อัลมิตรา

ที่สถานีขนส่ง คนไม่ค่อยเยอะนัก อาจเป็นเพราะพวกเขาเดินทางกันไปตั้งแต่วานนี้
ฉันเดินตรงดิ่งไปซื้อตั๋วรถ มองอย่างแน่ชัดว่า ซื้อตั๋วไม่ผิด .. ผิดล่ะแย่เชียว
ปกติ ตอนที่ไปด้วยกันกับเขา เขาจะเป็นคนซื้อตั๋ว แต่ฉันเคยเดินตามนะ
ไม่รู้ว่า วันนี้จะเมารถหรือเปล่า ถ้ามีอาการเมารถล่ะ แย่แน่ 
อืมม ! ยาแก้เมารถ ที่เขาซื้อให้ตั้งแต่คราวก่อน อยู่ซุกในกระเป๋า 
อีก 15 นาที รถจะออก ทานเสียก่อน..จะดีกว่า กันพลาด จะได้ไม่มีใครเฮ..
ฉันนั่งแถวที่สองด้านหลังคนขับ ชิดกระจก 
คนที่นั่งข้าง ๆ เป็นผู้ชายผิวขาวใส่แว่นถือโน๊ตบุคมาด้วย งานคงเยอะ
ฉันเห็นเขาเปิดเครื่องทันที ที่มานั่งเรียบร้อย สิ่งยิ้มให้สักนิดก็ไม่มี.. 
อะโด่ ! .. แล้งน้ำใจจัง..
ฉันชำเลืองว่าเขาเปิดเครื่องทำอะไร โธ่ ! นึกว่ามีงานมาทำ ที่แท้ ก็เล่นเกม.. 
เขาเสียมารยาทนะ เปิดเสียงเสียดัง ยิงกันสะบั้นหั่นแหลก จนฉันเริ่มเวียนหัว 
แอร์ก็ไม่ค่อยฉ่ำเอาเสียเลย บรรยากาศชวนอาเจียน..ชอบกล
นึกได้ว่า มียาหม่องอยู่ในช่องด้านหน้าของเป้
ยาหม่องตราลิง .. ทำไมต้องตราลิงด้วยนะ คนที่ซื้อให้ ก็ช่างกวนจัง 
เปิดยาก เล็บไม่ค่อยมี กว่าจะเปิดได้ทุลักทุเลอยู่นาน
ฉันคงทายาหม่องมากไปหน่อย จนเขาฉุนจมูก .. เห็นทำจมูกฟุตฟิต
ทีตัวเองเล่นเกมดัง ยังไม่มีใครว่าเลย แค่นี้ทำเป็นมอง
 สมัยนี้..ยาหม่องตราลิง ยังมีอยู่อีกหรือครับ  
เขาถาม ในขณะที่เขากำลังกดปุ่มระเบิดตัวเอเลี่ยน
 ตลับนี้ ใช้มาตั้งแต่คุณยายค่ะ ใช้ไม่หมด เลยเป็นมรดก  
ฉันตอบกวน ๆ ไป ..ได้ผลแฮะ  เขาหันมาทำหน้าแปลกใจ 
 อะไรนะครับ ตะกี้คุณตอบว่า ตั้งแต่สมัยคุณยายหรือครับ 
ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ พอดีมีโทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน 
เสียงโทรศัพท์ของฉันตั้งไว้เป็นเสียงแมวเมี๊ยว ๆ
 สวัสดีครับ วันหยุดนี่ไปเที่ยวไหน หรือว่าอยู่บ้านครับ  
เขา..คนที่อยู่ไกลกว่าห้าร้อยกิโลเมตร พูดแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
 กำลังเดินทางไปชลบุรีค่ะ  ฉันตอบ
 อ้าว ! ไปกับใครครับ ไปทำไม  คนนั้นถามอีก
 ไปคนเดียว เอ.. ไม่ใช่สิ น่าจะสี่สิบกว่าคนนะ ..ไปหาอ๊อกซิเจนหายใจค่ะ  
ฉันตอบอย่างอารมณ์ดี
 มีอะไรหรือเปล่า ? ทำไปเป็นแบบนี้ล่ะครับ เกิดอะไรขึ้น 
 แล้วกัน ที่ชลบุรีเป็นเขตหวงห้ามตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาห้ามไปเที่ยวหรือคะ 
 เอ้า ! ไม่ถามก็ได้ครับ แล้วจะกลับวันไหนครับนี่ เป็นห่วงนะครับ 
 พรุ่งนี้นะ ยังไม่แน่ใจว่ากี่โมงค่ะ อาจแวะเที่ยวที่อื่นอีก ว่าจะไปเก็บภาพน่ะ 
 ฝนตกมากเลย ที่นี่ แล้วผมโทรหานะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ 
เขา..ใจดีกับฉันเสมอ 
หลายครั้งที่ฉันรับโทรศัพท์ของเขา ฉันได้แต่พูดจาก่อกวน เขาไม่เคยโกรธ
และเขาก็ยังคงโทรหาฉัน .. ทุกวัน 
ฉันเชื่อในคำสุดท้ายที่เขาบอกว่า ..แล้วผมจะโทรหานะครับ .. 
ใช่ เขารักษาสัญญา ฉันเชื่อเช่นนั้น..
ให้มันได้อย่างนี้สิ  
บางคนที่บอกว่าเป็นห่วงกลับไม่โทร 
อย่างนี้นี่เอง ที่เรียกว่า...ไร้คำอธิบายใด ๆ..
ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่เป้ และนั่งพิงกระจก หลับตา .. คิดอะไรบางอย่าง
เขา คนไกล.. คือคนที่ฉันคิดถึง