~นายปากแข็ง-เธอฟอร์มจัด~

ความทรงจำ

เฮอะ!ไม่เชื่อหน้ามันก็ฟ้อง เออๆก็ไม่เชิงเครียดอ่าแก เข้าใจกูมะว่ามันอึดอัด ไม่เข้าใจก็คงเข้าใจแล้วล่ะ พูดได้ทุกวั๊น ทุกวัน เราก็เบื่อนะไม่ใช่ว่าไม่เบื่อ แต่คิดไม่ออกนี่ ว่าจะทำไง ง่ายๆ มึงก็บอกพี่โด้ดิ หูยยย..รายนั้นของสูงวะ ไม่กล้า โด้คือพี่ชายของฉันเอง ค่อนข้างจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับปัญหาของฉัน80%แน่ะ เอ้า!งั้นจะทำไง นี่ก็ไม่กล้านู่นก็ไม่เอา ?? เมื่อฉันแยกกับลินที่หน้าประตูโรงเรียนเสร็จปุ๊บกำลังจะโบกมอไซด์ก็มีเสียงเรียกจากฝั่งตรงข้ามซะก่อน ไอ้ดอตๆ ฉันเงยหน้า ใครกันนะมาเรียกฉันเอาป่านนี้ นี่ก็เกือบ6โมงแล้ว ไอ้วิฟ! รอเดี๋ยวนะๆเดี๋ยวข้ามไปหา พูดจบ วิฟ เพื่อนอีกคนในกลุ่มของฉันก็ข้ามถนนมา ยังไม่กลับเหรอ อืม แล้วนี่กำลังจะกลับเหรอไอ้ดอต อืม มัวแต่คุยกะไอ้ลินอยู่ แล้วลินมันกลับไปแล้วเหรอ ก็เพิ่งไปตะกี้ แล้วแกอ่ะ มัวไปทำไรอยู่ ก็เหมือนแกอ่ะ คุยกะไอ้แช๊ทเหรอ อืม กลับด้วยกันมั้ยอ่ะ ก็ดีวะ ฉันก็โบกแท๊กซี่ที่ผ่านมาแล้วก็โดดขึ้นทันที เมื่อบอกที่หมายปลายทางแล้ว เรา2คนก็เริ่มคุยกันจนกระทั่งฉันลงจากรถ(ก็บ้านฉันมันเลยบ้านไอ้วิฟไปอีก) พอเดินเข้าบ้านก็เจอเรื่องแปลกใจเลย พี่โด้? เออเซ่ เห็นเป็นใครอ่ะ (ไอ้)พี่(บ้า)เริ่มพูดกวนโมโห เป็นพี่แป๊ป ฉันย้อนทันทีเหมือนกัน ชื่อ แป๊ป ทำเอาพี่โด้เงียบได้ ไมกลับเย็น ก็คุยกับเพื่อนอยู่ แล้วพี่ไม่ไปเรียนอ่ะ มีเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ อืม ขี้เกียจ เจริญ เอ๊นไม่ติดก็ช่วยไม่ได้ เฮ้ย!ปากมอมละๆ แล้วหมอนใบย่อมๆ(ที่อยู่ในห้องรับแขก)ก็ปลิวมาทางฉัน ดีที่หลบทัน นี่พี่โด้ นอกจากจะปาไม่แม่นขึ้นเลย ก็ยังเล่นแบบเดิมๆอยู่นั่นแหละ ปิ๊บๆๆ เสียงข้อความเข้าทำเอาสงคราม(ย่อมๆ)หยุดลงได้ ฉันหยิบมาดู มันมาจาก / ผมส่งข้อความไปหาเธอ ไม่รู้ว่าเธอจะส่งกลับรึเปล่า อยากจะโทรไปคุยอ่ะนะแต่นี่ยังไม่เลิกเรียนพิเศษเลย ไอ้ตี้ๆ ผมสะกิดเพื่อนผมที่นั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจเต็มที่ด้วยการวาดการ์ตูน-_- มันก็เงยหน้าขึ้นมา กี่โมงแล้วว่ะ ทุ่ม10 อีกตั้ง20นาทีเหรอเนี่ยถึงจะเลิก เมื่อมันเห็นว่าหมดธุระก็ก้มลงไปวาดการ์ตูนต่อ(คงจะแต่งได้เป็นเรื่องๆเลยม้าง^^) เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านได้ โหยยย..