สุขใจที่ได้มี...ไม่ว่าพอดี หรือขาดแคลน

พู่กันของหูกวาง

คุณถามตัวเองอยู่รึเปล่าว่าพอเพียงกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ไหน หลายคนบอกว่าสิ่งที่ได้มา น้อยกว่าสิ่งให้ไป ...ไม่จริงหรอก...เพราะทุกสิ่งที่คนเราได้มานั้น ล้วนเป็นสิ่งที่พอดีที่สุดแล้วสำหรับชีวิตที่คุณเป็นอยู่ .... 
แม้กระเค้าคนนี้ที่ผมพูดถึง
วันนี้ผมตั้งใจจะไปสอบเอ็น ดั๊นไปไม่ทันสอบ รถ บขส. บ้าไม่ยอมออกจากท่าซะที ทั้งทั้งที่บอกผมว่าเดี๋ยวออก ๆ บอกมาครึ่งชั่วโมงยังไม่มีทีท่าว่าจะออก ตัดสินใจเดินลงรถอย่างรมณ์เสีย มานั่งกินไอติม ซดชาเขียวอยู่สักพัก ก็เริ่มเดินไปตามทางเท้าข้างถนน วันนี้ยังไงก็ไปสอบไม่ทัน...เผอิญเห็นคนพิการคนหนึ่ง เค้าขายล็อตเตอรี่อยู่ข้างถนน เขาใช้มือทั้งสองข้างแทนเท้าในการเคลื่อนตัวเอง ขาเค้าทั้งสองข้างลีบเล็กไขว้พาดอยู่บนไหล่ เนื้อตัวเลอะละอองฝุ่น  ไม่น่าเชื่อเค้ายังสามารถสะพายกล่องล็อตเตอรี่ เผลก ๆ ไปตรงข้างทาง ตอนนั้นรถติดไฟแดง คนมองเค้าด้วยสายตาเวทนา สงสาร มองดูหัวคิ้วของคนเหล่านั้น ขมวดเล็ก ๆ ปากของพวกเค้าแบะออกเล็ก ๆ  ยืนกระพริบตา ปริบ ๆ ... เชื่อว่าใบหน้าเช่นนี้ คงไม่มีใครอยากได้รับ (แม้กระทั่งคนที่ทำใบหน้านั้นใส่เค้า) และไม่มีใครคิดจะลงจากรถไปซื้อล็อตเตอรี่ของเค้า ตอนนั้นคิดยังไงไม่รู้ รู้สึกอยากทำอะไรสักอย่างให้ผู้คนเหล่านั้นได้เห็น  เลยวิ่งข้ามถนนไป (ใส่ชุดนักเรียนอยู่ คงเด่นในสายตาคนเหล่านั้นที่จ้องมองน่าดู) เข้าไปบอกให้เค้าเลือกให้คู่นึง เค้าเลือกให้อย่างตั้งใจ สังเกตว่ามือเค้าจะหยิบอันนี้ก็ไม่ดี อันนั้นก็ไม่เอา สุดท้ายได้มาคู่นึง...สังเกตใบหน้าที่ดำคล้ำ แต่มองเห็นรอยยิ้มเค้าฟันขาว ๆ เหลือง ๆ ส่งความจริงใจให้ผมอย่างเต็มปรี่ ถึงแม้ว่าราคาที่เค้าขายจะสูงกว่าราคาจริงสักหน่อย..ก็ควักตังค์ให้ไป โน้มตัวขอบคุณเค้าอย่างสุภาพที่สุด แล้วรถที่ติดไฟแดงก็เริ่มทยอย เคลื่อนตัวไป ผมข้ามมาอีกฝั่ง ยังคงมองเห็นเค้าชูล็อตเตอรี่ ใช้มือเผลก ๆ ไปตรงข้างถนน ทั้งมีรอยยิ้มสู้กับควันจากท่อไอเสีย กรำแดดอยู่อย่างไม่คิดท้อแท้...
