คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต Part 3

น้ำหมึกขาว

น้ำหวาน........ยัยน้ำหวาน......น้ำหวาน...น้ำหวาน! เป็นไงบ้าง? ค่อยยังชั่วรึยัง?? เสียงเจนดังขึ้นใกล้ๆน้ำหวานที่ร่างกายของเธอนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของบริษัทฯ พร้อมกับมือที่มียาดมแกว่งไปมาเหนือจมูก
อ...อืมม ค ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ อ...เอ่อ แล้วแล้วเราเป็นไรหรอเนี่ย ทำไมมานอนอยู่ในห้องนี้ น้ำหวานถามทั้งๆที่หน้าออกเหลืองนิดๆเหมือนคนป่วย.
เธอเป็นลมตอนที่กำลังจะประชุมน่ะสิยะ ...แต่โชคดีมีคนมาช่วยไว้ ไม่งั้นหัวเธอฟาดลงขอบโต๊ะเลือดอาบไปนานแล้ว... เจนตอบน้ำเสียงดุแนวตักเตือนเพื่อนรัก
อะ...อ่าว เจน เธอไม่ได้ประคองเราหรอกหรอ? น้ำหวานถามยังไม่ทันจบ เจนก็แทรกขึ้นมาทันที 
หืมมมผอมๆแบบเธอ แต่ตัวก็ไม่ใช่เบาๆนะยะ คนที่ช่วยน้ำหวานผู้น่าสงสารก็คือ เรนุวัฒน์ ย่ะ อิอิอิอิ เจนพูดจบเรย์ก็เดินมาข้างๆเตียงของน้ำหวานพอดี...ทำให้เจนถึงกับหน้าเสีย
เป็นไงบ้าง... เสียงห้วนๆ ที่ฟังดูแล้วอบอุ่นแม้จะไม่มีคำว่า ครับ ต่อท้ายก็เถอะ ได้ดังขึ้น ทำให้ใจน้ำหวานรู้สึกอบอุ่นขึ้นอีกครั้งเมื่อเค้าได้ยินเสียงนี้....
เมื่อกลางวันน้ำหวานเค้าไม่ได้กินข้าวน่ะค่ะ เลยหน้ามึดนิดหน่อยค่ะ เจนตอบแทน
อ่าวหรอ....งั้นก็วันหลังก็กินอะไรรองท้องก่อนนะครับ แล้วค่อยมาประชุมนะครับ เรย์ตอบพร้อมกับยื่นมือไปแตะหน้าฝากของร่างที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากของน้ำหวาน มีแต่แววตาที่สุขล้น และความอิ่มเอมในหัวใจที่มากมายเหนือคำใดๆที่จะบอกได้และถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูด. ..
หลังจากที่เรย์ไปแล้วน้ำหวานได้ถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดที่เก็บกลั้นมาไว้คนเดียวมาเป็นสิบกว่าปีให้เจนได้ฟัง...เจนรับรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้วก็สัญญาว่าจะทำให้เรย์รู้ให้ได้ ว่าน้ำหวานคือคนที่รอคอยการกลับมาของเรย์มาเป็นเวลานานแสนนาน...
****** *****************
น...น้ำ. น้ำหวาน... เสียงเรียกปนเสียงสะอื้นที่น้ำหวานรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นในค่ำคืนหนึ่ง เมื่อเธอเปิดประตูห้องพักหลังจากได้ยินเสียงเรียกจากเพื่อนรักซึ่งยืนอยู่หน้าห้อง ที่ทั้งตัวเปียกโชกไปกับสายฝนที่กำลังตกอย่างแรงราวกับว่า ถ้าทำให้น้ำท่วมโลกได้คงทำไปแล้ว...  ..น้ำตาของเจนปะปนไปกับสายฝนจนแยกไม่ออกว่าอันไหนคือน้ำและไหนคือน้ำตา... 
น้ำหวานได้เอาเพื่อนเข้ามาในห้องและถามถึงเรื่องราวพร้อมกับหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยน...เจนเลิกกับแฟนเค้าแล้ว โดยการเลิกในครั้งนี้ทำให้เจนเสียใจมากเพราะเจนได้รักและทุ่มเทกับความรักในครั้งนี้มากจนไม่เหลือหรือเผื่อใจไว้เลยแม้แต่น้อย...น้ำหวานโอบไหล่เพื่อนรักพร้อมกับพูดปลอบกันตั้งแต่หัวค่ำจนเกือบรุ่งเช้า...ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น แต่สิ่งที่ดูจะเป็นเหมือนเดิมคือน้ำตาของเจน ที่ไหลอยู่ไม่ขาดสายราวกับจะขาดใจตายหรือร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดให้ได้ในตอนนั้น...
