เวลาอาหารเที่ยงของเด็กๆที่โรงเรียนดอนดำเนินวิทยา เป็นเหมือนเวทีประกวดนางงาม..หรือที่ผัดฉ่าชอบเรียกว่า นางงามปิ่นโต .. โดยปิ่นโตแต่ละนาง จะอวดโฉมเรียงรายหน้ากระดาน ราวจะเขม่นความสวยใส่กัน ผู้ชมอย่างผัดฉ่าและเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่ใช่เจ้าของนางงาม ก็จะทายกันเป็นที่สนุกว่า ข้างในปิ่นโตโถสวยนั้นจะมีกับข้าวหรูแค่ไหน แต่ผัดฉ่าก็คิด..เข้าใจและมั่นใจเสมอว่า เมนูสารพัดไข่ของเธอย่อมอร่อยกว่าอย่างแน่นอน ดูสิดู!! ขนาดปิ่นโตแท้ๆยังแข่งกันเลย...เสียงยายปรารถขึ้นหลังจากผัดฉ่าเล่าเรื่องเมื่อมื้อเที่ยงให้ฟัง เหลียวตาไปมอง..ปิ่นโตของเธอก็ยังคว่ำอยู่..กะทบกับแสงจันทร์ที่สาดส่องลอดมาทางหน้าต่าง..แวววาวระยับ..เป็นล้นพ้น แสงจันทร์..ทำให้ผัดฉ่า..คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง..และน้ำตาของเธอก็ค่อยๆรินหลั่งออกมา..ไม่รู้ว่านานแค่ไหน..กระทั่งมีมืออุ่นๆมาสัมผัสใบหน้าของเธอด้วยความอ่อนโยน ยายนั่นเอง..ยายกอดผัดฉ่าไว้แน่น..รับรู้ได้ถึงความรักที่ยายมีต่อผัดฉ่า .. ยายไม่เล่านิทานปลอบขวัญหรือร้องเพลงกล่อม แต่ลูบหลังผัดฉ่าเบาๆสม่ำเสมอ ชวนเคลิ้มหลับ ครั้งหนึ่งผัดฉ่าปรือตาขึ้นเห็นลูกตาวาวๆของยาย รับรู้ได้ว่า ยายกำลังร้องไห้อยู่ในความมืด
เสือยิ้มมุมปาก 19 ก.ย. 2547 08:24 น. - ID 3316 
759
1
0
20 กันยายน 2547 06:51 น. - comment id 77263
หน้าส่วนตัว
สวัดีครับ.............
ผมเข้ามาอ่านกลอนเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี
หาก ผลิใบ ยังอยู่ก็จะคอยให้ความอบอุ่นเช่นนี้ตลอดไป
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