เรื่องที่ไม่มีวันจบ

ลูกเป็ดขี้เหร่

เรื่องที่ไม่มีวันจบ
              ผมชื่อแบงค์ครับ เรียนจบมาได้ปีกว่าแล้ว เปิดร้านอินเตอร์เนตเล็กๆ ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ผมรักอิสระ ยามว่างก็มักจะชอบอ่านหนังสือ  ผมอ่านได้ทุกประเภท ผมชอบที่จะพูดคุยกับคนคอเดียวกันกับผม นักเขียนที่ผมชื่นชอบก็มีอยู่มากมาย แต่มีอยู่คนนึง ผมว่าเค้าน่าสงสารมาก
  "พี่แบงค์คะ อ่านข่าววันนี้รึยัง มีข่าวนักเขียนที่พี่ชอบด้วยนะ"   เด็กในร้านเรียกให้ผมอ่านข่าว 
  "ใครล่ะครับ นักเขียนที่พี่ชอบ แล้วเขาว่ายังไงบ้างล่ะ"  ผมเลยทักตอบกลับ เอื้อมมือไปกดกาน้ำร้อนเพื่อชงกาแฟ  
  "ไหมขาวค่ะ ข่าวเค้าบอกว่า ไหมขาว นักเขียนชื่อดังถูกหักอก ขนาดคิดฆ่าตัวตายเชียวนะคะ"    
   "ครับ  น่าสงสารเค้าเหมือนกันนะ  ผู้หญิงตัวคนเดียวซะด้วย"
              ผมไม่รู้จักตัวตนของไหมขาวเท่าไรนัก รู้เพียงแค่ว่า เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ กำพร้าทั้งพ่อและแม่ เป็นเด็กต่างจังหวัด ผมว่าเค้าเป็นคนที่น่าสงสารมากคนนึง หลังจากที่ผมทราบข่าวของไหมขาว ทำให้ผมรู้สึกกระตือรือร้นที่จะอยากรู้จักกับเธอมากขึ้น ผมค้นเรื่องสั้นทั้งหมดที่เป็นผลงานของเธอออกมาอ่าน และมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า ทุกเรื่อง นางเอกจะต้องจบแบบผิดหวังเสียทุกครั้ง ถ้าให้ผมเดา ไหมขาวคงจะแต่งเพื่อตอกย้ำความรู้สึกของตัวเองล่ะมั้ง จนวันหนึ่ง ผมเข้าไปอ่านเรื่องสั้นจากเว็บไซด์ๆหนึ่ง ผมพบกับเรื่องสั้นเรื่องล่าสุดของเธอ ชื่อเรื่องว่า "บทสรุป" แต่ก็มีวงเล็บห้อยท้ายไว้ว่า" ขอโทษด้วยนะคะ ที่ไหมไม่สามารถแต่งต่อให้เสร็จสมบูรณ์ได้"  เมื่อผมพบ ผมก็ไม่รีรอที่จะคลิกเข้าไปอ่าน
                  "บทสรุป"
   ชั้นเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ผู้คนที่นี่เป็นมิตรกับชั้นมาก เขาเองก็เป็นคนนึง    ชั้นได้เจอเขาในวันรับน้อง เขาเป็นรุ่นพี่ที่ดี วันนั้น วันที่ชั้นไม่เหลือใคร เขาเข้ามาหาชั้น แล้วบอกกับชั้นว่าเขาพร้อมจะยกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับชั้น แม้กระทั่งหัวใจของเขา เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่ชั้นรัก รักจนไม่อาจรักใครได้อีก แล้ววันหนึ่ง วันที่เขาจบจากมหาวิทยาลัย เขาฝากความหวังไว้กับชั้น เขาจะกลับมาและขอชั้นแต่งงานเมื่อเขาสร้างตัวได้ ชั้นมันโง่ หลงรอเขาด้วยความรักที่ใสซื่อ เขาทิ้งชั้นไป เขาแต่งงานและครองรักกับผู้หญิงที่พรั่งพร้อมกว่าชั้น โดยที่ไม่ลาชั้นซักคำ ชั้นเจ็บปวด ทรมาน ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ชีวิตชั้นไม่สมควรเลยที่จะเกิดมา  จากวันนั้นจนถึงวันนี้.........ขออภัยค่ะ ดิชั้นไม่สามารถแต่งต่อได้ หากใครจะกรุณา ช่วยแต่งต่อและส่งมาที่ mai_01@thaipoem.com  ขอบคุณค่ะ
------------------------------------
   ผมอ่านจบก็ไม่รีรอที่จะทำตามคำขอของเธอ จริงอยู่ที่ผมไม่มีหัวในด้านการเขียน จะถนัดก็แต่อ่านเท่านั้น แต่อย่างน้อย ผมก็อยากที่จะแสดงความคิดเห็น และให้กำลังใจเพื่อนร่วมโลกของผมบ้าง
                                     บทสรุป(ที่ผมตั้งใจแต่งต่อให้)