มันไม่มีประโยชน์ที่จะร้องไห้แล้วนะเจน...นอนก่อนเถอะ ตื่นมาแล้วค่อยหาวิธีแก้ไข วันนี้วันสุดสัปดาห์พอดีกว่าจะทำงานก็อีก2วัน ยังมีเวลาพักผ่อนอีกเยอะ... น้ำหวานพูดใส่เพื่อนรักเบาๆพร้อมกับพยุงไปที่เตียงนอนของตน... ร่างของเจนได้ค่อยๆนอนลงบนพื้นที่นอนนุ่มสีน้ำเงินอ่อนที่ปูไว้เป็นอย่างดี น้ำหวานนั่งจับมือเพื่อนรักพร้อมกับมองหน้าเพื่อนรักจนร่างที่เค้าจับมือนั้นเปลี่ยนจากการสะอึกที่เกิดจากการร้องไห้เปลี่ยนเป็นนอนนิ่งเสมือนกับว่าได้หลับไปแล้ว...
น้ำหวานลูบหัวเพื่อนรัก พรางส่ายหัวเบาๆก่อนที่จะหันหลังแล้วเอนตัวนั่งคุกเข่าข้างๆเตียง แล้วหลับไปในที่สุด...
เอี้ยยดด.........เอี้ยยดด......เอี้ยยดด...เอี้ยยดด .เสียง เสียงหนึ่งเหมือนกับว่าใครเอาอะไรมาถูกับแท่งไม้ดังขึ้นเบาๆ น้ำหวานได้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงประหลาด หญิงสาวขยี้ตาเพราะเนื่องจากเพิ่งตื่นนอนในตอนบ่ายกว่าๆแบบนี้ เธอลุงพร้อมกับบิดขี้เกียจ 1 ทีก่อนที่จะหันหลังไปมองหาเพื่อนรัก...ภาพที่เห็นคือเตียงเปล่า พร้อมกับเศษกระดาษเล็กๆ น้ำหวานไล่มองไปตามถึงที่มาของเสียงประหลาด... ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือร่างของเพื่อนรักที่ลอยขึ้นจากพื้น...เบื้องล่างไม่มีอะไรรองรับร่างที่ไร้วิญญาณนั่น. .. ตรงพื้นที่ลอยอยู่โดยมีเชือกไนลอนสีขาวบริสุทธ์ผูกอยู่กับคอโดยที่อีกด้านของเชือกมัดติดอยู่กับขื่อไม้ของห้อง จึงทำให้เกิดเสียงดังประหลาดเช่นนั้น... หยดน้ำเล็กๆ ตรงพื้น พอที่จะเห็นได้ว่านั่นคือคราบน้ำตาที่ไหลออกมาจากความเสียใจผ่านแก้มทั้งสองข้างของเจนเป็นแน่...
จ...เจน .. ....ม...ไม่...โกหก...ฝัน...เราฝัน หญิงสาวพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นสิ่งนั้น เขาเดินไปใกล้ๆร่างไร้วิญญาณของเพื่อนรักพร้อมกับเอานิ้วสัมผัสร่างนั้นเบาๆก่อนที่จะแน่ใจและบอกกับตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความฝัน...มันคือเรื่องจริง น้ำหวานกอดเพื่อนรักพร้อมกับพยุงขึ้นเพราะหวังว่าเพื่อนยังคงรอดชีวิตอยู่และยังไม่เป็นไรมาก เธอตะโกนเรียกเพื่อนร่วมห้องพักในแถวนั้นมาช่วย และได้นำร่างของเจนส่งโรงพยาบาล ก่อนที่จะไปจบลงที่วัดแห่งหนึ่งที่ใกล้กับบ้านเกิดของเจน...ข่าวเรื่องการเสียชีวิตของเจนถูกปิดเงียบ จะมีแต่คนที่รู้จักจริงๆและครอบครัวของเจนเท่านั้นที่จะรู้... ส่วนคนที่บริษัทก็รู้แค่ว่าเจนลาออกจากงานเพราะได้งานใหม่ ความจริงเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้...
ในห้องที่เงียบสงัด....เศษกระดาษเล็กๆบนเตียงนุ่มๆสีน้ำเงินมีข้อความก่อนสิ้นลมหายใจของเจเขียนเอาไว้...
ขอบใจสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะเพื่อนรัก...ชั้นคงเคยทิ้งผู้ชายมามาก.แต่เธอจงอย่าท้อถอยนะจงสู้เพื่อรักแท้ที่เธอรอคอยมานานแสนนะยัยน้ำหวาน. จำเอาไว้ว่าฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอไม่ใช่สิย๊ะ .ฉันจะอยู่ข้างเธอตลอดไปแล้วก็ตลอดกาลต่างหากล่ะ. ..เจน
ติดตามตอนต่อไป...