… “ข้าพเจ้าก็อยากเป็นคนไร้ความทรงจำ แต่ข้าพเจ้าทำไม่ได้สักที”

อัลมิตรา

โดยส่วนตัวของผู้เขียนเอง เมื่อผู้เขียนนึกทบทวนว่ามีเหตุการณ์ใดบ้างที่ทำให้เกิดความทุกข์ขมขื่นจนอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตที่ผ่านมา  ก็พบว่ามี.. มีหลายเรื่องทีเดียวที่อยากจะย้อนกลับไปแก้ไข  เพียงแค่นึกในภวังค์ก็รับรู้ว่าความโศกเศร้านั้นยังไม่จางหายไปจากใจเลย
ถ้าตอนนั้น.. ตอนที่ผู้เขียนอายุได้ประมาณ ๖ ขวบ ด้วยวัยซนของผู้เขียน ที่ซนคะนองจนกล้าไปเล่นริมคลอง จำได้ว่าในตอนนั้น ผู้เขียนนั่งคร่อมบนตุ่มที่ชำรุดวางตะแคงไว้อยู่ขอบชายคลอง เอียงตัวโยกซ้ายขวาเหมือนดั่งบังคับยานอวกาศ หัวเราะร่วนร้องเพลงไปตามประสา จนกระทั่งผู้เขียนกลิ้งหล่นจากตุ่มที่นั่งคร่อมอยู่ จนร่วงลงน้ำ ร่างค่อยๆจมดำดิ่งลงไปยังเบื้องล่าง  ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและเกินกำลังที่จะแก้ไข เนื่องจากตุ่มใหญ่ใบนั้นกลิ้งทับผู้เขียนอีกที น้ำหนักของตุ่มใบนั้นเหมือนดั่งช่วยกดลงให้ผู้เขียนจมน้ำยิ่งๆขึ้น  และด้วยเหตุการณ์นี้ ผู้เขียนต้องสูญเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เพราะเขาได้ช่วยชีวิตของผู้เขียนด้วยกำลังอันน้อยนิดของเขา  สองมือที่ไขว่คว้าหาสิ่งยึดครั้งสุดท้ายของผู้เขียน ยื่นคว้าไปอย่างตื่นตระหนก ซึ่งเขาคว้าตัวของผู้เขียนไว้ได้ และพยายามอย่างยิ่งที่จะลากผู้เขียนให้พ้นน้ำ  กระทั่งเขาทำสำเร็จ ลากผู้เขียนขึ้นมาอยู่ในระดับน้ำที่ปลอดภัย  แต่นั้นคงเป็นกำลังเฮือกสุดท้ายของเขา ก่อนที่เขาจะสิ้นแรงจนไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้  หนึ่งชีวิตต้องดับสิ้นแทนที่  เป็นความยุติธรรมแล้วหรือที่จะต้องเป็นเขาผู้ที่เสียสละ จนทุกวันนี้..คำถามดังกล่าว ผู้เขียนไม่สามารถตอบมารดาของเขาได้ และด้วยเหตุการณ์ที่สะเทือนใจในครั้งนั้น ทำให้ผู้เขียนไม่สามารถพูดได้นานนับเดือน  หากย้อนเวลากลับไปได้  และถ้าวิกฤตนั้นยังจะต้องสังเวยด้วยคนใดคนหนึ่ง หากเป็นเช่นนั้นแล้ว  ผู้เขียนขอทวงชีวิตของเขาคืน และพร้อมที่จะไปแทนที่เขา  				

