รักเศร้าๆ

คนมันชอบโม้นะ

ภาพที่ผมเห็น 
ตอนนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดเวลา เป็นเด็กผู้หญิง 
ใส่แค่ชุดชั้นในสีขาว ( คุณโยะซง กับ คุณกุงเกงใน ) 
ผูกโบว์สีขาวที่หัว เธอเข้ามากอดผม แล้วบอกผมว่า 
? ตอนนั้นที่พี่ปอยช่วยฟางไว้ พี่ปอยเท่ห์มากเลยนะ ? ( 
ตอนนั้นผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้หมดแล้ว ) 
ผมบอกไปว่า ? ก้อช่วยเพราะอยากช่วยเท่านั้นแหละ ? ขอย้อนนิดนึงนะคับ 
เหตุการณ์ตอนนั้นมีอยู่ว่า 
ฟางโดนเด็ก ป.5 รังแก เพราะตอนนั้นฟางตัวเล็ก ผอม ติดขี้เหร่นิด ๆ 
แต่ทำไมตอนโตน่ารักไม่รู้นะ 
ผมเข้าไปช่วย ฟางเลยเห็นผมเป็นฮีโร่มายบาซิน (ไม่ใช่) 
เป็นฮีโร่ตั้งแต่นั้นมา จนถึงทุกวันนี้ ( ไม่ได้เวอร์นะ ) 
ผมถามเธอว่า ? ไหนล่ะของขวัญ ? ( คำถามอาจจะโง่ไปนิด 
แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย ) เธอยิ้มแล้วบอกว่า 
? ตัวฟางไง ฟางเป็นของขวัญให้พี่ปอย ? ผมอาย ไม่รู้จะทำอะไรต่อ 
ผมเดินไปนั่งที่เตียง เธอก้อเดินมา 
นั่งด้วย ผมแอบมองเธอตอนที่เธอเดินมา ( ไม่รู้จะต้องแอบมองทำไม ) 
วันนี้เธอดูน่ารักมาก ขาวจั๊วะ 
น่าเจี๊ยะซะนี่กะไร ผมจะข้ามตอนนี้ไปดีมั๊ยน้า? แทนที่ผมจะเป็นคนเริ่ม 
แต่ที่ไหนได้ล่ะ เธอเข้ามากอดผมทางด้านหลัง เธอบอกว่า ? 
อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจัง ? ตัวเธอช่างนิ่มเหลือเกิน 
ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย และแล้ว..สัญชาตญาณของผู้ชายก็แสดงออกมา 
ผมจับมือเธอออก แล้วผมก็จูบเธอ เธอบอกกับผมว่า 
? ฟางรักพี่ปอยนะ ฟางจะเป็นของพี่คนเดียว ? อายจังที่จะเล่าต่อ 
แต่ก้อนะ? ในใจผมคิดว่า 
ผมไม่อยากจะมีอะไรกับเธอตอนนี้เลย เพราะเธอยังเด็กอยู่ 
แต่มือผมมันไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจคิด 
มันไปแล้ว มันไปปลดตะขอคุณโยะซงซะแล้ว หน้าอกเธอขาวเนียน 
ซึ่งไม่น่าจะเป็นของเด็ก ม.3 เลย 
ประมาณว่า หน้ามัธยม นมมหาลัย ( คงพอจะรู้นะว่าไม่เล็ก ) 
แต่พอผมเห็นหน้าอกของเธอแล้ว 
ผมคิดขึ้นได้ว่า เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย เราทำอย่างนี้ไม่ได้นะ 
ผมเลยบอกกับเธอว่า 
? พี่ทำไม่ได้หรอก ฟางยังเด็กอยู่ ? 
ผมเอาผ้าห่มมาคลุมให้เธอแล้วผมก็ลุกไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกเปิดเพลงเพราะ 
ๆ ฟัง ซักพักเธอเดินมานั่งกับผม เธอใส่เสื้อตัวใหญ่ ๆ ตัวเดียว 
ดูแล้วก้อน่ารักไปอีกแบบ 
( คงนึกออกนะคับ ) เธอนั่งซบไหล่ผม แล้วเธอก้อยิ้มให้ 
ผมอยากหยุดเวลาไว้ให้นานที่สุด 
ตัวเธอมีกลิ่นหอมคงจะหอมจากยาสระผม 
มันทำให้ผมเคลิ้มและหลับไปเมื่อไหร่ก้อไม่รู้