    ชั้นเป็นเด็กต่างจังหวัด เข้ามาศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ ผู้คนที่นี่ดูเป็นมิตรกับชั้นมาก เขาเองก็เป็นคนนึง    ชั้นได้เจอเขาในวันรับน้อง เขาเป็นรุ่นพี่ที่ดี วันนั้น วันที่ชั้นไม่เหลือใคร เขาเข้ามาหาชั้น แล้วบอกกับชั้นว่าเขาพร้อมจะยกทุกสิ่งทุกอย่างให้กับชั้น แม้กระทั่งหัวใจของเขา เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่ชั้นรัก รักจนไม่อาจรักใครได้อีก แล้ววันหนึ่ง วันที่เขาจบจากมหาวิทยาลัย เขาฝาก        ความหวังไว้กับชั้น เขาจะกลับมาและขอชั้นแต่งงานเมื่อเขาสร้างตัวได้ ชั้นมันโง่ หลงรอเขาด้วยความรักที่ใสซื่อ เขาทิ้งชั้นไป เขาแต่งงานและครองรักกับผู้หญิงที่พรั่งพร้อมกว่าชั้น โดยที่ไม่ลาชั้นซักคำ ชั้นเจ็บปวด ทรมาน ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ชีวิตชั้นไม่สมควรเลยที่จะเกิดมา  จากวันนั้นจนถึงวันนี้.........*ชั้นรู้สึกว่าตัวของชั้นเองแข็งแรงขึ้น ถึงแม้ว่าชั้นจะไม่มีคนคอยยืนเคียงข้าง แต่ชั้นก็มีตัวของชั้นเอง ประสบการณ์สอนให้ชั้นรักตัวเอง  สอนให้ชั้นกล้าเผชิญกับปัญหา  จากที่ชั้นท้อแท้ หมดหวัง ชั้นกลับมีแรงฮึดที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่าง  ชั้นน่าจะคิดได้แต่แรกว่า มีคนอื่นอีกตั้งมากมายที่เขาทุกข์กว่าชั้น ใช่ !ทุกวันนี้ ชั้นยังทำใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ แต่ชั้นก็จะเก็บมันไว้เป็นบทเรียน ดีกว่าจะมานั่งร้องไห้เสียใจ แล้วผลาญเวลาที่มีค่าไปอย่างไร้ประโยชน์วันนั้น ชั้นนึกว่าชีวิตของชั้นจะจบลงตั้งแต่วันที่เขาทิ้งชั้นไป  แต่วันนี้  ชั้นกลับไม่คิดเช่นนั้น ชั้นกลับคิดว่าชั้นน่าที่จะเอาบทเรียนตรงนี้มาใช้สร้าง       พลังให้กับชีวิตชั้น ชีวิตของชั้นยังไม่จบ  ยังต้องก้าวต่อไป ชั้นหวังเอาไว้ว่า ซักวันนึง  ชั้นจะต้องเจอกับเรื่องที่ดีดีในชีวิต.......* (ตรงเครื่องหมายดอกจัน เป็นส่วนที่แต่งเพิ่ม)
                                            - - - - - - - - - - - - - - 
                   ฝีมือของผมอาจจะยังไม่ดีเท่าไหร่นัก  นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของผม  จุดประสงค์ที่แท้จริงสำหรับผมก็คือ  ผมอยากให้คุณไหมขาวสู้  ผมไม่อยากให้คุณหยุดอยู่แค่ตรงนี้ คุณเป็นคนที่มีความสามารถ สำหรับผม ผมคิดว่าคุณไม่ใช่คนที่ไม่มีคุณค่า คุณยังมีความหมายสำหรับนักอ่านอย่างผม  ผมจะเป็นกำลังใจให้ครับ
   แบงค์ Bank_Lb@thaipoem.com
------------------------------------
    หลังจากนั้นไม่นาน  สิ่งที่ผมไม่เคยคาดฝันก็เกิดขึ้น  ไหมขาวได้ตอบกลับอีเมล์ของผม  เธอกล่าวขอบคุณผมสำหรับเรื่องสั้น และ กำลังใจที่ผมมีให้เธอ  เธอบอกกับผมว่าเธอจะพยายามรักตัวเองให้มากๆ  ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกว่า ผมเองก็มีประโยชน์กับคนอื่นเหมือนกัน
    เวลาผ่านไปราวๆ 1 ปี  ไหมขาวกลายเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เธอทำเอาผมยิ้มไม่หุบ  ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เป็นส่วนหนึ่งใน  การช่วยไหมขาว  วันข้างหน้า มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ผมไม่รู้ แต่สำหรับวันนี้ ผมดีใจ ที่ผมเป็นผม เป็นคนที่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ผมดีใจที่เกิดเป็นผม