ความลับ...ของจดหมาย

คนมันชอบโม้นะ

เมื่อระยะเวลาผ่านไปได้ช่วงหนึ่ง เป็นฉันเองที่เผลอเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟังกว่าจะรู้ว่าตัวเองละเมิดกฎที่ตัวเองตั้งขึ้นไว้ เขาก็รู้เรื่องราวของฉันไปเกือบหมดแล้ว น่าแปลกใจที่ฉันไม่เห็นเขาเป็นแค่ เพื่อนทางจดหมาย เหมือนเมื่อก่อน ฉันกลับรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน เขาเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกที่คอยเตือนฉันว่า ทุกวันพฤหัสฉันต้องตรงไปที่ตู้จดหมาย เพื่อรับจดหมายของเขาขึ้นมาอ่าน เป็นเหมือนคนที่คอยตอบคำถามที่ฉันไม่เข้าใจได้ทุกเรื่อง เป็นเหมือนเพื่อนผู้ชายที่สนิทชิดเชื้อพอที่จะทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของผู้ชาย มากกว่าที่ฉันเคยรับรู้มาตลอดชีวิตนี้ ที่สำคัญเขาพยายามพิสูจน์ให้ฉันมั่นใจได้ว่า เขาบริสุทธิ์ใจในการคบหากับฉันจริง ๆ
           จดหมายของเขาที่มาถึงมือฉันเป็นตั้ง ๆ ทุก ๆ ซองจดหมายของเขา จะแปะแสตมป์สวย ๆมาด้วยทุกครั้ง เขาบอกว่า สักวันหนึ่งเขากับฉันไม่ได้ติดต่อกันแล้ว เมื่อฉันเห็นแสตมป์ของเขา ฉันจะจำเขาได้ (เพราะตราประทับบนแสตมป์เป็นชื่อจังหวัดของเขา) ตอนนั้นฉันจำได้ว่าเขาเคยบอกให้ฉันลอกแสตมป์ของเขาออก แล้วแยกเก็บไว้
            ฉันไม่เข้าใจความหมายที่เขาบอก ฉันไม่อยากตัดแสตมป์ออกจากซองจดหมาย เพราะคิดว่าแสตมป์สมควรอยู่บนจดหมายเท่านั้น แต่เขาก็ยังคะยั้นคะยอให้ฉันแกะแสตมป์อยู่ดี ฉันยังจำได้ว่าเขาเคยสอนว่า ถ้าจะแกะแสตมป์ออกจากซองจดหมายอย่าดึงออกโดยตรง เพราะจะทำให้แสตมป์ขาดได้ แต่ให้ฉันตัดแสตมป์ออกมาแล้วแช่น้ำไว้สักพัก แสตมป์จะหลุดออกเอง จากนั้นตากไว้ให้แห้งก่อนจะเก็บใส่สมุด จำไปก็เท่านั้นแหละ เพราะฉันไม่เคยทำตามที่เขาบอก แม้ว่าเขาจะถามฉันบ่อย ๆ ว่าฉันจัดการกับแสตมป์ของเขาหรือยัง แต่ฉันก็โกหกเขาตลอดว่า เรียบร้อยแล้ว
            หลังจากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฉันก็ตกหล่นไปโดยมีเวลาเป็นตัวแปร พอดีช่วงนั้นฉันต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่เขาก็ยังส่งจดหมายมาหาฉันเหมือนเดิมไม่เคยขาด ส่วนฉันได้แต่อ่าน แต่ไม่คิดจะลงมือเขียนจดหมายตอบเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่มีเวลา
(ยังมีต่ออีกนะช่วยติดตามด้วย)