โปรเจค์ลับสิ่งมีชีวิตสังเคราะห์พันธุ์โหด

Evil_Dark

Chapter 1 Murk Wing (เมิร์ควิง)
                                                แผงปีกสีหมอกหม่น
                           
                          หลายครั้งที่ในหัวยังคงจดจำภาพชีวิตอิสระ  การสามารถเดินไปไหนต่อไหนโดยไม่ได้ถูกกักอยู่สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ราวกับบีบร่างกายให้เล็กลง นั้นช่างเป็นความรู้สึกที่โหยหา  บัดนี้แผงปีกที่เคยมีได้ถูกมัจจุราชในคราบมนุษย์พรากไป  สิ่งที่จะนำมาสู่ความอิสระที่ต้องการได้หายไปอย่างถาวร 
                            พวกมัน! พวกมัน!  ที่ลงมือพรากไปอย่างไม่ปราณี มันกักขังให้ข้าต้องอยู่ในหลอดแก้วที่ไม่สามารถแม้แต่ขยับตัว  เจ้านักบุญคนบาป  ภายนอกสวมชุดขาวราวกับนักบุญผู้เมตตา  หากแต่ภายในมันโสมมเน่าแฟะยิ่งกว่าพญามัจจุราช  บัดนี้ข้าผู้เคยมีอิสระเยี่ยงพวกมันกลับต้องมาถูกกักอยู่ในหลอดแก้ว  ข้าไม่เหลืออะไรแล้วเพราะพวกมันทำให้ข้าเหลือเพียง  แผงปีกสีหมอกหม่น  ที่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำ   ข้าจึงสัญญากับตัวเองว่า  หากข้ามีโอกาสจะต้องทำลายพวกมันให้สิ้นซาก  พวกมันที่ทำให้มนุษย์อย่างข้าต้องกลายเป็นตัวประหลาด
                           ภาพกลุ่มคนชุดขาวเดินผ่านไปมาอย่างขวักไขว่  แผงควบคุมและจอมอนิเตอร์ยังคงทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน  ฟองอากาศภายในหลอดแก้วยังคงโผล่ให้เห็นอย่างต่อเนื่อง  ร่างที่ลอยคว้างอย่างสงบนิ่งถูกต่อเข้ากับวงจรชีวิตไฟฟ้าที่ตั้งอยู่ด้านข้างของหลอดแก้ว  
                           สิ่งมีชีวิตในหลอดแก้วยังคงสั่งสมความทรงจำที่เจ็บปวดไว้อย่างเต็มเปี่ยม  กายเนื้อที่เคยมีผิวหนังห่อหุ้มบัดนี้มันไม่มีอีกแล้ว  มันเหลือเพียงก้ามเนื้อไร้สิ่งปกป้อง  ของเหลวที่ไหลวนภายนอกมันทำให้ความปวดแปลบพุ่งสู่ร่างกายอย่างไม่หยุดหย่อน  กระแสความทรงจำหวนคืนสู่สติที่ปวดแปลบ
                            หากวันนั้นเขาไม่เข้ามาทำงานเป็นนักวิจัยของที่นี่   ตอนนี้เขาคงยังมีชีวิตปกติเยี่ยงเช่นคนทั่วไป  มีครอบครัวที่สงบสุข  มีบ้านหลังเล็กที่มีสนามหญ้าตรงหน้าบ้าน  มีลูกเล็กๆวิ่งวุ่นไปมา  มีภรรยาที่น่ารักเป็นที่พึ่งให้ซบนอน  แต่มันถูกพรากไปแล้วตั้งแต่ที่เขาเข้ารับเป็นลูกมือของนักวิจัยคนหนึ่ง  ทั้งๆที่เขาเทิดทูนคนๆนี้มากแต่เขากลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ  เขาถูกพรากชีวิตไปอย่างไม่เต็มใจ  ไอ้ปีศาจนั่นแอบฉีดเชื้อไวรัสให้เขาเพื่อใช้ทดลอง  ขณะที่เขาป่วยเป็นไข้นอนซมอยู่บนเตียง  มันเลวยากใครเทียมเพราะมันเพียงคนเดียวทำให้เขาต้องอยู่ในคราบตัวประหลาด
