หรือเป็นเพราะรัก...?

เมโกะ_หมูน้อยตกน้ำ

แว่นแก้ววววววววว 
เสียงเรียกมาแต่ไกล จนเจ้าของชื่อสะดุ้ง นึกเคืองเพื่อนที่เรียกตัวเองนัก... 
แว่นแก้วววววววววววววว 
แหน่ะ!! ยังจะเรียกอีก เสียงดังเชียว แว่นแก้วคว้ามะขามฝักยาวที่ห้อยโตงเตงข้างหน้าตัวเอง แล้วโยนลงมา 
ตุ๊บ!!! 
อัลล้า!!! เจ๊บง่าว ไผ๋บ่ะ แสงเดือนมองซ้ายมองขวา 
กลางหัวเป๊ะ ๆ แว่นแก้วหัวเราะคิกคักอยู่บนต้นมะขาม แสงเดือนเงยหน้ามองข้างบนพร้อมกับส่งสายตาเคือง ๆ ไปทางแว่นแก้ว ตั้งท่าอ้าปาก ขอด่าหน่อยเหอะ!! แว่นแก้วเอามือปิดปาก เป็นเชิงบอกให้เพื่อนเงียบ แล้วปีนลงมาจากต้นมะขาม พอถึงกิ่งใกล้ ๆ พื้นก็ทิ้งตัวตุ๊บลงมาตรงหน้าของเพื่อนพอดิบพอดี 
ฮ้องเสียงดัง กำเดียวแม่ผินก่ะหัน หัวเปิ้นจะแตกเอา ฮ้องก่อย ๆ บ่อได้ก๊า 
แว่นแก้วกระซิบกระซาบเพื่อน แต่ดูเหมือนจะช้าไปซะแล้ว 
แว่นแก้ว!! แสงเดือน!! ละอ่อนสองคนนี่มันเป๋นจะไดห๊า!! ขอกั๋นกิ๋นดี ๆ ไผ๋จะไปด่า เหยี๊ยะตั๋วหยั่งกะขะโมยขะโจ๋น มันม่วนนักแกก๋าห๊า!!.. 
แว่นแก้วคว้าข้อมือเพื่อนออกวิ่งตั้งแต่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแล้ว วิ่งมาไกลจนเสียงที่ได้ยินค่อย ๆ เบาลง เด็กสาวทั้งสองลดฝีเท้าจนกลายเป็นเดิน พร้อมหัวเราะคิกคัก ก็แค่อยากมีอะไรเล่น ถ้าขอกันเฉย ๆ ก็ไม่ได้วิ่งแบบนี้สิ... 
ตั๋วเซาะโตยหาเปิ้นหย่ะหยั๋งก๋า แว่นแก้วถามแสงเดือนเหมือนนึกขึ้นได้ 
แม่ตั๋ว หื้อเปิ้นโตยหา มีไผ๋บ่ะฮู้มาตี้บ้าน รถกันจ๊าดหยั่ย ง๊ามงาม 
ไผ๋มา 
แว่นแก้วถามอย่างสงสัย เพื่อนแม่มีรถคันใหญ่ด้วยเหรอเนี่ย..... แสงเดือนส่ายหน้า แว่นแก้วไม่รู้แล้วเธอจะรู้ได้ยังไงเนี่ย 
บ่ะได้เรื่อง บ่ะฮู้สักอย่าง แว่นแก้วบ่นเพื่อน อย่างน้อยน่าจะถามว่าเป็นใคร ชื่ออะไร 
บ้านตั๋ว บ่อแม่นบ้านเปิ้น จะฮู้ไปหย่ะหยั๋ง 
