จะวาดฝันวันฟ้าพราว...บนระเบียงดาวกับเธอคนดี ตอนจบ

ใบจาก

"ไม่จริงพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อันคิดหรอกน่ะ พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว มีมานานแล้วด้วย"  อาร์มพูดอย่างจริงจัง  ทำให้อันรู้สึกปวดแปลบลึกๆ เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ แม้จะไม่ใช่ปิ๋ม ความเดิมตอนที่แล้ว

          แต่เขาก้อมีใครแอบอยู่ข้างในมานานแล้ว
"ไม่เห็นต้องมาบอกเลย...ไม่อยากรู้ซะหน่อย...พี่อาร์มอยากอยู่ต่อก้ออยู่ไปน่ะ  นุ่นจะเข้าบ้าน" 
อันพูดจบแล้วก้อเดินลิ่วๆ เข้าบ้านโดยทิ้งอาร์มไว้ข้างนอกเพียงลำพัง อาร์มมองดูสาวน้อยที่เดินเข้าไปอย่างไม่เข้าใจ  แต่หากอีกมุมหนึ่งในบ้านนั้นอันกำลังกอดสมุดภาพร้งไห้
"โครม..ม.."
        อันวิ่งหน้าตาตื่นออกมาที่ระเบียงบ้านอีกครั้งทั้งๆที่น้ำตายังเอ่อนองอยู่เต็มตา  ภาพที่อันกำลังเห็นอยู่  อันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง  อาร์มลงไปนอนไม่ได้สติอยู่ด้านล่างระเบียง  ระเบียงที่อาร์มกับเธอเคยปีนไปมาระหว่างบ้านตั้งแตเล็กจนโต  อันเห็นเลือดที่อาบหน้าผากอาร์มเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะดับสนิท...
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
         หายชั่วโมงต่อมานุ่นลืมตาขึ้น..เหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความฝัน  แม่บอกว่าพี่อาร์มคงจะปีนข้ามระเบียงมาคุยกับอันแต่พลาดตกลงก่อน  และอันก้อตกใจที่พี่อาร์มตกลงไปเลยเป็นลมพับไปอีกคน..แต่อันรู้ว่าเป็นอย่างนั้น...อันรู้สึกผิดที่ผลุนผลันเข้าไปในบ้านโดยไม่ยืนรอส่งอาร์มอย่างทุกครั้ง ี อันมองไปยังหน้าต่างของบ้านตรงข้าม...พรุ่งนี้เถอะน่ะแล้วอันจะไปเยี่ยมพี่ชายที่แสนดี....
         เช้าวันรุ่งขึ้นอันตื่นตั้งแต่เช้าลงไปช่วยแม่ทำขนมเพื่อเตรียมไปเยี่ยมพี่ชายข้างบ้าน  อันเอาคุ้กี้แสนสวยที่บรรจงวางเรียงลงขวดพร้อมกับหยิบสมดาพที่อดหลับอดหนอนทำทั้งคืนไปด้วย  แต่พออันไปถึงกับชะงักที่มีแขกมาบ้านพี่อาร์มก่อนอันเสียอีกอันเห็นพี่อาร์มนั่งคุยแบปิ๋มอย่างสนิทสนม
         ...พี่อาร์มโกหกอันเรื่องปิ๋ม...ความน้อยใจเริ่มเข้ามาทักทายอัน  อันค่อยๆวางขวดคุ้กกี้พร้อมสมุดภาพไว้หน้าบ้านแล้วเดินจากมาอย่างเงียบๆ อันตั้งใจไว้ว่าจะไม่ไปหาพี่อาร์มที่บ้านอีกจนกว่าอันจะรู้สึกกับพี่อาร์มแบบพี่ชายได้อย่างสนิทใจ
         ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านแม้ว่าอาร์มกำลงัคุยกับปิ๋มอยู่แต่สายตาเขากลับมองหาใครอีกคนที่บ้านตรงข้าม  สองวันแล้วที่เขาไม่ได้พบกับอัน  ชายหนุ่มรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน  เขากลังว่าอันจะมองลงมาเห็นเขาคุยกับปิ๋ม แต่เขาเองก้อไม่รู้จะทำอย่างไร..เมื่อปิ๋มลากลับเขาจึงรีบลุกออกมาส่ง...แต่เมื่อเห็นสนมุดภาพกับคุ้กกี้สีหวานที่วางอยู่หน้าบ้าน  เขาก้อรู้ทันทีว่าสิ่งที่เขากำลังกลัวได้ก้าวเข้ามาแล้ว
         
