ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่เต็มไปด้วย ละไอของความคิด...ความฟุ้งซ่าน...ความหวาดกลัว... และความวิตกกังวล...นานาปัญหาที่มันประเดประดังเข้ามา ดั่งลมที่บ้าคลั่งของพายุ...ปัญหาที่ยังไม่พบทางออก... เธอจะต้องรอ...รอ...และรอ...อย่างน้อยเดือนกว่า... หรือไม่อาจจะต้องรอถึงสองเดือน...เธอวนเวียนอยู่กับความคิด... ความวิตกกังวลของตัวเองครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...เธอรู้ว่าไม่มีอะไร ที่จะสามารถปลดปล่อยมันออกไปจากสมองของเธอได้... นอกจาก...สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยให้มันเกิดขึ้นในอีก 2-3 วันข้างหน้านี้ สิ่งที่เธอคิดว่านั่นเป็นทางแก้ไขปัญหาสุดท้ายที่เธอพอจะทำได้... หลังจากที่ไม่อาจแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อ สองวันก่อนนี้ได้...นั่นเป็นวิธีเดียวที่เธอมองเห็นและทำได้ในเวลานี้... เธอรู้ว่ามันอาจจะไม่ได้ผล...ถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ?...หญิงสาวคิด... ทางออกสุดท้ายที่อันตราย เป็นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม... ความเสี่ยง...โอ! ...ช่างเลวร้ายสำหรับเธอผู้หญิงตัวเล็กๆมากนัก... เธอผู้ไม่ประสีประสากับโลกที่มีแต่สิงสาราสัตว์อันตรายที่คอยจ้อง จะทำร้ายและตะครุบตัวเธอไปเป็นเหยื่ออันโอชะ... อา...นี่เธอจะทำอย่างไรดี? เวลานี้ลมพายุบ้าคลั่งมันก่อตัว และโหมกระพือขึ้นอย่างบ้าคลั่งในหัวสมองเธออีกครั้ง หญิงสาวกรีดร้องอย่างคนเสียสติ...สองมือดิ้นรนไขว่คว้าอากาศ... วิ่ง...เธอวิ่งไปนั่งอยู่ที่มุมห้อง...นั่งกอดเข่าคู้ก้มหน้าลงซบกับฝ่ามือ พร้อมกับร้องไห้อย่างคนที่ไม่มีอะไรหลงเหลือในชีวิต... ไม่นานเธอก็สงบลง...ยังเหลือก็แค่เพียงคราบน้ำตา ที่อาบสองแก้มและเสียงสะอื้นเบาๆ...หญิงสาวเหม่อลอย...เคว้งคว้าง... ชาหนึบไปทั้งตัว...นี่เธอจะทำอย่างไรดี?...หญิงสาวผู้อ่อนต่อโลก เฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้น...เธอยังหาทางออกให้กับตัวเองไม่เจอ... เธอได้แต่คิดคร่ำครวญวกไปวนมาอยู่อย่างนั้นครั้งแล้ว...ครั้งเล่า... เธอหวาดกลัวต่อความผิดพลาดที่มันอาจเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ... ถ้าเป็นอย่างนั้น...โอ...พ่อแม่ของเธอและคนที่รักเธอ... ใครต่อใครอีกหลายคนจะผิดหวังในตัวเธอมากมายแค่ไหน... อนาคตที่เธอวาดเอาไว้อย่างสวยงามมันคงพังทลายไปสิ้น... เธอได้แต่โทษตัวเองอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีก...ถ้าเธอไม่มองโลกในแง่ดี... ถ้าเธอไม่เชื่อคนง่าย...เรื่องร้ายๆคงไม่เกิดขึ้น...ไอ้กากเดนมนุษย์ คนนั้นมันทำร้ายเธอ...