รักเศร้าๆ

คนมันชอบโม้นะ

แต่ว่าผมพอนึกได้ว่าเธอไม่ค่อยสบาย เธอเป็นไมเกรน 
ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ทำให้เธอคิดมาก 
ผมเลยบอกว่าขอผมเข้าไปเยี่ยมได้ไหม พ่อบอกว่าเข้าไปได้เลย 
ตอนนี้เธอกำลังหลับอยู่ 
ผมเดินเข้าไปเห็นเธอนอนหลับเหมือนกับว่าไม่มีอะไร 
เหมือนตอนที่เรานอนเล่นด้วยกันแล้วเธอก้อหลับไปไม่มีผิด 
ผมชอบมองหน้าเธอตอนกำลังนอน ดูเธอน่ารักดี ผมจับมือเธอ 
มือเธอเย็นพอสมควร ผมนึกว่าเป็นเพราะแอร์ที่เปิด 
ค่อนข้างหนาว แต่ผมสังเกตว่าเธอหน้าขาวผิดปกติ 
ผมมองเห็นไดอารี่บนโต๊ะข้างเตียงที่เธอเคยเขียนเป็น 
ประจำ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน เธอเขียนว่า วันนี้วันที่?/ ?/ 254? ( 
ขอโทษนะคับที่บอกไม่ได้ ) 
? วันนี้ฟางทำให้พี่ปอยโกรธ แต่ทำไมพี่ปอยไม่ยอมฟังฟางบ้าง 
ฟางไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น ฟางขอโทษนะพี่ปอย 
มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ปอยคิด 
ฟางแค่จะเช็ดเสื้อให้เค้าเพราะฟางไปชนเค้าทำให้น้ำหก ใส่เสื้อเค้า 
ฟางรู้ว่าฟางผิด พี่ปอยอย่าโกรธฟางนะ 
ฟางไม่ได้ตังใจจะตบหน้าพี่ปอยด้วยนะ ฟางขอโทษ 
และฟางก้อไม่ได้โกรธพี่ด้วย ฟางรักพี่ปอยเสมอนะ แลฟางจะรักตลอดไป ? 
พอผมอ่านจบ น้ำตามันไหลออกมาได้ยังไงไม่รู้ 
ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป 
ผมลองเอามือแตะที่ จมูกเธอ เลยทำให้ผมได้รู้ว่าเธอไม่หายใจแล้ว 
ผมก้มหน้าลงไปซบที่ตัวเธอ 
เธอจากผมไปแล้ว ผมร้องไห้โฮ เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ 
ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอตาย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะผม 
ตอนนี้เราคงคุยโทรศัพท์กันและหลับคาโทรศัพท์ด้วยกัน 
ผมแค้นตัวเองที่ไม่ได้แม้แต่ขอโทษเธอด้วยซ้ำ 
เธอกลับเป็นคนขอโทษผมเอง ตอนนี้ผมได้แต่มองหน้าเธอ 
ผู้หญิงที่รักผมมาตั้งแต่ ป.1 แต่ผมกลับลืมเธอไปตั้ง 6 ปี 
เมื่อเราได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง และเราสองคนได้รักกัน 
ตัวผมกลับทำให้เธอต้องตาย ผมนั่งมองเธอ 
นึกถึงเรื่องที่มันเกิดตั้งแต่ผมอยู่ ป.6 
นั่งนึกถึงวันที่ได้เจอเธออีกครั้ง ตอนที่เราได้เป็นแฟนกัน 
วันเกิดของผมและเธอ 
ทำไมมันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน 
เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ตลอดเวลาที่ผ่านมา 
ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกกับเธอด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ้าง 
งอนกันบ้าง แต่วันนี้ ไม่มีคนชื่อฟางอีกแล้ว ไม่มีใครคอย 
ทะเลาะกับผม ไม่มีใครคอยเป็นห่วงผม ไม่มีคนนอนหลับคาโทรศัพท์กับผมอีก 
คงรู้แล้วนะว่าทำไมผมเรียกฟางว่า 
เธอ เพราะว่าทุกครั้งนึกถึงฟาง ทุกครั้งที่ผมพิมพ์ชื่อฟาง