รักวุ่นๆของสาววัยหวาน 3 -_-^

นกปีกหัก

เช้าวันเสาร์  
          "เฮ้!! ตื่นได้แล้ว" เสียงหนึ่งปลุกฉันขณะที่ฉันกำลังนอนหลับฝันดี
          "ขออีก 5 นาทีน่า อย่าปลุกหนูได้มั๊ยคะพ่อ" ฉันพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว 
           "หนู?....แกเป็นหญิงรึไงวะ อากิระ ใช้คำแทนตัวว่าหนู แล้วฉันก็ไม่ใช่พ่อนายนะ" เสียงที่ปลุกฉันพูดขึ้น
          "!!!!!เฮ้ย..!!!" ฉันรีบลุกทันทีเพราะพึ่งคิดได้ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้าน แต่อยู่หอพักชาย และนอนห้องเดียวกับผู้ชาย และตอนนี้ต้องเป็นชาย  ฉันมองหน้า คนที่ปลุกฉันทันที ซึ่งคนที่ปลุกฉันก็คือเซนะ เพื่อนร่วมห้องของฉันนั่นเอง 
          "ไม่รีบตื่นจะไปเข้าชมรมสายนะ  ฉันไปก่อนล่ะเจอกันที่ชมรม" พอพูดจบเซนะก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันนั่งคิดว่า คนเดียว
    "ความจะแตกรึป่าวหนอ" ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแต่งตัวออกมา พอหันไปดูนาฬิกาก็ต้องตกใจ "กรรม!! จะสายแล้ว" ก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วปิดอย่างรวดเร็ว เพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน โดยที่ไม่ได้แตะ ข้าวเช้าเลย  (โรงเรียนที่ประเทศญี่ปุ่น จะหยุดวันอาทิตย์วันเดียว โดยใช้วันเสาร์เป็นวันเข้าชมรม)     
         ที่สนามของโรงเรียน ชมรมกีฑา  หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของชมรมเสร็จก็มารวมตัวที่สนามของโรงเรียน  
       
       "เอาละ วันนี้จะจับเวลานะ พอเรียกชื่อก็ให้เตรียมเข้าลู่วิ่งเลย เข้าใจนะ เริ่มจาก 100 เมตรก่อนแล้วกัน" รุ่นพี่ประธานชมรมโทคิบอก เอ่อขอเรียกว่ารุ่นพี่โทคิละกันนะจะได้ไม่สับสน   
        
       รุ่นพี่โทคิ เรียกชื่อคนในชมรมทีละคนๆ จนมาถึงฉัน  ฉันเข้าไปยืนในลู่พร้อมจะออกวิ่งทุกเมื่อ 
    
       "ไหน 14.2 วิ แสดงให้ดูหน่อยซิ" รุ่นมีโทคิพูดเสียงดังบอกกับฉัน 
       "เตรียมพร้อม ไป!!"  
        
       ฉันออกวิ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงสัญญาญ เมื่อวิ่งถึงจุดหมายก็เดินกลับมาฟังผล 
   
      "14.3 วิ อืมก็ใช้ได้นะ ถ้าให้ดี ให้อยู่ตัวสัก 12.3 วิ นะ" รุ่นพี่โทคิบอกกลับฉัน ต่อไปก็เป็น เซนะ คนสุดท้าย  ผลออกมาไม่น่าเชื่อว่าอีตาเซนะคนนี้จะได้ "12.1 วิ  เรียนก็เก่ง กีฬาก็เลิศ หน้าตาก็ดี เสียตรงนิสัยนี่สิ เฮ้อ......" ฉันคิดในใจแล้วถอนหายใจออกมา เซนะที่วิ่งเสร็จก็เดินมานั่งข้างฉันพร้อมกับส่งรอยยิ้มกวนประสาท   
        
      "เก่งนี่ นายน่ะ" ฉันพูดขึ้นขณะที่เซนะนั่งลงข้างฉัน เซนะหันมามองฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ 
       "มองไม" ฉันถาม 
       "แปลกใจนิดหน่อย ที่นายพูดกลับฉันก่อน" เซนะว่า  
       "เหรอ แต่มันก็จริงของนายว่าแหละ จะว่าไปเวลาฉันคุยกับนายต้องอารมณ์เสียทุกที เลยคิดว่าไม่คุยจะดีกว่า" ฉันบอกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่คำตอบที่ได้รับทำให้ฉันคิดว่า อีตานี่ ก็พูดดีกับเขาเป็น 
       "เหรอ งั้นก็โทษทีที่ทำให้นายอารมณ์เสีย แต่ฉันไม่รู้สึกตัวเลยนะ" เซนะพูดออกมาพร้อมกลับหันหน้าไปมองคนที่กำลังวิ่งอยู่
       "ชั่งเถอะๆ  ว่าแต่ว่านายเนี่ยเก่งจริงๆนะ" ฉันชม ทำให้เซนะเขิลๆเพราะฉันสังเกตว่าหูของเขา เปลี่ยนเป็นสีแดง 
       "จริงสิว่าแต่เมื่อ เช้าตอนฉันปลุกนาย น่ะ นายกำลังฝันว่าอะไรอยู่ ทำไมถึงใช้คำแทนตัวว่า หนู ยังกะผู้หญิงแน่ะ" เซนะถามฉัน แต่สายตาของเขายังมองไปที่คนกำลังวิ่งอยู่  ฉันซึ่งกำลังหาคำแก้ตัวอยู่ก็โดน รุ่นพี่โทคิเรียกให้ไปวิ่ง 400 เมตรดู  เลยรอดตัวไป
    