แว่นแก้วชะงักฝีเท้า มองไปที่รถคันสวย ง๊ามงาม อย่างแสงเดือนว่าจิง ๆ รถสปอร์ต 5 ประตูคันโต ราคาคงจะแพงน่าดู รถคันนั้นจอดอยู่หน้าบ้านเธอ บนบ้านที่เป็นชานออกมา มีชายแปลกหน้าสองคนนั่งอยู่.... คนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้ดูสูงสง่า รูปร่างหน้าตาคมคาย อายุคงประมาณ 40 แก่ ๆ ส่วนอีกคนนั่งข้างล่างใกล้ ๆ กัน ดูหนุ่มแน่นกว่า ท่าทางเหมือนเกรง ๆ คนที่นั่งบนเก้าอี้ เด็กสาวมองหน้ากันและกัน ตั้งใจจะเดินออกไปเพราะดูท่าทางที่ผู้ชายสง่าพูดกับแม่เธอจริงจังเหลือเกิน สองสาวกำลังเดินหันหลังกลับ 
แว่นแก้ว มานี่ จะไปไหน 
เสียงหวานของแม่พิกุลเรียกแว่นแก้ว เด็กสาวหันหลังกลับ และเดินขึ้นบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ 
มีอะหยั๋งก๊ะแม่ 
มาไหว้ป้อก่อนเวย ๆ 
แว่นแก้วนิ่งชะงัก ป้อ เด็กสาวหันไปทางชายวัยกลางคนที่นั่งเก้าอี้สง่าน่าเกรงขาม แล้วมองหน้าแม่ของตัวเองอีกที เหมือนกับถามว่าคนนี้เหรอ พิกุลพยักหน้าช้า ๆ 
เด็กสาวหันไปหาเพื่อน ทำหน้าบอกไม่ถูก แสงเดือนส่ายหน้าช้า ๆ ตัวเธอเองก็งงไม่แพ้แว่นแก้วเช่นกัน. 
แว่นแก้วยกมือไหว้ชายวัยกลางคน เขายิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กสาวรับรู้ถึงแววตานั้น แต่ ตลอดเวลาเธอรับรู้แค่ว่าพ่ออยู่ไกล ไม่มีเวลามาหา คำว่าอยู่ไกลของแม่พิกุล มันคืออะไร คำว่าไม่มีเวลา มันคืออะไร เด็กสาวเดินไปนั่งข้าง ๆ มารดา แล้วมองอย่างเฉยเมยไปทางชายคนนั้นที่ยังคงยิ้มมาให้เธอ. 
เปิ้นเป๋นป้อแว่นแก้ว 
แว่นแก้วมีป้อเหมือนแสงเดือนโตยก๋าแม่ 
แว่นแก้วพูดแล้วเดินจากไป ชิ!! หายไป 15 ปี แล้วมาประกาศตัวว่าเป็นพ่อ ไม่ชอบสักนิด และไหนจะสายตาของแม่พิกุล ที่มองเหมือนห่วงใยคน ๆ นั้นนักหนาอีกเล่า ไม่ชอบเลย ไม่ชอบจริง ๆ 
แว่นแก้ว!! 
แสงเดือนคว้าแขนเล็กของเพื่อนไว้ แล้วรั้งตัวให้หันหน้ามาหาตัวเอง แว่นแก้วได้แต่ก้มหน้า แสงเดือนดันหน้าของแว่นแก้วให้มองตัวเอง แล้วก็ส่ายหน้า เธอคว้าร่างบางของเพื่อนที่สะอื้นตัวโยนมากอดไว้... 
