำไมเนี่ย...
 สวัสดีครับ...วันนี้ขอให้ทำงานให้สนุกนะครับ หรือถ้าเบื่อเดี๋ยวพี่โทรมาคุยด้วยเอามั๊ย  เขากล่าวกับเธออย่างอารมณ์ดี แต่เล่นเอาเธองง ก็เธอไม่รู้จักเขาซะหน่อย แต่เขากลับเข้ามาทักอย่างกับคนรู้จักกันงั้นแหล่ะ 
 อ๋อ...ไม่เป็นไรค่ะ  แพรวรรณตอบกลับไปอย่างอ่อนน้อม ด้วยความที่เขามีอายุมากกว่าเธอมาก
 งั้นพี่ไปก่อนนะ ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกนะ  พูดจบเขาก็โบกมือลาเธอแล้วเดินจากไป
แพรวรรณเดินตรงเข้าไปหาอาทด้วยอาการที่ยังงงไม่หาย  พี่อาทคะ นั่นเพื่อนคุณวัฒน์ใช่มั๊ยคะ  เธอหันไปมองเขาคนนั้นที่ยังคงเห็นหลังอยู่ลิบๆ
 ใช่..พี่เอกน่ะ ทำไมเหรอ  อาทเหลือบตามองตามแพรวรรณก่อนที่จะหันมาถามเธอกลับ
 ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่เค้าดูแปลกๆ นะ  เธอยิ้มแหยๆ
 เค้าเป็นคนพูดเก่ง อารมณ์ดี และก็มุขเยอะ...  อาทลากเสียงยาว
 แล้วเค้าทำงานที่นี่เหรอคะ  เธอยังคงซักไม่หยุด
 เค้าเป็นทนายประจำบริษัทเราน่ะ แต่เค้าจะไปอยู่ประจำที่บริษัททนายความของเค้ามากกว่า อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทเราเนี่ยแหล่ะ ว่าแต่ว่าแพรวไม่มีปัญหาอะไรกับเค้าแน่นะ  อาทเริ่มสงสัยแพรวรรณหลังจากที่ถูกสัมภาษณ์มาซะหลายคำถาม
 ค่ะๆ ก็เห็นเค้าบ่อยน่ะค่ะ เลยถามดู  แค่นี้ก็ทำให้เธอได้ข้อมูลมากพอแล้วล่ะ...
มื้อเที่ยงนี้ภควัฒน์รับอาสาเลี้ยงข้าวแพรวรรณและโสภิตาอีกตามเคย ตอนนี้พวกเธอสนิทและรู้จักเขามากกว่าครั้งแรกที่พวกเธอได้เข้ามาฝึกงาน ภาพพจน์ที่ไม่ดีในสายตาของแพรวรรณก็ค่อยๆ หายไปจนหมด
 จริงๆ แล้วพี่วัฒน์ไม่ต้องเลี้ยงข้าวพวกเราบ่อยๆ อย่างนี้ก็ได้นะคะ พวกเราเกรงใจน่ะค่ะ  โสภิตาเอ่ยขึ้นในขณะที่รถกำลังแล่นสู่บริษัทโดยมีภควัฒน์เป็นสารถี
 จะต้องเกรงใจทำไมล่ะ คนกันเองแท้ๆ  ภควัฒน์ตอบกลับมา แต่ตายังคงมองตรงไปยังท้องถนนที่มีรถค่อนข้างมาก คนพวกนี้คงกำลังจะกลับเข้าไปทำงานเหมือนเขา... จะออกมาทำไมกันนักนะ ข้าวในบริษัทไม่มีกินหรือยังไง... เขาแอบคิดในใจ แต่เขาก็เป็นหนึ่งในนั้นนี่นะ...
 อย่างนี้ถ้าเราฝึกงานที่นี่ไปตลอดก็ดีสิ จะได้มีคนเลี้ยงข้าวตลอดเลยเนอะโส  แพรวรรณยังคงไม่เลิกกวนก็มันเป็นนิสัยของเธอนี่...