มันอ้างตนว่าเป็นคนดี เป็นตำรวจที่ไว้ใจได้ ของประชาชน...มันแสดงความรับผิดชอบเมื่อขับรถชนท้ายรถของเธอ จะจ่ายค่าเสียหายให้ แล้วจะพาไปส่งบ้านในเส้นทางสายเปลี่ยวที่ เธอเองก็หวาดกลัวเหมือนกัน เธอจึงยินยอมให้มันไปคุ้มครอง.. แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น...มันกลับทำร้ายเธอเสียเอง... ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะสู้แรงมันได้อย่างไร...มันเป็นซาตาน ในร่างตำรวจโดยแท้...เป็นวาตานที่จ้องแต่จะพร่าพรมจรรย์ของ หญิงสาวที่อ่อนต่อโลกเช่นเธอ... หญิงสาวไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป...เธอไม่ต้องการให้ คนที่เธอรักรู้ว่าเธอพลาดท่าเสียทีไปแล้ว...เธอไม่ต้องการให้ คนรอบข้างมองเธออย่างรังเกียจหรือแม้แต่สงสารเวทนา... ณ เวลานี้เธอไม่ต้องการพบหน้าค่าตาใคร...เธอปลีกตัว และขังตัวเองอยู่กับความวิตกกังวลอย่างบ้าคลั่งในห้องสี่เหลี่ยม แคบๆมืดๆ...เธอยังไม่พร้อมที่จะพบใครในเวลานี้... เธอกำลังรอ...รอ...รอสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรืออาจจะไม่เกิดขึ้นกับตัวเธอ ใน 2-3 วันข้างหน้านี้...ถ้ามันเกิดขึ้นเธอก็จะสบายใจไปเปลาะหนึ่ง... และพร้อมที่จะเผชิญกับโลกภายนอกมากกว่านี้... เธอยังรอ...รอ...และรอต่อไป...
8 ตุลาคม 2545 19:34 น. - comment id 66641
เราจะข้ามพายุบ้าคลั่งนั้นไป คนสังคมเดียวกัน
8 ตุลาคม 2545 19:56 น. - comment id 66642
อะโห เยี่ยมเลย..!! ประทับใจมากๆๆเลยคะ พี่J อืม แต่ถ้าเราหนี ไม่พบหน้าใครอยู่อย่างนั่นมันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกมั้ง ถ้ามัวแต่รอก็อาจจะไม่มีอะไรเดิเข้ามามั้งคะ ไม่รู้จิน๊า ในความคิดของปลา2 เรื่องสั้นนี้เป็นเรื่องที่สื่อถึงสังคมมนุษย์ได้เยี่ยมมากๆๆเลยคะ เก่งมากจริง อ่านแล้วสลดไปด้วยเลยคะ..!!
8 ตุลาคม 2545 22:09 น. - comment id 66643
แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่ครับ ผมงงไปหมดแล้วครับ
9 ตุลาคม 2545 12:40 น. - comment id 66644
อะน๊า เจ้าเมฆแปลความหมายม่ะออกเหรอ ? อืมเด๋วพี่จะอธิบายนะ เรื่องนี้เป็นเรืองเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกขมขื่นอะ คนที่ขมขื่นคนนั่น แฝงตัวอยู่ในคราบคนดี...ให้ผู้หญิงคนที่ถูกขมขื่นไว้ใจ...แล้วทีนี้ ..ก็ล่อลวง และก็ขมขื่น ส่วนผู้หญิงคนนั่นถูกขมขื่นแล้วก็เสียใจมากๆๆ..เธอพยายามจะหลีกปรีกตัวจากคนรอบๆข้าง และเก็บตัวอยู่คนเดียว และเธอก็เฝ้ารอ รอเวลาที่เธอจะเผชิญกับโลกภายนอกและก็ รอ รอต่อไป... +++ พี่ J&J จ๋าขออนุญาติเล่าน๊า.../ เมฆเข้าใจยังอะจ้า..
24 ตุลาคม 2545 18:06 น. - comment id 66769
ขอบใจจ้าน้องปลา ถูกต้องแล้วจ้าาาา