แม่...ผมขอโทษ

สุชาดา โมรา

เกมคือชีวิต เสียงนิ้วเคาะแป้นคีย์บอร์ดให้ตรงจังหวะเพื่อเก็บอาวุธไปขาย หรือออนไลน์คุยกับเพื่อนที่อยู่คนละร้าน วิธีการเล่นสองอย่างนี้เคยดึงดูดให้เด็กน้อยหลายคนต้องเสียเงินเสียทองมาเล่น
                "แม่...!!!!...มีเงินปะ  ผมจะไปทำรายงาน"
                "อีกแล้วเหรอลูก"
                "จะให้หรือไม่ให้  ถ้าไม่ให้ก็ไม่เรียน"
                "จ่ะ ๆ ลูก"
                แม่ต้องควักเงินจ่ายให้ป๋องทุกวันเพราะคิดว่าป๋องจะไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน  เพราะป๋องมาบอกแม่ว่าจะเป็ทำรายงานทุกวัน
                "โอ๊ย...เอ้า...เฮ้ย...!!!!"
                เด็กน้อยลุ้นเกมราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
                "เฮ้ยเงินกูหมดว่ะ  ทำไงดีวะ"
                 "เออยืมกูไปก่อนก็ได้..."
                 "ขอบใจโว้ยไอ้โต้ง"
                  เวลาผ่านไปหลายวัน  ป๋องไม่เคยไปเรียนเลย  เอาแต่อยู่ร้านเกมส์  จนกระทั่งอาจารย์โทรศัพท์มาบอกคุณแม่ที่บ้าน
                 "ฮัลโหลคุณโสรยาเหรอคะ  ลูกคุณไม่มาเรียนเป็นเดือนแล้วจะเอายังไงคะจะเรียนต่อหรือจะลาออก  พรุ่งนี้ช่วยมาคุยกับดิฉันที่โรงเรียนหน่อยนะคะ"
                 แม่ตกใจมาก  เมื่อป๋องกลับมาแม่ก็ไต่ถาม  ป๋องอ้ำ ๆ อึ้ง  ๆ  แม่จึงตีป๋อง  ทำให้ป๋องต้องหนีออกจากบ้าน  เมื่อแม่ไปตามก็ไม่พบ  แจ้งความเอยอะไรเอยก็ไม่พบ...แม่เสียใจมากถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ
                   วันอาทิตย์ที่ 5 สิงหาคม 2544 ป๋องกลับมาบ้านอีกครั้ง  แต่คราวนี้ป๋องมาอย่างคนหมดสภาพ  ไม่เหลือคราบเด็กที่อ้วนท้วนสมบูรณ์เลย
                    "แม่  มีเงินไหม  เอามา  บอกให้เอามา...!!!!"
                    ป๋องกระฉากกระเป๋าแม่ไป  แม่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี  ต้องเรียกตำรวจให้วิ่งจับลูกชายคนเดียวของตนเอง  เมื่อตำรวจจับได้ก็ทราบว่าป๋องติดยา  ติดเกมส์  เล่นการพนันจนเป็นหนี้มากมา  แม่ต้องมาชดใช้ให้ป๋อง  แม่ทำงานมาทั้งชีวิตเพื่อที่จะเก็บเงินส่งป๋องเรียนแต่ป๋องก็ผลาญไปจนหมดสิ้น  ไม่เหลือแม้แต่บ้านที่จะซุกหัวอยู่  แม่ต้องพาป๋องไปเลิกยา  ต้องหาที่อยู่ใหม่  ชีวิตล้มละลายเพราะลูก  แม่หมดหวังไม่รู้จะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี  หนี้สินก็ยังไม่หมด  แม่จึงกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย
                     วันนั้นป๋องกลับมาทันเหตุการณ์พอดี  แต่ก็ไม่อาจที่จะช่วยเหลือแม่ได้เพราะกระแสน้ำเชี่ยวมาก  ป๋องมาพบแม่อีกทีก็สายเสียแล้ว  ป๋องได้แต่ร้องไห้เสียใจ
                    "แม่...ผมผิดไปแล้ว  ผมขอโทษนะแม่"
                    เมื่รู้ตัวก็สายเกินแก้แล้ว  ป๋องสิ้นหวังไม่รู้จะทำอย่างไรดี  หนี้สินพะรุงพะรัง  ป๋องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องมืดไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวัน  ไม่กินไม่นอน  ไม่คุยกับใครจนกระทั่งสูบผอมไปมากและจบชีวิตลงอย่างน่าอนาจ...