เป็นคำที่ผมรอมาน๊านนาน ผมรีบเก็บเอกสารใส่สมุดแล็คเชอร์แล้วกวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างลงแฟ้ม เฮ้ย!ไอ้เบดหาไรกินดีว่ะ ไอ้หยกเพื่อนในกลุ่มผมที่เรียนอยู่ห้องมาสมทบกับกลุ่มของผมในห้องนี้ ไม่รู้วะ ลองถามเพื่อนคนอื่นๆเอาแล้วกัน ผมหยิบมือถือมากดเปิดเสียงและก็หวังอยู่ลึกๆว่าจะเห็นข้อความจากเธอเพียงแต่ผมไม่รู้สึกเท่านั้น แต่ก็ไม่มีเลย งั้นไปกินเตี๋ยวเป็ดกัน เจ้านี้อร่อยๆ ผมและกลุ่มของผมก็มุ่งหน้าไปหาอะไรกินกัน ผมมีเรียนพิเศษเกือบทุกวัน เลิกอย่างต่ำก็ทุ่มครึ่ง เหนื่อยเหมือนกันแต่ก็ต้องทน ไอ้เบดมึงเอาไร ห๊ะ! เอาไร เอาบะหมี่เป็ดน้ำชามนึงคับ ผมหันไปสั่ง เหม่อได้เหม่อดีนะมึง ผมส่งตาเขียวนิดๆไปให้ไอ้หยกแต่มันกลับขำซะนี่ เออใช่ แล้วน้องอารายว่ะ เฮ้ย ชื่อไรว่ะไอ้ตี้น้องไอ้โด้อ่ะ ดอต (ตี้เป็นเพื่อนสนิทสุดๆของไอ้โด้เลยรู้จักดอตไปด้วย) ตี้พูดโดยที่ในปากมีเส้นเล็กอยู่เต็มแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า[ตี้:ก็กูหิวนี่หว่า] เออๆนั่นแหละ ดอตเป็นไงมั่งว่ะไอ้เบด เกี่ยวไรกะดอตว่ะ กูเกี่ยวไรว่ะ ว่าที่แฟนไง ไทร์พูดแทรกขึ้นมา ไอ้นี่มันปักหลักแซวผมเกี่ยวกับดอตตั้งแต่ผมไปได้เมล์เธอจากไอ้โด้มันมาโดยบังเอิญ ว่าที่แฟนบ้านแกดิ อืมจะว่าไปน้องเค้าก็หน้าตาดีนะ แต่แม่งมีพี่อย่างไอ้โด้คงขายออกยากกกวะ ดอตนี่เข้าสเป็คของไอ้ไทร์ตรงๆเลย แต่เพราะความที่เธอมีพี่เป็นไอ้โด้ทำให้มันไม่กล้าจีบ ก็ไอ้โด้แม่งหวงน้องจะตาย พวกมึงจำได้มั้ยตอนที่ดอตเข้ามาคุยกับไอ้โด้ ที่กูถามว่าใคร แม่งตอบหน้าตาเฉยเลย รุ่นน้องมีแฟนแล้ว555 ผมก็ยิ้มไปกับคำพูดมันนะเมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์นั้น แต่ในกลุ่ม น้องแกคุยกับไอ้เบดคนเดียวเลยถ้าไม่นับไอ้โด้ ดีเว้ยย มันพูดแซวๆมากกว่าจริงจัง ก็มันบังเอิญไง / ฉันนั่งมองมือถืออยู่นาน อยากส่งกลับนะแต่ก็อยากแกล้งด้วยอ่ะ เอาไงดีหว่า แล้วโทรศัพท์บ้านก็ดัง ค่ะ ฉันรีบลุกไปรับโดยหวังว่าจะเป็นเขา แต่ พี่โด้ โทรศัพท์ ใคร พี่แป๊ป โอนขึ้นไปให้หน่อย ฉันก็ทำตามคำสั่งนั้นแล้วก็วางโทรศัพท์ลงพร้อมถอนหายใจ นี่เขาจะไม่โทรมาหาเธอจริงๆใช่มั้ยเนี่ย