แว่วเสียงสั่ง ตอนที่ 1

วิญญาณศิลา

 แว่วเสียงสั่ง
...ยามรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นยอดไม้สาดแสงทองเป็นประกายแวววาว ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง จากเมฆหมอกลม ต้นฤดูฝนกำลังพัดมาเอื่อย ๆ ทำให้อากาศตอนเช้าตรู่ ช่างแจ่มใสและสดชื่นเสียจริง
...นายเข้ม กล้าผจญ กำลังอบรมสั่งสอน บุตรคนเดียวของแกที่กำลังไปศึกษาต่อในต่างจังหวัดดอน ลูกรักการไปอยู่ที่หอพักรวมกับคนหมู่มากนั้น ลูกควรเลือกคบแต่มิตรดี ส่วนมิตรชั่วอย่าไปคลุกคลี การคบมิตรนี่แหล่ะลูกเอย เป็นหนทางที่จะนำพาเจ้าให้ประสบกับแสงสว่างหรือมืดมนในอนาคตได้ และประการสำคัญอบายมุข มันเป็นทางเสื่อมเสีย ลูกจงล่ะจากความชั่วแล้วประพฤติแต่ความดี จงพยายามเล่าเรียนเพื่อให้ได้มีความรู้ประดับตัวเอาไว้ เมื่อเติบใหญ่จะได้นำวิชาความรู้ที่ได้จากการศึกษาเล่าเรียน มาประกอบอาชีพ ตามความรู้ความสามารถของเจ้าสืบไป 
...ครับพ่อ ผมจะทำตามที่พ่อสั่งสอนทุกอย่างลูกชายรับคำของนายผจญอย่างแข็งขัน
...สองปีผ่านไป การเรียนของนายดอน กล้าผจญ ไม่เคยตกต่ำเลย ปีนี้ ดอน กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายซึ่งเหลือเวลาอีกไม่กี่วันจะสอบไล่ ทุก ๆ เดือนที่ผ่านมา ดอน จะต้องเขียนจดหมายมาถึงบิดาของเขา เพื่อให้รับรู้ความสุขความทุกข์ของตนเอง เป็นประจำไม่ขาด
...นายเข้ม เมื่อทราบข่าวของลูกก็มีความยินดีอย่างมากและนั่งวาดอนาคตไว้อย่างสวยหรูว่า คงจะได้พึ่งพาบุตรชายคนนี้ในวัยชรา และแล้ววันที่ดอนรอคอยก็มาถึง นั่นคือวันประกาศผลสอบไล่ของเขา ผลปรากฏว่า ดอน สอบเป็นที่ หนึ่ง ในนักเรียนทั้งหมด หลังจากที่ทราบผลของการสอบแล้ว ดอน ก็ไปกราบลาครูบาอาจารย์ และอำลาเพื่อน ๆ เพื่อไปตามวิถีชีวิตและดวงชะตาของแต่ล่ะบุคคล
...หลังจากจบการศึกษาแล้ว ดอน ก็ไปสอบเข้าเพื่อศึกษาต่อในสถาบันต่าง ๆที่มีวิทยฐานะสูงขึ้น แต่ทำไมดวงชะตาจึงเล่นตลกกับเขา ผลการสอบเข้าตามสถาบันต่าง ๆ ไม่มีชื่อของ ดอน ปรากฏ แม้แต่สถาบันเดียว ทำให้รู้สึกเสียใจมากที่ไม่สามารถเข้าเรียนต่อได้ตามที่เขาหวังเอาไว้
...หนึ่งปีผ่านไป ที่ ดอน ต้องกลับไปช่วยบิดาทำงานที่บ้าน
...วันนี้ไปติดต่องานเป็นอย่างไรบ้างล่ะ พอจะมีหวังที่จะเป็นเจ้านายกับเขาบ้างไหมลูกนายเข้มถามลูกชายขณะกำลังรับประทานอาหารเย็น
...ถ้ามีเงินสัก หนึ่งหมื่นบาท ก็มีหวังได้ครับ ดอนตอบ 
...หนึ่งหมื่นบาทนายเข้มอุทานออกมาหนึ่งหมื่นบาท มันมีค่าน้อยสำหรับคนรวย ๆ ก็จริงอยู่แต่มันมีค่ามากสำหรับคนจน ๆ อย่างเรานะลูกนะ ในชีวิตของพ่อไม่มีความสามารถที่จะหาเงินหนึ่งหมื่นบาทมาได้ดอกลูกเอ้ย
...มีอยู่ทางหนึ่งครับ ดอนออกความเห็น คือให้คุณพ่อไปกู้เงินของลุงกำนัน เอาที่ดินแปลงนี้แหล่ะ ไปประกันไว้ เมื่อผมเข้าทำงานได้เงินเดือนแล้ว ผมจะส่งเงินมาให้คุณพ่อผ่อนหนี้สิน ภายในไม่กี่ปีคงหมดแน่ ๆ 
...คนมีหนี้สินหาความสุขใจได้ยาก นายเข้มคิดอยู่ในใจ แต่ต้องตัดสินใจด้วยรักและสงสารลูก จึงยอมเพราะคนเป็นพ่อย่อมยอมเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต เพื่อเห็นแก่ความสุขในอนาคตของลูก
เงินถูกกู้เพื่อดอนจะหาที่ทำงาน... อนาคตของดอน และนายเข้ม จะเป็นเช่นไร ต้องติดตาม ตอนต่อไป