เสี้ยวหนึ่งของวิญญาณ ( ตอนที่ 6 )

สุชาดา โมรา

ตู๊ด....ตู๊ด....ตู๊ด....  เสียงนาฬิกาปลุกดังแต่เช้า  ฉันกดนาฬิกาแล้วนอนหลับต่อ  จนกระทั่งฉันผวาตื่นขึ้นมา
	"เฮ้ย...!!!วันนี้ต้องไปคัดสายที่กรุงเทพฯนี่หว่า  ตายแล้ว...!!!"
	ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที  พ่อฉันมาส่งที่ บ.ข.ส. แต่ฉันมาไม่ทันเพื่อน ๆ และพี่ ๆ  ฉันจึงโทรไปหาพี่ดอน
	"ฮัลโหล  พี่ดอนเหรอคะ  อยู่ไหนคะ  หา...ค่ะ ๆ ๆ เดี๋ยวจะตามไปนะคะ  พี่นั่งรถ ป.2 เหรอเดี๋ยวดาวไป ป.1  งั้นเจอกันที่อนุเสาวรีย์ชัยนะคะ"
	"พ่อคะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ  เดี๋ยวหนูไปเองได้สบายมาก  แค่จรัญสนิทวงศ์เอง...ไปนะคะ"
	พ่อยิ้มแล้วก็ขับรถกลับไป  ฉันนั่งรถ ป.1ไปกรุงเทพฯ คนเดียวทั้ง ๆ ที่ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเดินทางไปกรุงเทพฯ คนเดียวซะที  เด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยรู้เรื่องกรุงเทพฯ เลยต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวบนรถ  มองไปทางไหนก็รู้สึกว่ามีแต่คนแปลกหน้า...  ฉันรู้สึกอ้างว้างเดียวดายหาที่พึ่งไม่ได้เลย  ฉันนั่งมาเรื่อย ๆ มองไปข้างทางจนรถจอกที่ป้ายหินกองเพื่อรอเวลา
	"ขอโทษนะคะ  ขอโทษนะคะ..."
	เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเหลือเกินดังขึ้น  และดังอยู่เรื่อย ๆ จนใกล้เข้ามาถึงฉัน  ฉันจึงเหลือบไปมองผู้หญิงคนนั้น
	"ย่า...!!!!"
	ฉันตกใจมาก  ย่ามาได้ยังไงกันเนี่ย!!!
	"ดาว...แกมาคนเดียวได้ยังไงรู้ไหมย่าเป็นห่วง  พ่อแกก็เหมือนกันปล่อยแกมาได้ไง  เดี๋ยวก็ถูกหลอกไปขาย  เฮ้อ...!!!"
	ย่าตามฉันมาด้วยความเป็นห่วง  ย่ายืนบ่นอยู่นานจนผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ ฉันลุกขึ้นให้ย่านั่ง  ย่าก็บ่น ๆๆๆๆๆ จนฉันหูชาทีเดียว  ไม่เพียงบ่นแต่ฉันยังหันไปบ่นให้คนอื่นฟังอีก  ทำให้กระเป๋ารถถึงกับหัวเราะออกมาทีเดียว...จากที่นั่งเหงา ๆ อยู่คนเดียวบนรถ  ก็เหมือนกับฟ้าสั่งให้ย่าตามฉันมาด้วยทำให้ฉันไม่เหงาและเดินทางอย่างไม่รู้สึกเคว้งคว้าง
	"พอย่ารู้ว่าพ่อแกให้แกมาคนเดียวย่าก็เลยสั่งให้ขับรถตามมา  โชคดีนะพ่อแกมันช่างสังเกตจำทะเบียนรถได้เลยขับตามมาทันพอดี  ไม่งั้นย่าต้องช็อกตายแน่ ๆ เพราะย่าก็มีหลานสาวอยู่แค่คนเดียวย่าก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา  ส่วนแม่แกน่ะเหรอไปส่งตาแกที่สุราษฎร์ยังมาไม่ถึงเลย  ถ้ารู้นะว่าแกมาคนเดียวสงสัยแกจะโดนหยิกแขนเขียวแหง ๆ ละ"
	คำพูดของย่าทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  ฉันรู้สึกได้ว่าที่บ้านทุกคนเป็นห่วงฉันจริง ๆ ฉันรู้สึกอบอุ่น  ไม่เหงาไม่เดียวดายกลับมีความสุขมากที่ได้รู้จากปากย่าซึ่งบอกเป็นนัย ๆ ว่าท่านรักฉันมากกว่าใคร ๆ ฉันจึงโผกอดย่าด้วยความรัก...
	รถมาถึงสถานีหมอชิดใหม่  ฉันพาย่าเดินไปตามทางถนนคอนกรีตผ่านหน้าเซเว่นแล้วเดินไปหารถ  ข.ส.ม.ก. ทันที  แต่ว่ารถสาย 38 ออกไปแล้วคงอีกนานที่จะได้ขึ้น
	ติ๊ดตี่ตีติ๊....!!!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ฉันรับโทรศัพท์ทันที
	"ฮัลโหล...จ่ะ ๆ ๆ ๆ มาถึงแล้ว จ่ะ ๆ ๆ ๆ..."
