บ่น

เรไร

อย่าเข้าใจฉันเลย . . . .
            ชีวิตมันยิ่งกว่าแขวนอยู่บนเส้นด้าย 
หมิ่นเหม่ ระหว่างความอยู่รอด กับความวอดวาย
อาจไม่ถึง ความเป็นกับความตาย 
แต่มันจะเป็นแบบ. . . ตายทั้งเป็น
ชีวิต จริงมันยิ่งกว่าละคร น้ำเน่า เรื่องใดที่ได้ดู 
มันซับซ้อนกว่าหนังดังของต่างประเทศ มากมายนัก
          เทพีแห่งโชค มีตัวตน จริงๆหรือ ฉันไม่รู้หรอกน่ะ 
เพียงแต่ฉันไม่เคยพบเธอเลย หรือเพราะว่าเธอ มองผ่านฉันไป 
ในตลอดเวลาของช่วงชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคย และไม่มี
        รอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้า มันซ่อนคราบน้ำตาไว้ รู้ไหม
        เสียงหัวเราะ อย่างเอาเป็นเอาตาย ซ่อนความเศร้าไว้. . . ไม่น้อยกว่ากัน
        บทเพลงแห่งความเศร้า ยังก้องกังวาลในใจดวงนี้ เสมอมา
        เคยได้ยินไหม ดอกรัก บานทั้งโลก แต่ดอกโศกบานในใจ ฉันคนเดียว
ไม่อยากมีความสุขมากเกิน เพราะกลัวว่า ความทุกข์มันจะมาเท่า ๆ กัน
ไม่เคยมีความฝัน เพราะใช่มิอยากได้ มิอยากมี แต่เหนื่อยที่จะตามหามัน
แล้วถามว่า ชีวิตฉันมีความสุขไหม
ฉันตอบได้ทันที ว่ามี มีความสุกๆ ดิบ ตามวิถีทางที่ฉันไม่อยากเลือกมัน 
เพียงแต่มันดีที่สุดสำหรับฉันเวลานี้เท่านั้น
แล้วเรื่องทุกข์ใจล่ะ เรื่องอะไร
มันมีทุกเรื่อง มันลอยเวียนวนไปมาอยู่รอบๆ ตัว ไม่ต้องดิ้นรนแสวงหาที่ไหน 
แค่คิดถึงมัน มันก็เข้ามาแล้ว  
ความทุกข์ มากมาย หากไขว่คว้า
ลอยไปมา แค่นึกวาด ปรารถนา
อยู่ที่ว่า เมื่อไร มันจะมา
ทุกเวลา ทุกที่ ทุกวี่วัน
ความรักล่ะ
ฉันพร้อมจะรักคนทั้งโลก แต่โลกทั้งโลก ไม่เคยพร้อม ที่จะรักฉัน
จึง ชาชิน ด้านชา เฉยเมย เหมือนไม่เคยมีหัวใจ
แต่ฉันไม่ใช่เครื่องจักร รู้ที่จะรัก รู้ผลที่มันจะตามาเสมอ และฉันพร้อมที่จะรับมัน
วันนี้ วันพรุ่งนี้ หรือว่าวันไหน ไหน
ฉันก็ยังอยู่ ดำเนินชีวิตในอย่างทีควรเป็น 
ก้าวไปตามทางในแบบที่ต้องไป
แม้หัวใจ . . .ไม่ต้องการ
หนทางแห่งชีวิต
พรมหลิขิตขีดเอาไว้
ทนฝืนเดินต่อไป
วาดหวังไว้ในสักวัน
หมายมุ่งจะพุ่งสู่
พบประตูสู่สวรรค์
ได้สุขอันนิรันดร์
 คงสักวันสมอุรา