ภควัฒน์เหลือบมองเด็กสาวเจ้าของน้ำเสียงกวนๆ จากกระจกส่องหลัง แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้กับหน้าตาที่น่าเอ็นดูของเธอ ยิ่งได้รู้จักเธอ ก็ยิ่งทำให้เขาชอบเธอมากขึ้น 
 จ้า...จะให้พี่เลี้ยงตลอดไปเลยก็ได้นะ  เขาเหลือบมองแพรวรรณสลับกับมองถนนตรงหน้า 
โสภิตามองเขาอยู่ตลอด และเธอก็รู้ดีว่าเขาคงจะสนใจเพื่อนเธออยู่ไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่เขาได้พบและพูดคุยกับแพรวรรณ เขาจะดูร่าเริงและดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ต่างจากเวลาที่อยู่กับเธอ เขาจะดูเครียดๆ และไม่ค่อยพูดจาหยอกล้อเธอเหมือนแพรวรรณ แต่เธอก็ยังคงชอบเขาอยู่ดี
 แพรวกับโสไม่รบกวนพี่วัฒน์ขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่สามเดือนเท่านั้นแหล่ะ  แพรวรรณยังคงพูดคุยกับเขา
สามเดือน...นี่ก็เหลือเวลาอีกสองเดือนสินะที่เขาจะได้เห็นและได้พูดคุยกับเธอแบบนี้ ถ้าพ้นสามเดือนนี้ไปเขาคงจะเหงาน่าดู 
 อาทิตย์หน้าแพรวก็ต้องมาเป็นเลขาฯ ให้พี่ใช่มั๊ย  เขาเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
 ค่ะ  แพรวรรณพยักหน้า
 งั้นพี่คงหูชาแน่เลย  เขาพูดปนหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า 
 โห...โสดูเจ้านายของโสสิ มาว่าแพรวพูดมาก  แพรวรรณเขย่าแขนเพื่อน เพราะเห็นว่าโสภิตานิ่งเงียบมาตลอดทาง  ใช่สิ...แพรวไม่เรียบร้อยเหมือนโสนี่ แพรวว่าโสน่ะเหมาะที่จะเป็นเลขาฯ ที่สุดแล้ว หน้าตาก็กินขาด เห็นด้วยมั๊ยล่ะคะพี่วัฒน์  
 หืม... เขาสะดุ้งนิดหน่อย ก็เล่นถามกันแบบนี้ และเขาก็พอจะดูออกว่าโสภิตาคิดยังไงกับเขา และเขาก็ไม่ใช่คนที่เข้าข้างตัวเองด้วย
 ก็คงงั้นมั้ง  ดูเขาจะไม่ค่อยใส่ใจกับคำตอบมากนัก แต่มันก็ทำให้โสภิตายิ้มออกมาได้
แพรวรรณนั่งรอภควัฒน์ใน Coffe Shop ชั้นล่าง วันนี้เธอต้องออกไปงานสัมมนากับเขา คาเฟอีนในกาแฟช่วยให้เธอกระปรี้กระเปร่าขึ้น เธอทอดสายตาออกไปข้างนอก เพลิดเพลินกับบรรยากาศภายนอก ซึ่งทำให้เธอไม่เบื่อหน่ายกับการรอคอย
 ขอทานกาแฟด้วยคนได้มั๊ยครับ  
เสียงนี้ทำให้แพรวรรณถึงกับสะดุ้ง ก็เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่เชียว 
 นั่งด้วยคนนะครับ  เจ้าของเสียงโน้มตัวลงมาจ้องหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ ทำให้เธอเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจน เพื่อนของภควัฒน์อีกแล้วเหรอเนี่ย... หน้าตาของเขาก็ธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นนัก และดูจะแก่กว่าภควัฒน์อีกด้วย หากแววตาของเขานี่สิ ทำไมมันถึงทำให้เธอขนลุกได้นะ... 
และยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรออกไป เขาก็เลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนที่จะหย่อนตัวลงนั่ง
 ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะครับ  เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้สั่งกาแฟร้อนเรียบร้อยแล้ว หากสายตาก็ยังคงจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ลดละ เธอไม่เคยถูกใครมองด้วยสายตาอย่างนี้มาก่อน มันหยาดเยิ้มเสียจนทำให้เธอรู้สึกขนลุกและตัวเบาหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก เขาว่าสายตาคนเราสามารถสื่อความในใจได้ เธออยากจะรู้นักว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่...
 อ๋อ..รอพี่วัฒน์น่ะค่ะ วันนี้ต้องออกไปสัมมนากับพี่เค้า  เธอตอบออกไป ก่อนที่จะหันไปสนใจกับต้นไม้และดอกไม้ที่บานสะพรั่งเหมือนกำลังยิ้มทักทายเธออยู่ภายนอก จะหาว่าเธอไม่สนใจเขาไม่ได้หรอกนะ ก็เธอไม่อยากจะสบตาเขาให้ประหม่าไปมากกว่านี้นี่... แค่นี้เธอก็จะแย่อยู่แล้ว  แพรวรรณนะแพรวรรณ...เธอไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่...
