ในกลางดึกของคืนที่เงียบสงัด แสงไฟในห้องของยูเอะยังสว่างอยู่ มันเป็นเรื่องที่ผิดปกติเพราะไม่บ่อยนักที่ยูเอะจะนอนดึกเช่นนี้ ยูเอะนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ทั้งที่ตอนนี้ใจเธอไม่ได้อยู่กับหนังสือเล่มนั้นเลย ทันใดนั้น! ยูเอะศอกไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว! แต่มือใหญ่แข็งแรงก็รับศอกของเธอไว้ได้ ยูเอะลุกพรวดขึ้นมา ตั้งท่าพร้อมต่อสู้! แต่คู่ต่อสู้ของเธอกลับเป็นเซนจิ! ประสาทไวดีนี่ เซนจิกล่าว คุณมาทำอะไรที่นี่ ยูเอะถามอย่างหวาดระแวง ชั้นไม่ได้มาฆ่านายยูกิหลอกน่า แต่ชั้นมา เซนจิเว้นช่วงอย่างลำบากใจ ยูเอะไม่คาดคั้นแต่คอยอย่างใจจดใจจ่อ ชั้นมาลาเธอ เซนจิกล่าวออกมาในที่สุด เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องดั้นด้นมาถึงนี่เพื่อบอกลาผู้หญิงคนนี้ ยิ่งเมื่อรู้ว่าชีวิตนี้จะไม่ได้พบกับเธออีกยิ่งทำให้เศร้าอย่างประหลาด ยูเอะยิ้มรับอย่างเศร้าๆ ไม่กล่าวอะไร ก็จะต้องพูดอะไรอีกล่ะ ยังไงเธอก็รู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เขามาบอกก็ดีแล้ว เซนจิเห็นรอยยิ้มของยูเอะแล้ว ความเศร้า ความสงสารเข้าจู่โจมหัวใจทันที เขาไม่อยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้อีก! ห้องเธอนี่เข้าออกสะดวกดีนะ หนีเที่ยวกับยายตัวแสบบ่อยล่ะสิ เซนจิพยายามเปลี่ยนเรื่อง เปล่านะ ครั้งนั้นครั้งแรกและครั้งเดียว ยูเอะรีบแก้ อ้อ ครั้งแรกก็ประสบการณ์ไม่ดีเลยนะ เซนจิกล่าว ไปกับชั้นอีกครั้งสิ เซนจิรีบต่อ คำกล่าวนั้นทำให้ยูเอะชะงักมองหน้าเซนจิ แววตาของเซนจิในตอนนี้อ่อนโยนและขอร้อง เพียงเท่านี้ก็มากพอที่จะทำให้ยูเอะรับปากแล้ว ก็ได้ ยูเอะรับคำเบาๆ เซนจิยิ้มออกมาอย่างแจ่มใสที่สุด ทำให้ยูเอะเหม่อมองอย่างชื่นชม หน้าชั้นมีอะไรผิดปกติเหรอ เซนจิถามอย่างประหลาดใจ ไม่เคยเห็นนายยิ้ม ยูเอะตอบ นั่นสินะนานเท่าไรแล้ว เซนจิเหม่อนึกถึงอดีต ชั้นขอโทษนะ ยูเอะกล่าวอย่างเสียใจ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ เฮ้อ.สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ เซนจิถอนใจ ไปกันเถอะ เซนจิกล่าวพร้อมจูงมือยูเอะ ถ้าเขาหันมามองสักนิดจะเห็นว่าหน้ายูเอะแดงไปทั้งหน้าเลยทีเดียว >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> นี่..เจ้าของพื้นที่นำเที่ยวบ้างสิ เซนจิกล่าว เมื่อยูเอะเอาแต่เดินตามตน เอ่อชั้นไม่ค่อยรู้น่ะ ยูเอะกล่าว ว้าเอาเหอะ พาไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น อ้อ..อย่าพาเข้าที่ผับเดิมนะ ชั้นอยากไปจากเมืองนี้ด้วยความทรงจำที่งดงามหน่อย เซนจิเย้า จ้า ยูเอะกล่าวยิ้มๆ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> ที่ที่ยูเอะพาเซนจิมาก็คือทะเลสาปมิคาเงะ นี่ล่ะ ที่ที่ชั้นพอจะพามาได้ เพราะนอกนั้นก็ห้องสมุดแล้วก็พิพิธภัณฑ์ ซึ่งป่านนี้ก็ปิดไปนานแล้ว ยูเอะกล่าว โห อย่างนั้นเขาไม่เรียกที่เที่ยวแล้วล่ะ เซนจิกล่าว ก็ไม่ค่อยรู้นี่ค่ะ ยูเอะกล่าว ที่นี่ก็ดีนะ ดูสวย สง่า ลึกลับดี เซนจิกล่าว ชั้นก็เพิ่งเคยมาที่นี่ตอนดึกอย่างนี้ ดูน่ากลัวพิลึกนะ ยูเอะกล่าว ทุกอย่างมีความต่างในตัวอยู่แล้ว เซนจิกล่าว เซนจิ พวกเธอจะกลับแล้วจริงหรือ ก็แสดงว่าคุณพ่อกับคาเครุตกลงกันได้แล้วสิ ยูเอะกล่าว คาเครุน่ะตั้งใจจะให้เรื่องมันจบเลยถอนตัวออกมา แต่นายยูกินี่ชั้นไม่รู้ เซนจิกล่าว ขอให้มันจบสักทีเถิด ยูเอะกล่าว ชั้นก็หวังให้เป็นเช่นนั้น เซนจิสนับสนุน เอ่อเซนจิ ช่วยเล่าเรื่องที่ทำให้พ่อกับคาเครุเป็นศรัตรูกันให้ฟังหน่อยได้มั๊ย แต่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ยูเอะถามอย่างไม่มั่นใจ อืมก็ได้ เซนจิชั่งใจ ก่อนเล่าให้ยูเอะฟัง(ในภาคพิเศษค่ะ) >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> ความจริงก็ผิดทั้งคู่นะ เซนจิสรุป ความแค้น..