	"ใครโทรมาเหรอดาว"
	"พี่ดอนพี่ที่เบาะน่ะแหละค่ะ  เขาเป็นห่วงกลัวจะมาไม่ทันแข่ง"
	ฉันไม่กล้าบอกหรอกว่าพี่ดอนเป็นแฟนฉัน  เพราะที่บ้านค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการคบผู้ชาย  ฉันจึงต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อนกะว่าถ้าถึงเวลาเมื่อไรแล้วจะบอกกับทุกคน  เพราะฉันต้องการความแน่ใจว่าพี่ดอนจะไม่เป็นแบบพี่นัท...  ที่จริงใจจริงลึก ๆ แล้วฉันยังอาลัยอาวรพี่นัทอยู่  เพราะถ้าให้ฉันเทียบระหว่างพี่นัทกับพี่ดอนแล้ว  พี่ดอนไม่มีอะไรเทียบได้กับพี่นัทเลยสักนิด  แต่พี่ดอนเป็นคนที่จริงใจและมั่นคงจึงทำให้ฉันคบกับพี่ดอนได้...
	"ดาวสายแล้ว  ไปคันนี้ก็ได้ผ่านอนุเสาวรีย์เหมือนกัน"
	"แต่หนูว่าไปแท็กซี่ดีกว่าเพราะมันเร็วดี"
	ฉันพาย่าเดินมาขึ้นรถแท็กซี่
	"ไปไหนครับ"
	"ซอยจรัญสนิทวงศ์  โรงเรียนบูรณวิทย์"
	ฉันนั่งรถมาเรื่อย ๆ คนขับก็คุยกับย่ามาตลอด  ย่าก็เล่าเรื่องของฉันให้ฟัง  คนขับรถหัวเราะไม่หยุดทีเดียว  ทำให้ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ เหมือนกลายเป็นตัวตลกในสายตาพวกคนกรุง!  ที่จริงย่าก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นหรอกแต่ท่านพูดไปตามประสาคนแก่ขี้บ่นนิด ๆ ละ
	"อ้าวทำไมไม่เลี้ยวขวาเข้าซอยจรัญล่ะ  ทำไมเลี้ยวมาทางนี้  จอด ๆ ๆ ๆเดี๋ยวนี้นะ"
	ฉันร้องตะโกนลั่นรถ  คนขับแท็กซี่จอดรถจนหน้าทิ่ม
	"ก็น้องบอกว่าไปโรงเรียนบวรวิทย์ไม่ใช่เหรอ"
	"ไม่ใช่  บอกว่าไปบูรณวิทย์...เห็นเป็นคนบ้านนอกแล้วไม่รู้เรื่องในกรุงเทพฯ หรือไง  มักง่ายที่สุด  ฉันจะลงแล้ว  จะไปขึ้นคันอื่น"
	ฉันพูดด้วยความโมโห  เลือดในตัวสูบฉีดขึ้นหน้าจนร้อนผ่าว  ดวงตาฉันจับจ้องไปที่คนขับแท็กซี่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อทีเดียว
	"ใจเย็น ๆ ลูก"
	ย่าเตือนฉัน
	"นั่งคันนี้ก็ได้  แต่ต้องปรับมิเตอร์ใหม่ก่อนเพราะฉันรู้ว่าถนนสายนี้ต้องกลับไปที่สะพานพระปิ่นเกล้าก่อนถึงจะมาได้"
	คนขับรถขอโทษขอโพยแล้วก็เก็บเงินในมิเตอร์ตอนแรกก่อนแล้วสัญญาว่าจะพาไปส่งที่โรงเรียนนั้น  และจะไม่เก็บเงินส่วนที่เหลือนี้ ...คนขับแท็กซี่พามาจอดที่ในโรงเรียน  ฉันเจอหน้าเพื่อน ๆ และพี่ ๆ ฉันถึงกับโผกอดพี่ขวัญทันที
	"นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว...กินข้าวมาหรือยัง...ไปกรอกใบสมัครก่อนไหม"
	ฉันรีบจนลืมแนะนำย่ากับพวกพี่ ๆ เพื่อน ๆ เลย...ฉันกรอกใบสมัครและชั่งน้ำหนักทันที  น้ำหนักของฉันลดไปอีก 2 กิโล  ฉันแข่งในรุ่นเล็กลงไปอีก...  ฉันเริ่มหิวก็เลยไปทานข้าวแถว ๆ นั้นซึ่งเป็นร้านประจำที่เรามาทานกันบ่อย ๆ
	"นี่...ทุกคนนี่ย่าของดาวเอง"
	ทุกคนสวัสดีย่า  แต่พี่ดอนเริ่มเข้ามาตีสนิทย่าจนฉันดูออกว่าย่ารำคาญพี่ดอนมาก ๆ  ฉันจึงต้องสะกิดเตือนอยู่บ่อย ๆ แต่พี่ดอนก็ไม่รู้ตัวหรอกยังคิดว่าฉันแอบแตะอั๋งเสียอีก...เมื่อหนักเข้าย่าก็เริ่มยิ้มแบบชักสีหน้า  ฉันรู้ทันทีว่าย่าโกรธ  ฉันจึงต้องออกปากพูดเองก่อนที่ย่าจะระเบิดออกมา
	"พี่ดอน  ว่างนักเหรอไปนั่งที่ของตัวเองแล้วทานข้าวซะ...!!!"
	พี่ดอนทำท่าเหมือนไม่พอใจมาก ๆ ทำจมูกฟุตฟิต  ตาแดงจนฉันสงสาร  แต่ฉันก็ต้องวางตัวเฉย ๆ เพราะฉันกลัวว่าย่าจะไม่พอใจไปมากกว่านี้...  ปกติแล้วย่าไม่ค