ไห้หย่ะหยั๋ง โอ๋ๆๆๆๆ จะไปไห้เน่อ... คนเก่งของแสงเดือน บ่อเกยไห้หื้อไผ๋ เป๋นจะไดมาไห้นิ ไข้ฮู้ ไหนบอกเปื้อนมาหล่ะ แสงเดือนลูบผมสั้นระบ่าของแว่นแก้ว 
บ่อฮู้แสงเดือน แว่นแก้วบ่อฮู้ แว่นแก้วพูดปนสะอื้น 
แล้วเป๋นอะหยั๋งเนี่ย ผ่อหล่ะ ไห้จ๋นหน้าตาบ่อผ่องใส เปื้อนแสงเดือนบ่องามไปเหียหล่ะ 
เปิ้นบ่ะไห้ละแสงเดือน แว่นแก้วเช็ดน้ำตา 
บอกได้ก่อว่าไห้หย่ะหยั๋ง 
ป้อ. แสงเดือน แว่นแก้วมีป้อ ร้อยวันปันปี๋ แม่บ่อเกยบอก แล้วจู่ ๆ ก่ะบอกว่ามี ป้อเป๋นไผ๋หยะหยั๋งแม่บ่ะบอกตั้งตะเก้า ปล่อยจ๋นเปิ้นหยั่ย 15 ปีก่อนเน่อแสงเดือน บ่อเกยอู้ถึง 
แม่พิกุล เปิ้นก่ะถ้าจะมีเหตุผลของเปิ้น เหตุผลของคนหยั่ย ละอ่อนอย่างเฮาบ่อฮู้หรอกแว่นแก้ว กึดนักไปก่ะเต่าอั้น เฮามาม่วนกั๋นดีกว่า แล้วก่อยไปถามเหตุผลของแม่พิกุล เน๊อะ!! 
พร้อมรอยยิ้มที่จริงใจของแสงเดือน แว่นแก้วพยักหน้าแล้วลุกขึ้น.... นั่นสินะ คิดไปก็เท่านั้น เหตุผลของแม่คงดีพอที่เธอจะรับฟังได้ 
แสงเดือนฉุดแขนแว่นแก้วเดินไปตามทางดินลูกรังเล็ก ๆ รอบด้านเต็มไปด้วยสีเขียวของหญ้าและต้นไม้ที่ขึ้นตามธรรมชาติและอยู่ไม่ห่างกันนัก พอเป็นร่มเงาให้เดินสบาย ๆ เส้นทางนั้นดิ่งตรงไปที่ลำห้วยเล็ก ๆ เด็กสาวทั้งสองมักจะมาเล่นน้ำที่นี่ในเวลาเย็น ๆ และเด็กหนุ่มสาว รวมไปถึงเด็กตัวน้อย ๆ ก็มักจะมาเล่นเหมือนกัน เหมือนเป็นที่นัดพบของเด็กในหมู่บ้านแถบนี้อย่างไงอย่างนั้น ค่อย ๆ เดินไปตามทาง คุยเล่นหัวเราะร่าเริง จนไปถึงสถานที่เย็นฉ่ำ ไม่พูดพร่ามทำเพลง แว่นแก้วและแสงเดือนกระโดดลงน้ำอย่างไม่คอยท่า 
หย่ะหยั๋งมาจ้า แว่นแก้ว แสงเดือน 
เมาก่ะไห้ แสงเดือนตะโกนบอกเพื่อนที่ถามมา 
แว่นแก้วมองเพื่อนเคือง ๆ แล้วสาดน้ำใส่แสงเดือนอย่างสนุก 
.. 
นั่นลูกสาวของฉันเหรอ 
เชษฐาเอ่ยถามกับพิกุล ถึงเด็กสาวที่ไหว้เขา และคำที่พิกุลแนะนำ พ่อ คำ ๆ นี้ช่างจับจิตเขายิ่งนัก 
ค่ะ คุณเชษฐ์ พิกุลตอบแล้วยิ้ม 
ขอโทษนะคะ ที่แกทำกิริยาไม่สุภาพ 
เธอไม่เคยบอกแว่นแก้วเหรอว่าพ่อเป็นใคร 
. 
ไม่เป็นไร ก็สมควรแหละนะ ฉันบกพร่องหลายอย่าง 
พิกุลเข้าใจคุณค่ะ 
เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอทวงสัญญาคืน 
คำ ๆ นี้ทำเอาพิกุลเงียบนาน สัญญา อย่างนั้นเหรอ เธอกล้าพอที่จะทำตามสัญญานั้นหรือเปล่านะ 
..