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
         อาร์มเปิดสมุดภาพรูปดาวที่ลงสีไว้อย่างประณีตพร้อมตัวหนังสือเล็กๆน่ารักว่า
	พี่อาร์มที่แสนดีของอัน...
	อันขอโทษมากๆ ถ้าเป็นต้นเหตุให้พี่อาร์มเจ็บตัว  อันเขียนรูปดาวได้ครบพันดวงแล้วน่ะ  สิ่งที่อันขอไว้ก้อคือ..
	"ขอให้พี่อาร์มคนดี...เป็นพี่อาร์มคนเดิมของอันตลอดไป..
			ขอให้พี่อาร์มหายไว - ไว น่ะค่ะ
			             น้องอัน
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
          เย็นวันนั้นอาร์มไปที่ระเบียงบ้านอันอีก  ภาพที่เขาเห็นก้อคือสาวน้อยคนเดิมกำลังนั่งไกลเปลญวนอย่างช้าๆ สายตาทอดมองไปยังหน้าต่างห้องเขา  อันเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง  ซึ่งมันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับเขาที่มีมานานแสนนานแล้ว
          "ปึ้ก...ก"  อาร์มใช้หินขว้างระเบียงบ้านอัน  อันสะดุ้งขึ้นจากพะวัง  และอุทานออกมาเบาๆ
          "พี่อาร์ม..."
          "มาได้ยังไงค่ะเนี่ย..."  อันเอ่ยขึ้นเมื่อมีผู้ที่มาเยือนปีนขึ้นมาบนระเบียงบ้าน
          "อยากเห็นหน้าคนใจร้าย...ไม่ยอมไปเยี่ยมพี่..."
          "ก้อ...เมื่อเช้าไปแล้วพอดีเห็นว่ามีแขก..."  เสียงอันเงียบหายไปในตอนท้าย
          "เลยหนีกลับใช่ไหม..." อาร์มต่อให้
          "ก้อคิดว่าคงไม่มีเวลาคุย...."  อันพูดตัดพ้อน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาในตา ความน้อยใจเริ่มเดินเข้ามาทักทายอันเป็นระลอก อาร์มเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้สาวน้อย
          "แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าพี่จะรอ..."  อันอายส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อพร้อมกับสะอื้นเบาๆ
          "อันฟังน่ะ..คนที่พี่รออยู่ตลอดเวลาคืออันและก้อรอมานานแล้วด้วย  รู้หรือป่าวเด็กขี้แย..."  อาร์มพูดเขย่าหัวอันเบาๆ อันไม่อยากเชื่อเลยว่าคำอธิษฐานของเธอจะเป็นจริง พี่อาร์มกำลังยืนอยู่หน้าเธอ  และรู้สึกเหมือนกับที่เธอรู้สึก
          "พี่รักอันน่ะ...พี่จะรอจนกว่าอันจะเรียนจบ..."  เป็นคำพูดที่อันไม่มีวันลืม
          "อันก้อรักพี่อาร์มค่ะ..." อันพูดพร้อมกับสบตาพี่อาร์มที่มองอยู่ก่อนแล้ว  เมื่อสายตาประสานกัน ก้อสร้างความรู้สึกเต็มตื้นทั้งคู่  อันไม่น่าเข้าใจเขาผิดเลยในวันนั้น...
          จากนั้นอาร์มคุยกับอันได้ซักพลักก้อลากลับเพราะเห็นว่าดึกแล้ว  อันส่งอาร์มจนลับตาเข้าไปในความมืดแล้วหันหลังกลับ
          โครม...ม... ไม่นานอันก้อต้องวิ่งออกมาที่ระเบียงอีกครั้งชายหนุ่มที่อยู่ข้างล่างก้อคือพี่อาร์มนั่นเอง  อาร์มและอันยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ โดยเฉพาะอาร์ม เพราะไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะต้องตกลงมาจากระเบียงดาววาดฝันของสาวน้อยไม่รู้ต่อกี่ครั้ง.........