ถ้าตอนนั้น..ความคิดอันขลาดเขลาของผู้เขียน ที่ริอาจกระทำตัวเยี่ยงหัวขโมย  ขี้ขโมย.คำปรามาสนี้ยังก้องอยู่ในโสตเสมอ ด้วยความจำเป็น ปัญญาอันน้อยนิดไม่รู้จะหาวิธีใด ที่จะไม่ต้องถูกครูตี เนื่องจากไม่มีแบบฝึกหัดวาดเขียน  เด็กนักเรียน ป. ๔ ความคิดอ่านยังด้อย ผู้เขียนไม่เข้าใจว่า เหตุใดผู้เขียนจึงไม่มีแบบฝึกหัดดังกล่าว ทั้งที่บอกกับผู้ปกครองว่าต้องใช้เรียน แต่ดูเหมือนว่าแบบฝึกหัดนั้น ในละแวกบ้าน ไม่มีร้านค้าไหนขายเลย ทุกๆครั้ง เมื่อถึงคาบวิชาวาดเขียน เมื่อไม่มีแบบฝึกหัด ผู้เขียนก็จะถูกครูทำโทษทุกครั้ง  ทำไมหนอ ทำไมไม่มีเหมือนคนอื่นเขา  มือขวาที่ยื่นออกไปให้ครูตี เจ็บเหลือเกิน ทุกครั้งที่โดนตี ดูเหมือนว่าครูไม่รักเลย มีบางอย่างผิดปกติ หากครั้งใด ที่มีเพื่อนร่วมห้องลืมเอาแบบฝึกหัดวาดเขียนมา การทำโทษจะเปลี่ยนไปเป็นยืนหน้าชั้นเรียน ตรงนี้ทำให้ผู้เขียนมีความคิดขึ้นว่า ทำไมไม่ยุติธรรมเลย สำหรับการลงโทษ และจนกระทั่งผ่านมาอีกสัปดาห์ที่จะต้องเข้าชั้นเรียนคาบวิชานี้ คงเช่นเคย .. ผู้เขียนไม่มีแบบฝึกหัดวาดเขียน จะต้องเจ็บตัวอีกแล้ว ด้วยความกลัวและกเกรงว่าครูจะไม่รัก   ด้วยความเขลา จึงริอาจหยิบของเพื่อนมา เพื่อนสนิทเสียด้วย หยิบแบบฝึกหัดของเพื่อนและนำมาห่อปก โดยที่คิดว่า ถึงเพื่อนไม่มีแบบฝึกหัด เพื่อนก็คงไม่ถูกตี และขอให้ผ่านคาบชั่วโมงนี้ไปก่อน ก็จะนำไปใส่คืนในกระเป๋าให้เพื่อน สมุดแบบฝึกหัดยังคงเป็นชื่อเพื่อนอยู่ ผู้เขียนเพียงแต่นำปฏิทินมาห่อคลุมชั้นนอกไว้อีกที .. ในใจคิดเพียงเท่านั้น  คิดเพียงเอาตัวรอดผ่านพ้นไม้เรียวอีกหน  ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรทำ 

เวลาดูเหมือนจะผ่านไปช้าช้า จนกระทั่งถึงชั่วโมงเรียนวาดเขียน เห็นเพื่อนกระสับกระส่ายค้นหาแบบฝึกหัดวาดเขียนจากกระเป๋า ทำตาแดงๆจะร้องไห้  ปากก็พร่ำว่า ..เมื่อเช้าจัดใส่กระเป๋ามาแล้ว  ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน หาไม่เจอ หายไปไหน .. หายไปไหน  ..ผู้เขียนก็ยิ่งละอายแก่ใจยิ่งนัก ใจร่ำๆจะสารภาพความจริงไปว่า อยู่ตรงนี้ แบบฝึกหัดวาดเขียนของเธออยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่กล้า ความที่กลัวโดนครูตีมันจับใจมากกว่า

และในที่สุด เมื่อครูตรวจค้นทุกซอกมุมให้ห้อง กระทั่งมาหยุดยืนตรงหน้าผู้เขียน น้ำตาก็ร่วงเผาะๆ มือที่จับดินสอสีสั่นระริก ครูกระชากแบบฝึกหัดวาดเขียนขึ้นมา และฉีกปกปฏิทินที่ห่อออก  ครูก็จับได้ว่า ผู้เขียนหยิบของเพื่อนมาห่อปก ขโมย ขี้ขโมย เธอนั่นเองเป็นขี้ขโมย กล่าวพลางลากแขนผู้เขียนออกไปยืนหน้าชั้นเรียน  ความกลัวที่จะต้องโดนตี คงมีไม่มากเท่ากับความอัปยศที่เกิดขึ้นภายในใจ  ผู้เขียนถูกลงโทษหนักกว่าทุก ๆ ครั้ง ที่ผ่านมา  ครูให้ผู้เขียนเอ่ยปากยอมรับว่าเป็น ขโมย คนขี้ขโมย  แต่ผู้เขียนก็ไม่ยอมปริปากกล่าวคำนั้น ทั้งที่ในใจร่ำร้องว่า   หนูไม่ใช่ขโมย ..หนูไม่อยากเป็นขโมย ทำโทษหนูเถอะ แต่อย่าตราหน้าหนูว่าเป็นขโมย ..หนูเพียงแต่หยิบของเพื่อนมาห่อปก หนูไม่อยากถูกครูตี  ทำไมเวลาคนอื่นไม่มีแบบฝึกหัดวาดเขียน ครูไม่ตี แต่ถ้าเป็นหนู หนูจะต้องโดนตีทุก ๆ ครั้งไป หนูอยากให้ครูรักหนูบ้าง ทุกครั้งที่หวายลงหวด พร้อมกับตอกย้ำคำว่า ..ขโมย ยอมรับมั๊ยว่าเป็นขโมย ต่อไปคงขโมยไปเรื่อย คนขี้ขโมย .. คำประนามนี้มันเจ็บนัก.. เจ็บยิ่งกว่าการโดนทำโทษในทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา 