       "นายนี่ วิงช้ายังกะเต่า ออกตัวตอนแรกก็ดีอยู่หรอก พอผ่านไป 200 เมตร นายเริ่มวิ่งช้าลงเหมือนเดินเลยนะ" รุ่นพี่ โทคิบอกกับฉันที่กำลังนั่งหอบแฮกๆ  
       "ก็..ก็ผม....ก็ผมไม่ถนัดวิ่งระยะ....ไกลนี่ฮะ...รุ่นพี่ " ฉันตอบ  พร้อมกับหายใจถี่เพราะเหนื่อยมาก 
       "เออนะ คงจะยังงั้น...เอ้าเซนะ ไหนนายมาลองมั่งซิ" รุ่นพี่บอกกับฉันก่อนจะหันหน้าไปเรียกเซนะที่กำลังนั่งอยู่ข้างสนาม
        
    
     เที่ยงของวันเสาร์
  
         ที่ห้องรวมของหอพักชาย หอสอง โรงเรียน เซนไดกิ พวกที่กลับมาจากชมรมและพวกที่กลับมาจากข้างนอก(พวกที่ไม่เข้าชมรม)  ก็จะมานั่งพักกันที่ห้องรวมชั้นล่างของหอพัก   
        ฉันที่นั่งดืมน้ำส้มกระป๋องในห้องพักรวมบนโซฟาอยู่ก็โดนกวนโมโห จาก คนที่ชื่อยูตะ 
     "ไง.." ยูตะทักฉันแล้วนั่งลงที่โซฟาข้างๆ 
     "มีไรไม่ทราบ" ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบเท่าไหร่นัก
     "ปล๊าววว....ก็แค่อยากจะถามนายหน่อยว่า" 
     "ว่าอะไร?" ฉันมองหน้าของเขา ยูตะทำหน้าตายก่อนจะถามกลับมาว่า
     "นายเป็นโฮโมใช่มะ  รูปร่างอย่างนายน่ะ ใช่ชัวร์"
     ฉันฉุนกึกแต่ก็ยังเย็นไว้ ก่อนจะตอบออกไปว่า "ถ้าใช่นายจะทำไม" แล้วมองหน้าของยูตะอีกทีด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วพูดอีกครั้งว่า
     "หรือนายก็ใช่ ถึงได้รู้ว่าฉันเป็น" 
      ยูตะโมโห ลุกขึ้นแล้วปัดน้ำส้มกระป๋องของฉันที่อยู่ในมือ  ฉันเองถึงจะเป็นผู้หญิงถ้าฟิวล์ขาดก็บู้ได้เหมือนกัน ฉันลุกขึ้นทันทีแล้วพูดว่า
     "นายจะเอาไงกันแน่" 
     "เอาไงก็จะชกปากนายหน่อยน่ะสิ" ยูตะตอบพร้อมกับกำมัดแล้วจะต่อยฉัน แต่พอดี เซนะ กับ ทัตสึ มาห้ามไว้ซะก่อน  
    "ใจเย็นสิยูตะ" ทัตสึพูดกับยูตะขณะที่มือของเขา จับมือที่กำมัดแน่นของยู้ตะไว้ 
    "เป็นไรรึป่าว" เซนะถามฉัน 
    "..........."ฉันไม่ตอบแต่เดินไปใกล้ยูตะ พร้อมกับใช้ขาอันเรียวงามของตัวเอง เตะเข้าหว่างขาของยูตะอย่างแรงก่อนจะพูดว่า 
    "ไอบ้า ไปตายซะ" แล้วเดินออกจากห้องไป  ปล่อยให้ทุกคนในห้องนั่งเล่นรวมถึงกับตลึงกันไปพักใหญ่ ส่วน ยูตะที่โดนฉันเตะก็ล้มลงใช้มือทั้งสองข้างของเขากุมเป้าตัวเองไว้ด้วยความเจ็บ 
       ฉันที่เดินออกมาก็เดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง โดยบ่นพึมพัมกับตัวเองตลอดทางว่า "ไม่มีอะไรจะน่าเบื่อเท่าวันนี้อีกแล้ว เจอแต่ผู้ชายเฮงซวย นี่ถ้าฉันไม่มาอยู่แบบนี้คงไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของพวกผู้ชายหรอก....แต่จะว่าไปก็ไม่เลวร้ายไปซะหมดหรอก เฮ้อ..." 
     เมื่อมาถึงห้อง ยังไม่ทันจะเก้าห้องของตัวเองก็โดนเซนะเรียกซะก่อน บอกว่าจะพาไปที่ดีๆ แล้วก็ลากฉันออกไปข้างนอก 
    "เกมเซนเตอร์ นายพาฉันมานี่ทำไม" ฉันถามเซนะที่ลากฉันมา  เซนะมองหน้าฉัน แล้วพูดแบบยิ้มๆว่า 
    "ก็พามาผ่อนคลายไง เอาน่า ฉันเลี้ยงเอง ไม่ต้องห่วง"
    "นายรวยงั้นหรอ จะมาเลี้ยงฉันน่ะ แล้วนึกอะไรขึ้นมา?" ฉันถาม เซนะไม่ตอบคำถามฉันแต่หยิบเหรียญ 100 เยน จากกระเป๋าของเขาให้ฉันประมาณ 20 กว่าเหรียญได้ แล้วบอกว่า "เอาน่า" แล้วก็ลากฉันเข้าไปในเกมเซนเตอร์ ฉันที่กำลังอารมณ์เสียอยู่มาเจอแบบนี้ก็หายน่ะสิ  
     "แล้วเจ้านั่นเป็นไงมั่ง" ฉันถามเซนะ ขณะที่เล่นเกมยิงผีอยู่ เซนะเองก็เช่นกัน 
     "เจ้านั่นน่ะ เจ้าไหน?" เซนะถามกลับ   พร้อมกับยิงผีตายไป 3 ตัว 
     "ก็เจ้า ยูตะนั่นไง"  ฉันบอก  
      "ก็นะ โดนไปแบบนั้น คงจะเจ็บน่าดู" เซนะว่า แล้วก็ยิงผีตายไปอีกตัว ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันพร้อมกับพูดอีกว่า "นายแพ้แล้ว" เพราะฉันโดนผีกัดตาย  
     ฉันมองหน้าเซนะ แล้วก็หัวเราะออกมา 
      "นายนี่เหมือนเด็ก" ฉันพูด ทำให้เซนะยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะว่า "นายก็เด็กแหละ" แล้วหันไปยิงผีต่อ  
      ฉันซึ่งมองเซนะเล่นเกมอยู่ก็คิดกับตัวเองในใจว่า "ดูๆไป อีตานี่ก็เป็นคนดีกับเค้า มากกว่าที่คิดนะเนี่ย"
      