ไม่มีอะไรจะทำให้ผมรู้สึกดีใจไปมากว่านี้อีกแล้ว รู้สึกตัวเองยังมีอะไรที่คนอื่นไม่มี ไม่ใช่ว่าการเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่า เป็นการดูถูกเค้า..ทุกคนล้วนมีค่าของชีวิตเท่ากัน เพียงแต่เราอย่าไปรังเกียจเค้าอย่าไปรังแกเค้า เคารพในสิทธิ์ที่จะมีชีวิตและร่างกายอยู่บนโลกใบนี้ สิ่งที่ผมคิดเทียบกับตัวเอง สิ่งที่ผมมีแต่เค้าไม่มีคือความสมบุรณ์ของร่างกาย..แต่ในความสมบุรณ์ของร่างกายนั้น บางคนยังไม่พอใจกับสิ่งที่มี ในรูปร่างและหน้าตา ฐานะ อำนาจ เงินทอง ...และสิ่งที่เค้ามีแต่ผมไม่มี คือกำลังใจ ความมุ่งมั่น ตั้งใจ และอดทน ครั้งนึงผมคิดท้อแท้ไปไม่รู้กีร้อยต่อกี่ร้อยครั้ง ในขณะที่เค้าเอง ก็ยังคงต่อสู้กับชีวิต และร่างกายอย่างอดทน...
เคยมองหาบางสิ่งที่รู้สึกว่าตัวเองขาดไป...สุดท้ายแล้วก็พบว่ามันไม่มี สิ่งที่ยังเป็นอยู่ ก็ยังทำให้ผมเป็นคนคนนึงอยู่บนโลกได้อย่างปกติ สิ่งที่มีอาจไม่พออยู่บ้างในบางความรู้สึก อยากหล่อ อยากเทห์เหมือนคนอื่น ๆ เค้า อยากเก่งอยากฉลาด อยากรวย อยากเป็นที่รู้จัก เป็นที่รักของใคร ๆ ...สุดท้ายคนคนนี้ก็ยังเป็นผมคนเดิม ไม่ได้แตกต่างจากใคร และไม่ได้มีอะไรที่มาก หรือน้อยกว่าใคร...บางทีก็ดีใจ บางทีก็เสียใจ เพราะบางที คนเราก็ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าให้เกินตัวเอง
เพราะบางสิ่งที่ยังมีอยู่บนโลก...สุดท้ายแล้ว มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนเสาะแสวงหากันอยู่ดี..ยังคงมีสิ่งอื่นอีกมากมายที่คนต้องการ เมื่อได้มันมาแล้ว สิ่งอื่น ๆ ก็ยังคงตามมาให้เกิดความต้องการกันอีกไม่มีใครรู้หรอกครับ ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เว้นเสียแต่ว่า เราจะค้นหาสิ่งนั้นเจอด้วยตัวเอง สิ่งที่คนเราได้หลงลืมไปในชีวิตประจำวันที่เร่งรีบ..มองหาแต่ผลประโยชน์เพื่อตัวเอง...
ลองมองดูหัวใจคุณเองสิครับว่าคุณขาดสิ่งไหน...แล้วมองหัวใจคนอื่นสิครับว่าเค้ามีสิ่งใด
แบ่งปันกันให้ดีบอกไม่ได้คุณจะมีความสุขรึเปล่า ....รอยยิ้มที่เผลอออกมานั่นต่างหาก ที่บ่งบอกว่าคุณมีความสุข
สิ่งดีดียังคงมีที่นี่เสมอ ไม่ว่าคุณจะอยุ่ที่ไหน เปิดเวปนี้ อ่านข้อความดีดีที่หลากหลายคน หลากหลายความรู้สึก บรรยายออกมา มันยังทำให้คนเรารู้ว่า ...สิ่งที่คนเรามีที่แตกต่างนี่แหละ ที่ยังทำให้โลกใบนี้ คนเหล่านี้ ยังมีความรู้สึกที่ดีดีไม่จบสิ้น ขอบคุณ ป๊ากับม๊า พี่น้องปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอา อาจาน และทุกคนที่เกี่ยวพัน ขอบคุณไทยโพเอ็ม ขอบคุณร่างกายของผม ขอบคุณสมองและสองมือ  และขอบคุณที่โลกนี้มีแว่นตา มันทำให้คนสายตาสั้นอย่างผม มองเห็นอะไรชัดขึ้นเยอะ ...^____^...