อาจจะเป็นโชคช่วยหรืออะไรก็ตามแต่ ครูใหญ่เดินตรวจตามชั้นเรียนต่าง ๆผ่านมาพอดี  และเมื่อทราบเหตุการณ์นี้ จากการรายงานของครู ครูใหญ่จึงพาผู้เขียนไปยังห้องส่วนตัวของท่าน และสอบถามถึงเรื่องราวทั้งหมด หนูไม่อยากเป็นขโมยค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจเป็นขโมย หนูอยากให้ครูรักหนู หนูไม่อยากโดนตี หนูไม่มีแบบฝึกหัด หนูบอกพ่อและแม่แล้ว แต่พ่อบอกว่าแถวนี้หาซื้อไม่มีเลย คงหมด หนูบอกครู แต่หนูก็โดนตีอีก หนูไม่อยากเป็นขโมยค่ะ .. จำได้ว่าสะอื้นตอบไปเช่นนั้น ..ผู้เขียนยังจำได้ดีว่า ครูใหญ่ดึงตัวไปกอดเช็ดน้ำตาให้พร้อมปลอบว่า   ครูเชื่อว่าหนู ไม่อยากเป็นขโมย เอานะ หนูไม่ใช่ขโมย เงียบเสียนะคนดี แล้วครูจะพาไปส่งที่ห้องเรียนนะจ๊ะ  .. ความอัปยศดังกล่าวคงไม่เกิดขึ้น และหากย้อนเวลากลับไปได้ ผู้เขียนจะไม่ทำเช่นนั้นเด็ดขาด ไม่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการหยิบของเพื่อน จนกระทั่งคำว่าขี้ขโมยเป็นเหมือนตราบาปติดใจตลอดมา 

 ทั้งสองเหตุการณ์เป็นเสี้ยวชีวิตหนึ่งของผู้เขียน  และทุกครั้งเมื่อนึกย้อนกลับไปยังอดีต ก็ยังคงรู้สึกว่าความเจ็บปวด ความโศกเศร้าจากเหตุการณ์นั้น มันยังคงอยู่ เป็นความทรงจำที่ยากจะสลัดทิ้ง  และทั้งที่รู้ว่า..มันเป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขหรือหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น  .. ผู้เขียนพยายามกำชับใจตนเองเสมอ มา ..ให้ยอมรับในความเป็นจริง กล่าวย้ำ ย้ำ และก็ย้ำกับตนเองว่าว่า .. ช่วงเวลาที่ขมชื่นในอดีตมันได้ผ่านไปแล้ว ทำใจเสียเถอะ อย่างไรก็ตามเราผ่านพ้นมาแล้ว และแม้ว่า.. หากย้อนเวลากลับไปได้ ชะตากรรมดังกล่าวก็อาจจะไม่เปลี่ยนแปลง นั่นคือความจริงที่ผู้เขียนควรยอมจำนน และป่วยการที่จะคร่ำครวญใดๆ  

อย่างหนึ่งที่ผู้เขียนสังวรเสมอ คือ ไม่มีมนุษย์คนใดที่จะไม่เคยพบพานความทุกข์  และเช่นกัน..ไม่มีมนุษย์คนใดที่ไม่โดนทดสอบจากเบื้องบน  สิ่งที่ผ่านมา ไม่ว่าจะสุขสมหวัง หรือทุกข์ร้ายประการใด มันก็ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่มนุษย์ดำเนินชีวิตอยู่ในปัจจุบัน และอนาคตก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น ตราบเท่ามนุษย์เรายังจ่อมจมอยู่กับอดีตที่ผ่านมา  บาดแผลในใจที่ยากลบเลือนเท่าที่ทำได้ในขณะนี้  ผู้เขียนคงทำได้แต่ ..ทำใจยอมรับในสิ่งที่เคยเป็นไป และคงมีเพียงประโยคนี้มาประโลมใจตัวเอง  ข้าพเจ้าก็อยากเป็นคนไร้ความทรงจำ แต่ข้าพทำไม่ได้สักที