มือที่ไม่เคยห่างจากกัน

vaproud

ฉันเห็นภาพตัวเอง
ยืนอยู่บนถนนหน้าบ้านและกำลังมองเข้าไป
ดวงตาของฉันดูเศร้า
แต่ไม่มีใครเลยที่จะสนใจมองกลับมา
ฉันอาจรู้สึกเคว้งคว้าง
และพยายามจะมองหาใครสักคน...
แล้วอยู่ๆ  ก็มีคนหนึ่งคนเดินเข้ามา
ในความเลือนราง
เสียงทักทายแว่วมาจากด้านหลัง
เป็นความรู้สึกของคนที่ไม่เคยได้พบกัน
ช่างนานเนิ่นนาน
แล้วเราก็เดินไปด้วยกันบนถนนสายนั้น
ทางที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยแต่แท้ที่จริงแล้ว
ฉันกลับไม่คุ้นเลย
ผู้คนแปลกหน้ากับภาพรอบด้านที่เลือนราง
เราพยายามเดินฝ่าผู้คนมากมายที่ฉันไม่รู้จัก
ดวงตาของผู้คนเหล่านั้น...  
อาจทำให้ฉันหวาดกลัวไม่มากก็น้อย
ภายใต้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตใจ
ท่ามกลางผู้คน...เราเดินห่างกันออกไปช้าๆ
ฉันพยายามมองหาคนๆ  นั้นในทุกทาง
แต่แล้ว...เขาก็ปรากฏกายอยู่ข้างๆ
แล้วคว้ามือของฉันไว้
เราเดินเคียงข้างกันและกัน  
    
"จำไว้นะ...ในวันที่มองไม่เห็นใคร  
มือนี้จะอยู่กับเธอตลอดไป
แต่เมื่อใดที่เธอได้พบเจอใครแล้ว
มันจะหายไปในที่สุด..."
คนคนนั้นบอกกับฉันไว้
ขณะที่เรายังคงหลั่งไหลกับกระแสผู้คน
แล้วฉันรู้สึกว่าเขากำลังหายไป
เมื่อฉันพบเจอเพื่อนและใครที่ฉันรู้จักบนหนทางที่ชัดเจน
ฉันมองหาผู้คนแปลกหน้าเมื่อสักครู่  
พวกคนเหล่านั้นไกลออกไปแล้ว
     
เหมือนเขากำลังจะบอกอะไรบางอย่างให้ฉันรู้
จากดวงตาสีจางๆ
ฉันคงไม่ได้เดินบนหนทางเส้นนี้
กับความรู้สึกที่เดียวดายอีกต่อไป
ฉันมีเพื่อน  มีคนมากมายที่เขาสามารถฝากฉันไว้
แล้วมือของเขาก็เลือนหาย
หายไปจากฉันจริงๆ
ฉันอยากจะตามหาอีกครั้ง
ฉันกลัวว่าหากเราปล่อยมืออกจากกันแล้ว     
ความเคว้งคว้าง  ความสับสน  ทุกสิ่ง...
จะกลับคืนสู่สภาพเดิม
แต่นั่นคงไม่สำคัญไปกว่า
การที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้พบเจอคนคนนี้อีก...
วันนี้ฉันปลุกตัวเองตื่นขึ้นมา
วันที่ฉันรู้กว่าตัวเองอ่อนแอ
มันผ่านมาหลายเดือนกับภาพความฝัน
ไม่มีสิ่งใดลบเลือนไปจากความทรงจำเลย
แม้นับจากวันนั้นฉันจะไม่เคยฝันถึงอีก
แต่คำที่บอกไว้
คอยเตือนฉันเสมอว่าเราไม่เคยห่างไกล
"จำไว้นะ...ในวันที่มองไม่เห็นใคร  
มือนี้จะอยู่กับเธอตลอดไป
แต่เมื่อใดที่เธอได้พบเจอใครแล้ว
มันจะหายไปในที่สุด..."
เวลานี้ฉันอยากหลับตา 
แล้วหลับไปชั่วนิรันดร์
เผื่อจะทำให้พบเจอกันอีกครั้ง...
วาพราว.