กวีเศร้า ๆ บทที่ 1 มือที่จับเธอไว้หากไม่อบอุ่น คนที่มักคุ้นหากดูแล้วแปลกหน้า แววตาที่อ่อนโยนทว่าวันนี้ช่างเย็นชา หยดน้ำที่ปลายตาแทนคำตอบ..ฉันเข้าใจ เธอคงต้องไปจากที่ตรงนี้ ฉันเข้าใจดีถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ผ่านพ้นคืนวันเธอคงรู้ความต้องการที่แท้จริงของหัวใจ ประโยชน์อะไรที่จะรั้งเธอไว้อยู่เคียง นาทีสุดท้ายที่มีเหลือ ช่วยฝากถ้อยคำจุนเจือคนเจ็บอย่างฉัน หลอกกันอีกครั้งบอกว่ารักฉันดัง ๆ ให้ใจที่จวนแตกพังตายช้าลงอีกวินาที กวีเหงา ๆ บทที่2 หากที่สุดของความรัก คือหยุดที่จะรู้จักแล้วลาร้างหนีหาย หากว่ารักมีความหมาย คือการทิ้งคนข้างกายให้อยู่ลำพัง ฉันคงจะดีใจมากนะ เพราะนี่คือสิ่งที่เธอทำกับฉัน ยืนยง มั่นคง สม่ำเสมอทุกคืนวัน ขอบคุณทุกการกระทำที่มีให้ฉันนะ...คนดี กวีร้าวราน บทที่ 3 นอกหน้าต่างฝนยังสาดอยู่ซ้ำ ๆ ข้างในใจที่ช้ำๆ ยังไม่หาย ฝนยิ่งสาดในยิ่งช้ำอยู่ไม่คลาย เหมือนจะแตกแยกสลายในทันที ฟ้าคำรามตอกย้ำความรู้สึก เกลียดตัวเองที่เผลอนึกถึงเธออยู่อย่างนี้ อีกไม่นานฝนคงซา ท้องฟ้ากลับมาสวยงามเหมือนทุกที แต่พื้นที่บริเวณนี้..ความร้าวรานไม่เคยซาไปจากใจ
30 กันยายน 2545 18:11 น. - comment id 66556
พี่แวะ มาอ่านจ้า.......
28 พฤศจิกายน 2545 18:06 น. - comment id 67022
ถึงแม้ความรักจะเจ็บปวดรวดร้าวปานใด แต่โลก็ยังคงหมุน ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป กวีปลอบใจบทที่1 เหมือนแม้นจะเจ็บปวด เหมือนแม้นจะร้าวรวด เหมือนจะขาดสะบั้น แต่ในใจนั้นก็ยังรักเธอ กวีปลอบใจบทที่2 คงไม่อยากให้ความรักแตกสลาย หากความรักต้องพังทลายจะเหลือสิ่งไหน แต่ว่าวันนี้ถึงคราวต้องเป็นไป ก็จงปล่อยใจไปตามสายลม... กวีปลอบใจบทที่3 เพียงรักเพื่อลาจาก ความพลัดพรากคือส่วนหนึ่งเท่านั้น เมื่อวันนี้เธอกับเขาต้องจากกัน ก็จงปล่อยมันให้หลุดลอย อย่าได้คิดจะคว้าไว้ ิเพราะสิ่งที่เธอจะได้คือความว่างเปล่า และอย่าทำเสแสร้งแกล้งประชดใส่เขา เพราะสิ่งที่ตอบกลับมาจะเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ของคนรอบข้างนั่นเอง... เป็นกำลังให้เปิ้ลนะ..^_^....
22 สิงหาคม 2546 13:27 น. - comment id 69440
ขอบคุณไหนนะ อย่างที่เคยบอก กวีคือสิ่งที่เปิ้ลรัก และถ่ายทอดความถนัดในรูปแบบที่ไม่สมหวัง แต่ใช่ว่านี่จะเป็นเรื่องของเปิ้ลสักหน่อย แค่อยากเขียนอยากแต่งจ๊ะ