ให้อะไรแก่ใครบ้างนะ ยูเอะกล่าวทั้งน้ำตา เซนจิรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อเห็นน้ำตาของยูเอะ เขาไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย ขอโทษนะ ชั้นไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย เซนจิกล่าวอย่างรู้สึกผิด ไม่ใช่ความผิดเธอสักหน่อย ชั้นให้เธอเล่าเอง ดีเหมือนกันชั้นจะได้รู้อะไรกับเขาบ้าง ยูเอะกล่าว เอ่อ.ชั้นมีอะไรให้เธอ เซนจิกล่าว ยูเอะหลบตา หน้าแดงขึ้นมาทันที จนเซนจิเอาบางสิ่งยัดใส่มือของยูเอะ เธอจึงมองสิ่งนั้น มันคือสร้อยนาฬิกาท่าทางเก่าแก่! มันเป็นของที่อยู่กับชั้นมาตลอดตั้งแต่คเครุเจอชั้น เซนจิอธิบาย ในเมื่อเป็นของสำคัญขนาดนี้ชั้นรับไม่ได้หลอก ยูเอะกล่าวพร้อมส่งคืน ไม่หลอกชั้นให้เธอ เซนจิกล่าว ชั้นขออะไรสักอย่างเป็นที่ระรึกได้มั๊ย อะไรก็ได้ เซนจิกล่าว ยูเอะคิดอยู่พักหนึ่ง เธอไม่ได้นำของมีค่าอะไรออกมาด้วย แต่ในที่สุดเธอก็คิดได้! เธอเอื้อมมือไปข้างหลังแกะผ้าผูกผมที่เธอใช้มัดผมเสมอเวลาอ่านหนังสือออกมามอบให้เซนจิ มันอาจไม่มีค่านะ แต่ชั้นก็ไม่มีอะไรจะให้แล้ว ยูเอะกล่าว แค่เป็นของๆเธออะไรก็ได้ เซนจิกล่าวพร้อมเก็บผ้าผูกผมใส่กระเป๋า จะเช้าแล้วชั้นไปส่งนะ เซนจิกล่าว ก็ได้ค่ะ ยูเอะกล่าว >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> ในตอนเช้าคาเครุ ฟูมะ เซนจิ กำลังขึ้นรถเตรียมตัวกลับ เซนจิยังคงมองบรรยากาศรอบๆ อย่างอาลัย อาลัยอะไรกัน! ขึ้นรถกันได้แล้ว คาเครุกล่าว พร้อมทำท่าจะเปิดประตูนั่งที่คนขับ เดี๋ยวผมขับเองครับ ฟูมะกล่าว นายแน่ใจนะว่าจะถึงบ้าน เซนจิหยอก อ้าว..ถึงสิฝีมือระดับนี้ ฟูมะเถียง อย่าทำคนแก่หัวใจวายแล้วกัน คาเครุกล่าวขำขำ ครับไม่ต้องห่วง ฟูมะกล่าวทั้งรอยยิ้ม ใช่สิเขากำลังจะได้กลับบ้านไปพบกับหญิงอันเป็นที่รักของเขาอีกครั้ง อีกไม่นานเราจะได้พบกันแล้วนะมายะ ฟูมะคิดอย่างอิ่มใจ เดี๋ยวผมไปรับตรงโน้นก็ได้ครับ ฟูมะกล่าว เพราะสัมพาระต่างวางกองอยู่ห่างออกไป แม้ไม่มากนัก แต่ก็ลำบากเอาการถ้าต้องขนมาถึงรถ มือของฟูมะเอื้อมมือเปิดประตู บึ้ม! เสียงระเบิดดังสนั่น ชั่ววินาที ทุกอย่างเงียบสงบไม่มีแม้เสียงนกร้อง ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟูมะ นายไม่เป็นไรใช่มั๊ย เซนจิกรีดร้องเหมือนคนบ้า ส่วนคาเครุจมอยู่ในความเงียบ มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินลงมา เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาเซนจิ ที่ทรุดลงกับพื้น ความสุขมักไม่อยู่กับใครนานจริงๆ ยูกิ!!!!!!!!!! เซนจิตะโกนอย่างเครียดแค้น >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> (โปรดติดตามตอนต่อไป)
หมูก้อย 20 ส.ค. 2547 23:32 น. - ID 3123 
521
1
0
21 สิงหาคม 2547 06:19 น. - comment id 76246
รอต้างนานแน่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