รับจ้างทั่วไป // เรื่องสั้นที่สั้นจริงๆ

ถังแดง

รับจ้างทั่วไป
          ผมหันมองนาฬิกาบนฝาผนังห้อง เข็มวินาทีเลื่อนเป็นจังหวะ แต่ละวินาทีมันหมายถึงชีวิตผมค่อยๆลดน้อยถอยลงเหมือนเทียนไขที่ใกล้หมดไส้  ผมยกหูโทรศัพท์แนบฟัง มันยากที่จะพูดอะไรสักคำ 
	"ลูกเป็นยังไงบ้าง?" ผมถาม
	"ก็...สบายดีค่ะ  เขาถามหาพ่อบ่อยๆ " สุ่มเสียงเคลือในคอผ่านสายโทรศัพท์เข้าหูผม น้ำเสียงหวานเสนาะหูแม้มันจะเคลือๆไปบ้าง เพราะความเสร้าใจที่เก็บกดอยู่ในอารมณ์  ผมมีเวลาแค่ 15 นาทีเท่านั้น มันชั่งน้อยเสียเหลือเกินกับการได้พูดคุยกับสตรีผู้เป็นที่รัก
	"แล้วเธอสบายดีไหม? " ผมถาม
	"ค่ะ...ไม่ต้องห่วง นิดกับลูกดูแลตัวเองได้ "
	"ผมอยู่ที่นี่มา 1 ปี แล้ว  เขาคงโตแล้ว" ผมพูดถึงลูก
	ผมกับนิดอยู่กินด้วยกันมา 7 ปีเต็ม เราอยู่ห้องเช่าเล็กๆในกรุงเทพฯ เธอเป็นสาวโรงงานซึ่งพบรักกับผมที่สถานีรถไฟหัวลำโพง
ผมเจอเธอยืนชะเง้อคอยใครอยู่ที่จุดนัดพบสถานีรถไฟ ตอนนั้นเธอดูดีมาก ใส่เสื้อยืดรัดรูปสีน้ำตาล กางเกงยีนขาดๆแบบวัยรุ่น หน้าตาซื่อๆ แววตาสดใส บ่งบอกว่าเธอเป็นคนต่างจังหวัด ผมนั่งทานข้าวอยู่ร้านข้างๆ มองดูเธออยู่พักใหญ่  ดูท่าเธอจะรอนานมาก ผมเลยแสดงตัวเป็นพระเอกยกใหญ่
	"สวัสดีครับ รอญาติหรือครับ?" ผมเดินเข้าไปทัก  เธอหันควับมองผม สำรวจทั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วแสดงสายตาไม่ไว้วางใจ ก็เป็นธรรมดาใครจะไว้ใจคนแปลกหน้าในกรุงเทพฯได้ละ เธอไม่พูดมือหอบกระเป๋าถอยห่างผมไป สายตาเธอก็ยังสาดส่ายคล้ายจะหาญาติ 
	"เอ่อ...คุณครับผมคิดว่าคุณหน้าจะบอกประชาสมพันธ์ ให้เขาประกาศหาญาติคุณนะครับ"  ผมพูดและชี้ไปที่ ประชาสัมพันธ์  เธอหันมองตามนิ้วผม แล้วหันกลับมามองผมครู่หนึ่ง
	"ออ ...ขอบคุณค่ะ" เธอส่งยิ้มเป็นมิตรให้ผมทันที ว้าวงามแท้ๆ ผมคิดในใจ  ไม่ช้าเธอก็หาญาติเจอ ผมทำความรู้จักกับเธอและญาติเธอพักนึง แล้วก็ส่งเธอขึ้นรถญาติซึ่งเป็นป้าเธอ   
	"ขอบคุณมากนะค่ะ... สำหรับวันนี้" 
	"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย  แล้ว...." ผมเว้น "ไม่ทราบจะเจอกันอีกได้ไหม?" ผมถามโดยไม่อายเนื่องจากรู้สึกจิตใจมันลุกโพลงอย่างบอกไม่ถูก           "นี่ ค่ะเบอร์โทรบ้านป้าฉัน" เธอส่งกระดาษชิ้นเล็กให้ผมแล้วจากไป   กระดาษชิ้นเล็กแต่เป็นสิ่งที่วิเศษสุดสำหรับผม 
    ตั้งแต่นั้นผมโทรหาเธอประจำทุกวัน เราใกล้ชิดสนิทสนมและดอกรักก็บานเต็มที่  เราย้ายมาอยู่ด้วยกันที่ห้องเช่าเล็กๆแต่ก็สบายใจ และมีความสุขตามภาษาคนเงินน้อย ส่วนป้าของนิดก็ไม่ได้ว่าอะไร 
            นิดทำงานที่โรงผลิตตุ๊กตา ผมทำงานรับจ้าง  ซึ่งเธอก็คอยถามเป็นประจำว่าผมรับจ้างอะไร และผมก็ตอบว่ารับจ้างทั่วไป  จนวันหนึ่งตำรวจมาที่ห้องผม สอบถามนิดต่างๆเกี่ยวกับเรื่องของผมซึ่งตอนนั้นผมไม่อยู่  ดูเธอแตกตื่นและกระวนกระวาย อาจเป็นเพราะเธอตั้งท้องได้ 3 เดือนแล้วก็เป็นได้ ผมรักลูกและนิด แต่อย่างไรเสียทุกอย่างย่อมเป็นอย่างที่มันเป็น  เวลาเริ่มน้อยลงทุกที และมันคงใกล้จะจบลงแล้ว
	"นิด...ผมรักนิดและลูก  เพราะฉะนั้นจงอย่าเสียใจกับชีวิตของผม  แต่จงอยู่เพื่อลูก " น้ำตาเธอไหลอาบนองสองแก้ม ผมอยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอแต่ กระจกปานใหญ่กั้นเราสองไว้ เราคุยกันผ่านโทรศัพท์ที่ทางเจ้าหน้าที่เตรียมเอาไว้เท่านั้น  ผมมองตาเธอครั้งสุดท้าย และวางหูโทรศัพท์ เข็มวินาทีเดินลงเวลาครบ 15 นาที
	"หมดเวลาเยี่ยม !" ผู้คุมที่ยืนอยู่ไม่ห่างผมประกาศ   ผมลุกขึ้นจากเก้าขี้  เสียงโซ่ซวนที่พันธนาการข้อเท้าและข้อมือลากกับพื้นดังเป็นจังหวะ ผมหันมองนิดผ่านกระจกใส เธอร่ำไห้อย่างน่าสงสาร  พรุ่งนี้ผมต้องถูกประหารชีวิต ข้อหาฆ่าคนตายโดยไตร่ตรองและเป็น 'มือปืนรับจ้าง' โดยไม่กันไว้เป็นพยาน