                           ไวรัสนั้นทำให้ผิวหนังของเขาเริ่มปริขาด  เนื่องจากกล้ามเนื้อที่ขยายตัว  ความเจ็บปวดที่สัมผัสได้ขณะผิวกายเริ่มลอกออกไปช้าๆ   ถึงแม้จะไม่มีเลือดออกก็ตามหากแต่มันเจ็บแปลบอย่างทรมาน  แต่แต่..เจ้าคนที่เคยเป็นหัวหน้าของเขา  กลับมองดูเขาทรมานอย่างไม่ใยดี  เขายังจำรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้านั้นได้ดี  มันสะใจที่ได้เห็นเขาทรมาน  มันพอใจที่ได้เห็นเขาดิ้นทุรนทุราย  ริมฝีปากบางเฉียบน่าสะอิดสะเอียนนั้นกล่าวขึ้นขณะที่เขาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดว่า
                             การทดลองประสบความสำเร็จอย่างไม่น่าเชื่อ  ทั้งๆที่ไม่ได้ทดลองกับสัตว์อื่นมาก่อน  ช่างประจวบเหมาะเหลือเกินที่เจ้าโง่นี่เข้ามาทำงาน  มันเชื่อใจคนง่ายเกินไปว่าแล้วหมอนั่นก็หัวเราะขึ้นอย่างสาใจ  แม้แต่เขาที่ความเจ็บปวดจับทั่วทุกประสาทสัมผัส  ยังสามารถได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจนั้นเสียงหัวเราะกรีดแทงให้ทุกส่วนของ    ร่างกายปวดแปลบมากยิ่งขึ้นราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ  
                              บัดนั้นเขาทิ้งคาบความเป็นมนุษย์ไปหมดสิ้น  ใจคิดอย่างอาฆาตว่าเข้าต้องฉีกหมอนั่นเป็นชิ้นๆให้สาสมกับสิ่งที่มันได้ทำให้กับเขา  
                              ร่างกายของเขาปราศจากเลือดเนื้อที่เป็นสิ่งที่มนุษย์ควรมีอีกแล้ว  ทั่วตัวมีเพียงกล้ามเนื้อ  ไร้ซึ่งเส้นประสาทรับรู้ความรู้สึก  เขาไม่เหลือความเป็นมนุษย์อีกแล้ว  เจ้าไวรัสนั่นค่อยๆกัดกร่อนทุกส่วนของร่างกาย   มันราวไปทั่วร่างกายและรวมตัวกันใหม่  กลายเป็นเส้นสายของกล้ามเนื้อที่เป็นเนื้องอกที่เกิดขึ้นมาแทนที่เส้นประสาทและกระแสเลือด  มันรามทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว  เนื่องจากไวรัสตัวนี้ถูกตัดแต่งพันธุ์กรรมของเซลล์มะเร็งที่ไม่มีวันตาย  โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้ในการทดลองที่นำไปสู่ชีวิตที่เป็นนิจนิรันด์   ในที่สุดโคลงการนรกนี่ก็ประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง  เพียงแต่ยังสำเร็จไม่เต็มขั้น  สิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นไม่ใช้มนุษย์อมตะ  หากแต่เป็นเพียงปีศาจที่ไม่มีวันตาย 