     "เกมโอเวอร์" เสียงในเกมบอก เนื่องจากเซนะ โดนมี 4 ตัวรุมกัดตาย เพราะกระสุนหมด  
        "ว้าาา ..อีกนิดเดียวแท้ๆ" เซนะพึมพัม 
      ฉันที่กั้นหัวเราะก็พูดออกมาว่า "เอาน่า กลับกันเหอะ เดี๋ยวหอปิดแล้วจะซวยเอา" ฉันบอกออกไป  
       เซนะพูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ด้วยน้ำเสียงอ่อยๆว่า "อืม งั้นก็กลับกันเหอะ" 
    ที่ห้อง 304 ชั้น3 ของหอสอง ยูตะกับทัตสึกำลังคุยกันถึงเรื่องของ อากิระ ว่า 
      "ไอเตี้ยนั่นมัน ทำแสบ" ยูตะพูดกับทัตสึ ที่กำลังอาบน้ำอยู่ 
      "นายเป็นฝ่ายหาเรื่องเขาก่อนไม่ใช่รึไง ยังจะมาผูกใจเจ็บอีก" ทัตสึว่า 
       "ฉันไม่สนหรอก ยังไงฉันจะต้องหาทางแก้เผ็ดมันคืนให้ได้" ยูตะบอกก่อนจะล้มตัวลงนอน  
      ทัตสึที่อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาก็พูดว่า "ระวังละกัน เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยนะโว๊ย" 
       "เออ!" ยูตะตอบ      
   ที่ห้อง 301 ชั้น3 ของหอสอง หัวหน้าหออามายะ กำลังคิดในใจว่า "เจ้าอากิระนั่น ก็ไม่เลว" อย่างอารมณ์ดี 
     ที่ห้อง 306 ชั้น3 ของหอสอง อากิระ กับ เซนะ ที่กลับมาจากเกมเซนเตอร์ ก็นอนหมดแรง อยู่บนเตียงของตัวเอง 
  
      พรุ้งนี้ อากิระ ของเรา จะต้องเจอกับการแก้เผ็ด ของ ยูตะยังไง โปรดติดตามตอน ต่อไป ได้ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>