 ดอกไม้สวยดีนะครับ  เขาเห็นว่าเธอกำลังสนใจดอกไม้อยู่ จึงชวนเธอคุย
 ค่ะ  เธอยังคงไม่กล้าสบตาเขาอยู่ดี
 ชอบมั๊ยครับ  เขามองหน้าเธอ
 ชอบค่ะ สวยดี  เธอละสายตาจากดอกไม้มาที่เขา เนื่องจากทนความอึดอัดไม่ไหวกับการสนทนาที่ต้องหลบสายตาอย่างนี้
  แต่อีกหน่อยมันก็จะเหี่ยว ดอกไม้มันก็เหมือนกับคนเรา ที่ต้องมีวันแก่ จริงมั๊ยครับ  เขายิ้มน้อยๆ เหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง
 ก็คงจริงมั้งคะ  เธอยิ้มให้เขา และกล้ามองตาเขามากขึ้น
 น้องชื่อแพรวใช่มั๊ยครับ  
เขารู้จักชื่อเธอด้วยแฮะ...
 ค่ะ  เธอพยักหน้า
 มีคนเคยบอกแพรวหรือเปล่าว่าตาแพรวเหมือนยู่ยี่เลย เวลามองน่ะ  ท่าทางเขาดูตื่นเต้น จนทำให้เธออดขำไม่ได้ เขาเป็นคนตลกจริงด้วย นี่คงจะเป็นมุขด้วยสินะ...
 แพรวว่ายับเยินซะมากกว่าค่ะ  เธอกล้าพูดเล่นกับเขามากขึ้น ดูๆ ไปเขาก็น่ารักดี เป็นผู้ใหญ่ที่ตลกดี
 จริงๆ นะ พี่ไม่ได้พูดเล่น  เขายังคงย้ำ แต่ทำเอาเธอขำ ตาเราเนี่ยนะเหมือนยู่ยี่...
 นั่นแพรวเจาะหูสองรูเหรอ  เขามองมาที่ติ่งหูข้างซ้ายของเธอ ทำให้เธอจับที่หูของตัวเอง ก็ไม่เห็นแปลกสักหน่อย...
 สามรูเลยนี่  ท่าทางเขาดูตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเห็นว่าที่ใบหูของเธอซึ่งได้ถูกปอยผมปิดอยู่เมื่อครู่ก็มีต่างหูใส่อยู่ และยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรออกมา เขาก็เอ่ยขึ้น  เซ็กซี่จัง  
น้ำเสียงของเขาช่างอ่อนหวานและนิ่มนวล ไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรืออำเธอเล่นก็ตาม แต่มันก็ทำให้เธอต้องหลบสายตาเขามองแต่ถ้วยกาแฟพร้อมๆ กับพวงแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นมา 
 แพรว  เขาเรียกชื่อเธอ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา
 อยากมีทนายส่วนตัวมั๊ย  เขาพูดพร้อมส่งสายตามาที่เธอ นี่เขาคิดจะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน เขาสนุกนักหรือยังไงที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงขนาดนี้ 
ในขณะที่แพรวรรณกำลังอึ้งอยู่นั้น ภควัฒน์ก็เดินเข้ามา
 อ้าวพี่เอก  เขาทักเพื่อนรุ่นพี่ก่อนที่จะยิงคำถาม  ทำไมมานั่งคุยกับแพรวได้ล่ะ 
 พี่เห็นแพรวนั่งอยู่คนเดียว ก็เลยมาชวนคุยน่ะ  เอกทิวาห์ตอบกลับไป หากสายตายังคงมองมาที่
แพรวรรณ
 อืม...ผมต้องไปก่อนนะ มีสัมมนาน่ะ แล้วค่อยคุยกันนะพี่เอก  ภควัฒน์กล่าวลา ก่อนที่จะสะกิดแพรวรรณ   ไปเถอะแพรวเดี๋ยวจะไม่ทัน  
 ค่ะ  เธอพยักหน้ารับ แล้วหันมากล่าวลาคู่สนทนาเมื่อครู่  แพรวไปก่อนนะคะ 
เอกทิวาห์ยิ้มรับ  บายนะครับ  แววตาของเขายังคงเหมือนเดิม มองเธออย่างไม่เกรงใจกันบ้างเลยว่าคนถูกมองจะว้าวุ่นในหัวใจขนาดไหน เขาเป็นคนแรกที่ทักเธอว่าดวงตาเธอเหมือนยู่ยี่ ทักหูของเธอ ชมเธอว่าเซ็กซี่ และจู่ๆ ก็มาขอเป็นทนายส่วนตัวให้เธอ เธอรู้...เขาอาจจะพูดเล่นก็ได้ แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีทีเดียว