หรือเป็นเพราะรัก?...2

เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ

ถนนที่ทอดยาวไปข้างหน้า กับสองข้างทางที่ดูแห้งแล้ง ต้นไม้เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลและร่วงหล่นบนพื้น สีน้ำตาลของมันทาทาบพื้นดิน ดูเหงาและเศร้า เหมือนใจของแว่นแก้วตอนนี้ หยดน้ำใส ๆ รินจากดวงตากลม เด็กสาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เช็ดน้ำใส ๆ นั่นเบา ๆ 
อีกไม่นานก็จะถึงกรุงเทพละนะลูก 
เสียงอ่อนโยนของเชษฐาเอ่ยกับแว่นแก้วอย่างห่วงใย เด็กสาวก้มหน้างุด เชษฐาหันมามอง อยากจะพูดคุยด้วย แต่ดูเหมือนเด็กสาว จะหลับ เชษฐาจึงเอนตัว และหลับตาลง 
. 
สัญญาที่คุณเคยมี พิกุลยอมให้คุณทวงค่ะ พิกุลเอ่ยขึ้น 
ดาวคืนนี้สวยสด สว่างไสว พิกุลกับเชษฐานั่งคุยกันที่ชานบ้าน แว่นแก้วทำท่าจะเดินออกมาคุยด้วย เธออยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้นอกจากมาทวงคำว่า พ่อ กับเธอแล้ว ยังต้องการอะไรอีก แต่ถูกรั้งไว้ด้วยแขนเหี่ยวย่นของแม่อุ้ยสา ยายของเธอ เด็กสาวเดินกลับเข้าบ้านอย่างอารมณ์เสีย กดรีโมทเรื่อยเปื่อยจนแม่เฒ่าอดไม่ไหว ลงมะเหงกที่หัวเธอเข้าให้ทีหนึ่ง เด็กสาวจึงหยุดมองเคือง ๆ แล้วเดินปึงปังเข้าห้องนอน แม่เฒ่าส่ายหน้ากับอารมณ์ของแว่นแก้ว. 
เธอพูดจริงเหรอ. ฉันไม่เคยดูแลลูกสาวคนเดียวของฉันมาก่อนเลยนะ ตลอดเวลาฉันไม่เคยแวะมาแม้แต่ดูหน้าตา หรือการเป็นอยู่ เธอก็ยังจะยอมให้ฉันเอาลูกไปอีกเหรอ? 
พิกุลทราบดีค่ะ ว่าทำไมคุณถึงมาหาลูกไม่ได้ คุณต้องทำอะไรเยอะแยะ 
เสียใจไหมพิกุล 
พิกุลอยู่ได้ เพราะความหวังเล็ก ๆ ที่คุณให้ไว้ พิกุลอยู่เพื่อรอวันนี้ค่ะ วันที่คุณกลับมาหาพิกุลและลูกด้วยความรู้สึกที่เหมือนเดิม คุณแสดงให้พิกุลเห็นว่าใจของคุณไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย 
ไปอยู่ด้วยกันนะพิกุล ไปอยู่กรุงเทพด้วยกัน 
พิกุลคงให้แค่แว่นแก้วไป ตัวพิกุลคงไม่ไปด้วยค่ะ 
ทำไมหล่ะ 
พิกุลต้องดูแลแม่อุ้ยสา ค่ะ แกแก่แล้วให้เดินทางคงไม่ไหว 
แล้วแกเข้าใจในสิ่งที่พวกเราทำเหรอ 
แกเข้าใจเราเสมอค่ะ 
เชษฐายิ้ม เหลียวมองรอบกาย ที่แห่งนี้ที่เขาเจอกับพิกุล สาวบ้านเหนือคนงาม หนุ่ม ๆ ที่นี่ต่างก็เรียกเธอแบบนี้ สาวที่ไม่เคยชายตามองหนุ่มคนไหน จนเจอกับเขา หนุ่มกรุงเทพ ที่เข้ามาเที่ยวหมู่บ้านแห่งนี้ หมู่บ้านเล็ก ๆ ในอำเภอแม่แจ่ม ส่วนหนึ่งของเชียงใหม่ หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ หมู่บ้านที่มีภูเขาเขียวครึ้มล้อมรอบ ถึงแม้หนทางจะเป็นดินลูกรังแต่ด้วยความหนุ่มและคึกคะนองทำให้เชษฐาและเพื่อน ๆ ได้มาเหยียบย่ำผืนดินอันห่างไกลแห่งนี้ได้ 
แม้สมัยนี้ ทางเข้าหมู่บ้านจะดีกว่าแต่ก่อนมากมายนัก แต่บรรยากาศรอบข้างก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนไปมากมาย แม้เนื้อที่ของป่าจะถูกถางไปทำการเกษตรหมด แต่ก็ยังมีสีเขียวอยู่บ้าง แม้หน้าร้อนสีเขียวจะหายไป ก็เพราะป่าแถบนี้เป็นป่าไม้ผลัดใบ เมื่อถึงเวลาใบสีเขียว ก็กลายเป็นสีน้ำตาลและร่วงหล่น 
ที่นี่สวยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ อากาศของที่นี่ บรรยากาศของที่นี่ มันตรึงในใจฉันไม่เคยเปลี่ยน 
เชษฐาพูดเปรย ๆ พร้อมกับมองใบหน้าเนียนของพิกุล พิกุลยังคงสวยเสมอในสายของของเขา แม้กาลเวลาจะเปลี่ยน แม้งานที่เธอทำจะทำให้สาวสวยเมื่อ 20 ปีที่แล้วเปลี่ยนแปลงไปมากมาย แต่นั่นก็เป็นเพียงภายนอก ความในใจของพิกุลที่สื่อออกมาจากใบหน้า และแววตาที่อ่อนโยนนั้น บอกเขาว่าเธอยังคงรอเขาอยู่เสมอมา 
พิกุลยิ้มให้เชษฐา ตัวเธอเองเฝ้ารอมาตลอด คำสัญญาที่เขาเคยให้ คำที่ว่า จะกลับมาหาและรับไปอยู่ด้วยกัน เป็นเหมือนเข็มที่ตรึงใจเธอให้อยู่รอที่ตรงนี้ รอผู้ชายคนนี้กลับมา และเขาก็กลับมาจริง ๆ กลับมาเพื่อยืนยันว่าเขาไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้. 
 
แว่นแก้วบ่อไป!! จะไดก่อบ่ะไป!! 
เด็กสาวส่งเสียงดัง ให้มันรู้ไปเลยไม่ว่าใครนอกบ้านหรือในบ้าน ให้รู้ให้หมดว่าเธอไม่ต้องการจะไป ไม่อยากไป แว่นแก้วเดินหนีพิกุล จะไปหาแสงเดือน ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น 
แว่นแก้ว มาอู้กับแม่หื้อฮู้เรื่องก่อน 
พิกุลเดินตามแล้วคว้าแขนเล็กของเด็กสาวไว้ เด็กสาวมองมารดาอย่างเคือง ๆ อะไรกันนักหนา จะเอาอะไรกับเธอนักหนานะ!! ไม่อยากไปให้ไปอยู่กับผู้ชายที่ทิ้งเธอกับแม่ไว้ตรงนี้ ให้ไปอยู่กับคนที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนั้น ไม่อยู่เด็ดขาด ยังไงก็ไม่ไป 
ไปกับแม่ ไปผ่ออะหยั๋งกั๋น 
เสียงหวานของพิกุลทำให้เด็กสาวใจอ่อนอย่างง่ายดาย อีกทั้งเธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าแม่จะเอาอะไรให้เธอดู เป็นจังหวะที่แสงเดือนมาพอดี แว่นแก้วเลยชวนแสงเดือนไปด้วยกันพิกุลก็ไม่ได้ขัดอะไร 
ซองจดหมายประมาณยี่สิบซองกองอยู่ตรงหน้าของแว่นแก้วและแสงเดือน ทุกซองจ่าหน้าถึงพิกุล แว่นแก้วหยิบขึ้นมาซองหนึ่ง เธอพลิกดูด้านหลัง ประทับตราชื่อเขต เขตหนึ่งในกรุงเทพ แสงเดือนที่ชะเง้อมาดูด้วยมองหน้าเพื่อนอย่างงง ๆ แว่นแก้วดึงจดหมายในซองออกมา 
 
แว่นแก้วของพ่อ และ พิกุลที่รัก 
ลูกแข็งแรงดีไหม ปีนี้ก็อายุ 10 ขวบแล้วสินะ พ่อไม่มีของขวัญจะมอบให้ มีแต่คำอวยพรเล็ก ๆ แต่เป็นสิ่งที่พ่อขอให้ลูกในทุกวัน พ่ออยากให้ลูกแข็งแรง ให้โลกของลูกสดใสและสวยงาม เป็นเด็กที่ร่าเริง เป็นลูกที่ดีของแม่พิกุล ที่สำคัญ อ่อนโยนและเข้มแข็งเหมือนแม่นะลูก แม้จะอยู่ไกล แม้จะไม่เคยเห็นหน้า แต่ให้รู้ไว้นะว่าพ่อฝันถึงลูกสาวของพ่อในทุก ๆ คืน อยากเจอหน้าลูกสาวคนนี้เป็นที่สุด พ่อรักลูกนะแว่นแก้ว 
พิกุล เธอสบายดีไหม ฉันเองสบายดี กิจการตอนนี้ดีขึ้นมากทีเดียว กำลังจะขยายเครือข่ายไปต่างประเทศ เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายที่บริษัท ปัญหาต่าง ๆ รุมเร้า จนฉันไม่มีเวลาแม้จะนอน เหนื่อยเหลือเกินพิกุล เวลา 11 ปีที่ไม่ได้อยู่กับเธอ มันช่างยาวนานเหมือนตราบชั่วชีวิตของฉันเลยทีเดียว แต่ฉันยังมีความหวัง หวังว่าสักวันฉันจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง สถานที่ที่ฉันรักสุดหัวใจ สิ่งที่เหลือ ที่ยังทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ในทุก ๆ วัน นั่นคือการรอ รอเพื่อที่จะกลับไปหาเธออีกครั้ง หวังว่าเธอคงรอฉันอยู่นะ 
ด้วยรัก 
เชษฐา 
 
แว่นแก้วเงยหน้าจากจดหมายมองหน้าพิกุล ไม่มีคำพูดใด ๆ มีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏที่ใบหน้าของพิกุล. หมายความว่าแม่ของเธอรอคุณเชษฐามาตลอดอย่างนั้นเหรอ 
พิกุลยื่นสมุดบัญชีของธนาคารแห่งหนึ่งให้กับแว่นแก้ว เด็กสาวหยิบมาดู ชื่อของสมุดบัญชีคือชื่อของเธอกับแม่ จำนวนเงินข้างในมีมากมาย 
หูยยยยยยยยยย!! สะตางค์ตั๋วมีนักขะหนาดแว่นแก้ว ผ่อหล่ะ ต๊ะใดห๋า เป๋นแสนเป๋นล้าน หูยยยยย!! แม่ไผ๋ส่งมาหื้อปะล้ำ 
ป้อแว่นแก้ว 
แว่นแก้ว แสงเดือนมองหน้ากัน พิกุลยิ้ม เธออธิบายให้เด็กสองคนฟังว่า เงินพวกนี้ไม่ได้ถอนออกมาใช้สักเท่าไหร่ จะใช้ก็ต่อเมื่อจำเป็นจริง ๆ เช่น แม่อุ้ยสาไม่สบาย หรือตอนที่แม่ของแสงเดือนผ่าตัดไส้ติ่ง หรือตอนที่ขัดสนเงินทอง แม้แต่ให้คนแถบนั้นยืม ถ้าจำนวนมากพิกุลถึงจะไปถอนมาให้ ส่วนการคืนเงิน ก็ไม่ต้องเสียดอกเบี้ย มีเมื่อไหร่ก็จ่ายได้ ไม่คาดคั้น นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่คนในหมู่บ้านต่างรักครอบครัวของเธอ และไม่มีใครถามถึงพ่อของเธอ นั่นคงเพราะคนพวกนั้นรู้ว่าเงินที่พิกุลให้หยิบยืมคือเงินที่ได้มาจากเชษฐา 
ส่วนจดหมายพวกนั้น พิกุลจะได้หลังจากวันเกิดของแว่นแก้ว 4-5 วันทุกปี เพราะเชษฐาจะส่งจดหมายให้ในวันเกิดของแว่นแก้วพอดี กว่าจดหมายจะเดินทางมาถึงก็หลายวันเอาการ แว่นแก้วเปิดอ่านอีกสองสามฉบับ ทุกฉบับจะมีคำอวยพรวันเกิดให้เธอ มีความเป็นห่วงเป็นใยผ่านตัวหนังสือเหล่านั้น มีคำห่วงหาให้แม่เธอ มีความคืบหน้าของกิจการที่ดีขึ้นตามลำดับ แว่นแก้ววางจดหมายฉบับที่ 3 ลง เดินไปกอดพิกุลที่นั่งยิ้มให้กับเธอ 
แว่นแก้วไปอยู่กับป้อเน่อ เอาใบปริญญามาหื้อแม่สักใบ พิกุลเอ่ยเบา ๆ พร้อมกับลูบผมสั้นของเด็กสาว 
.