เป็นเรื่องที่รู้ ๆ กันดีอยู่... จะว่าไป...มันก้อไม่ได้น่าภาคภูมิใจนัก... แต่สำหรับผู้ที่เดือดร้อน..และเกิดสะกิดใจขึ้นมา.. การรวบรวมความกล้า... ก้อทำให้ชีวิตอยู่รอดได้เหมือนกัน... จุดเริ่มน่ะเหรอ... ก็รอยแยกของฐานะทางการเงินไง... รายรับที่ไม่มีเพิ่ม..แต่รายจ่ายเพิ่มมากขึ้นทุกวัน เพิ่มพอ ๆ กับ..กองขยะในกรุงเทพมหานครนั่นแหละ... ตอนนี้... พื้นที่การทำงานของฉันลดน้องลง... จะไม่ให้ลดได้ไง... ขับไล่ไสส่งกันจัง... ตำรวจรึ...ตัวแปรสำคัญที่คอยแวะเวียนมาก่อกวน จนฉันอยากตะโกนว่า..."..นี่มันประเทศเสรีประชาธิปไตยนาโว้ย..ยย.." ...."..ใครจะทำอะไร...มันก็ต้องเสรีให้สมชื่อหน่อย..เซ่..."... เฮ้อ...เปล่าประโยชน์... หนทางใหม่ที่พอมองเห็น..บวกกับความตั้งใจ .......อินเตอร์เน็ต........ จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้ใหม่อะไรหรอก... ในต่างประเทศเค้าก็ทำกัน... ถึงอย่างไร...ฉันก็ไม่ได้ทิ้งหนทางเดิม ๆ... เอามันทั้งสองทางนั่นแหละ... ฉันกำลังคาดหวัง..กับเทคโนโลยีทันสมัย... แต่....ก้อไม่พ้นการถูกหลอกลวง...จากความเสี่ยง อาจจะเป็นเพราะฉันเชื่อคนง่ายเกินไป... บางที...ฉันอาจจะไม่ได้ฉุกใจ..เพราะมัวแต่มอง... กระเป๋าตังค์น่ะ... จริง ๆ แล้วก็มององค์ประกอบโดยรวมนั่นแหละ... แต่เรื่องตังค์น่ะ...เป็นองค์ประกอบที่หนึ่ง... สุดท้าย... ฉันก้อหนีไม่พ้นหนทางเก่า ๆ.... ถึงมันจะลำบาก...อดทดซะหน่อย... ก้อพอเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง... อ้าว...ลูกค้าเก่าฉันมาละ.... "...ราคาเดิมแหละจ้า...3 ตัวร้อย...." ......"...เลือกได้เลยน๊าาาา....หลายสี...หลายลายยย..."...... "...นี่ ๆ ๆ.....จีสตริงก้อมีแล้วนะ....เอารึป่าว...."
6 ตุลาคม 2547 16:56 น. - comment id 77800
โอ้ แม่เจ้า โล่งอก ดีน่ะที่ตั้งใจอ่านจนจบ ไม่งั้นคิดไปไกล
6 ตุลาคม 2547 19:02 น. - comment id 77802
ขอบคุณค่ะ...คุณเรไร อุตส่าห์มาสนับสนุน..คนกันเอง..555 แหม...ก้อมีของดี..ต้องงัดเอามาขายกันหน่อย..อิอิ อยากจะเป็นคนซื้อหรือคนขายคะ...(ตอบที)..