                               ข้ายังจำได้ตอนที่เขายังเป็นผู้ช่วยให้กับเจ้าปีศาจนั่น  พวกเราเฝ้าปฏิกิริยายาต่อสารที่อยู่ในถาดเพาะเชื้อด้วยกัน  บางครั้งถึงกับอดหลับอดนอนเพื่อเฝ้ามองเชื้อไวรัสที่ค่อยงอกงามในจานเพาะเชื้อ  นั่นทำให้ข้าเชื่อเสมอมาว่าเขาสามารถเป็นผู้ช่วยคนสำคัญให้แก่ปีศาจนักบุญนั่น  แล้วสุดท้ายข้ากลับถูกใช้เป็นเครื่องมือที่จะสนองตัณหาของมนุษย์ทรามคนหนึ่ง   แต่แล้วในที่สุดความพยาบาทที่สั่งสมมานับปีก็ได้รับการตอบสนอง   แผงวงจรชีวิตไฟฟ้าที่กักขังให้ข้าต้องอยู่ในหลอดแก้วเกิดขัดข้อง  มันเป็นโอกาสที่ข้าจะได้แก้แค้น  
                               เมิร์ควิง  เริ่มต้นรัวต้นแขนทรงพลังใส่เครื่องกักขังอย่างบ้าคลั่ง  ในขณะที่วงจรไฟฟ้าที่กักไม่ให้เขาขยับเขยื้อนแล่นสู่ประสาทสัมผัสจนปวดแปลบ  เขากล้ำกลืนฝืนทนความเจ็บโดยเอาความแค้นที่มีเป็นแรงผลักดัน  สายไฟสารพัดที่ทิ่มแทงผิวกาย  เริ่มอ่อนกำลังลงมันเป็นโอกาสดีที่เขาจะได้แก้แค้น   หลอดแก้วเริ่มปริออกสารใสๆที่รายรอบอยู่ทั่วร่างกายเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ   
                              ข้าต้องขยุ้มพวกมันให้สาสมกับความแค้นที่อัดอั้นอยู่ในอก  ตลอดเวลาที่ข้าถูกกักขังอยู่ในนี้ข้ามักเฝ้าคิดถึงภาพไอ้มนุษย์โสมมพวกนี้ตายตกไปตามกัน  แต่ตั้งแต่นี้ไปภาพๆนั้นที่เฝ้าฝันมันกำลังจะเกิดขึ้นจริง  ข้ารอมานานแสนนานที่จะฉีกพวกมันออกเป็นชิ้นด้วยร่างกายและพละกำลังที่มันมอบให้ข้า  ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าไม่ใช่ผู้ล่าที่ฉลาดที่สุดอีกแล้ว  ข้าผู้นี้ที่เจ้าลงทุนระดมแรงสมองสร้างขึ้นมา  ขอขึ้นครองบัลลังก์ผู้ล่ารับช่วงต่อจากเจ้า  มนุษย์ผู้โง่เขลา 
                              ภาพห้องแล็ปเจื่องนองด้วยสีแดงเถือและทั่วบริเวณมีเพียงเศษซากความเป็นมนุษย์  เมิร์ควิงผู้มีความทรงจำที่เจ็บปวกกำลังลงมือฆ่ามนุษย์ซึ่งอดีเขาเองเขาก็เคยเป็น  ใบหน้าที่มีเพียงรายเส้นกล้ามเนื้อและดวงตาปูดโปน  ทั่วร่าถูกฉาบด้วยเลือดสีแดงฉานที่เขาเฝ้าโหยหา  ก้อนเนื้อที่เขาเคยมี  สัญลักษณ์ของความเป็นมนุษย์ที่เขาเฝ้าคิดถึง  บัดนี้มันเป็นเพียงเศษซากด้วยน้ำมือของเขาเอง ในหัวเฝ้าแต่คิดว่า
                               เอาก้อนเนื้อ  เอาหยาดเลือด  เอาทุกๆสิ่งที่เคยเป็นของข้าคืนมาเมิร์ควิงมีเพียงความคิดนี้ไหลวนอยู่ในหัว  ขณะที่ลงมือฉีกมนุษย์ผู้พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา
                                เหตุใดกันมนุษย์ผู้มีปัญญาถึงกระทำการที่ต่ำทรามได้ง่ายๆถึงเพียงนี้  เข้าลงมือพรากชีวิตที่มีค่าของคนอื่นได้อย่างไม่ใยดี  หรือสิ่งนี้กันที่เราจะเรียกว่า  ความฉลาดเป็นหนทางแห่งหายนะ หากการมีปัญญาทำให้มนุษย์หยิ่งผยอง  เราขอเตือนท่านว่าอีกไม่ช้าท่านจะไม่ต่างอะไรกับเศษซากมนุษย์พวกนี้เลย  ลาก่อน  เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา  เราขอเตือนท่านด้วยความหวังดี