ความทรงจำที่ขาดหายไป (2)

เด็กชายชิน

วันนี้ก้อเหมือนกับเมื่อวานนั่นแหละ ที่ผมเองยังต้องมานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวที่ศาลาท่าน้ำตรงหน้าบ้าน 
ใครจะไปคิดล่ะคับว่าการที่เราต้องตกงาน จะน่าเบื่อได้ขนาดนี้ หลายๆ ครั้งนะ ผมเองคิดว่าอยากจะหยุดพักผ่อนซักเดือนนึงล่ะ แต่สุดท้าย พอผมได้มาหยุดพักจิงๆ ผมก้อกลับ เบื่อ อยากจะทำอะไรซักอย่าง อย่างบอกไม่ถูก 
ผมก้อเลยเดินไปที่หน้าบ้านกะว่าจะหารถซักคันมาชนเข้าที่ตัวเอง เผื่อว่าจะแก้เซ็งได้บ้าง แต่เปล่าเลยครับ รถซักคันก้อไม่มี ถนนหน้าบ้านผมว่างเปล่า เห็นก้อแต่เพียงเด็กสองสามคนวิ่งเล่นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลมากนักร๊อก ผมก้อเลยเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งหนึง เผื่อว่าอาจจะมีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกดีซ่อนอยู่ก้อได้ 
เสียงบีบแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้านของผม ปลุกให้ผมตื่นขึ้น ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไร แล้วผมก้อยื่นหัวออกไปมองที่หน้าบ้าน สิ่งแรกที่ผมได้เห็นคือ ชายคนหนึ่งที่อยู่ในชุดสีกากี ยืนถือซองกระดาษสีน้ำตาลซองใหญ่อยู่ซองหนึ่ง ผมก้อเลยมีความจำเป็นที่ต้องเดินไปหาเขา พร้อมกับเดินไปหยิบเอาซองสีน้ำตาลในมือของเขามาที่ผม 
ผมค่อยๆ เปิดซองนั้น เพราะไม่รู้เลยว่าซองนั้นอาจจะเป็นซองเชื้อโรคที่พวกโรคจิตส่งมาฆ่าคนอื่นก็เป็นไปได้แต่กลับไม่มีของแบบนั้นครับ กลับกลายเป็นเพียงแค่จดหมายปึกหนึ่ง หน้าซองจ่ามาถึงผม แล้วก้อเขียนที่อยู่เพียงว่า "จากพิม เพื่อนเก่าที่คุ้นเคย"
ผมพยายามเริ่มอ่านจดหมายทีละฉบับ แต่เพียงแค่เริ่มอ่านไปได้แค่ 2 ฉบับ ผมก้อไม่อยากจะอ่านมันต่อไป อยากเพียงแค่หาเจ้าของจดหมายเหล่านี้ให้เจอ
เพราะอย่างน้อยผมเองก้อควรจะต้องรู้ว่าพิมคือใคร
ผมจึงตัดสินใจเดินทางกลับไปที่โรงเรียนเก่าของผม ที่ผมจบจากที่นั่นมาเกือบสิบห้าปีแล้ว ตอนแรกที่ผมเข้าไปถามค้นหาประวัติเพื่อนเก่าคนนั้นของผม แต่ก้ออย่างว่านั่นแหละครับ ผมเองไม่สามารถที่จะหาประวัติเธอได้ เพราะทางโรงเรียนเอาประวัติของเธอ และเพื่อนของผมอีกหลายๆ คน ไปทิ้งที่อื่นเสียแล้ว ในขณะนั้น ผมรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก พิม ที่ผมต้องการจะพบเธอ ผมคงหมดหวังไปแล้วใช่มั้ย
ผมค่อยเดินไปเรื่อยๆ ในโรงเรียนเก่าของผม เดินดูความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นที่นี่ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก จากโรงเรียนที่เคยมีเพียงตึกเดียว แต่ตอนนี้ โรงเรียนเก่าของผม กลับกลายเป็นศูนย์ให้การศึกษาขนาดใหญ่ จนผมแทบจะหาเค้าเดิมไม่เจอ คงจะมีเพียงแค่ศาลาหอพระเท่านั้นที่ยังคงเป็นแบบเดิมผมค่อยๆ นั่งลงบริเวณนั้น แล้วแนบเอาหัวของผมลงสู่พื้นศาลานั้น 
"เอม ตื่นได้แล้ว โรงเรียนเลิกแล้วนะ" เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังปลุกผม เธอเองก้อกำลังรีบร้อนที่จะกลับบ้าน แต่ผมเองก็ไม่ได้สนใจเธอมากนัก เธอเลยเดินเข้ามาเขย่าหัวผมอย่างแรง ทำให้ผมเองลืมตาขึ้นมา แล้วมองเห็นเธอ 
แต่ทำไมเธอถึงไม่ใช่พิมคนที่ผมคิดล่ะ ตอนนี้ผมยังเห็นเด็กสาวคนนึงที่ผมน่าจะจำเธอได้ดี เด็กสาวในชุดนักเรียนสีขาว กระโปรงสีกรม ผมมองไปที่เด็กสาวคนนั้น แล้วขยี้ที่ตาเผื่อว่าบางที ผมเองอาจจะตาฝาดไปก้อได้ 
และผมก้อตาฝาดจิงๆ ก้อแค่เด็กนักเรียนคนนึงที่มาปลุกผมเพราะเห็นว่าเย็นแล้ว เธอมาปลุกผม แล้วเด็กคนนั้นก้อเดินจากไป ผมลุกขึ้นเดินอีกครั้งหนึ่ง เพื่อที่จะกลับเข้าสู่เมืองหลวง แต่สิ่งที่ผมได้เห็นตรงหน้า ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอหน้าตาเหมือนพิมมากจิงๆ รึว่าผมเองคิดถึงพิมจนคลั่งไป ผมค่อยๆเดินไปหาเธอคนด้านหน้าผม แล้วเข้าไปทักทายกับเธอ
"ขอโทษครับ ไม่ทราบว่า" ขณะที่ผมกำลังจะถามเธอ เธอก้อสวนคำพูดประโยคหนึ่งออกมา 
"เอมจำเราไม่ได้จิงเหรอ" เธอพูดคำนี้กับผม ตอนนี้ผมไม่รู้จิงๆ ว่าเธอเป็นใคร รู้แต่เพียงว่าเธอหน้าตาเหมือนพิมเอามากๆ จนผมแทบจะแยกไม่ออก แล้วผมก็นั่งคุยกับเธอตรงม้าหินอ่อนบริเวณนั้น
"ใช่พิมรึป่าว" ผมถามเธอ ทั้งๆ ที่รู้แน่ๆ ว่าคำตอบต้องเป็นคำว่าไม่แน่นอน
"เอมจำเราไม่ได้จิงๆ เหรอ" เธอพูดกับผมอีกครั้ง "เราพิมนะ พิมที่เขียนจดหมายไปหาเอมน่ะ" 
ผมยืนงงอยู่พักนึง แต่เธอก้อสะกิดที่ไหล่ผม แล้วเธอก้อพูดให้ผมฟังว่าเธอมานั่งรอผมอยู่ทุกวัน จนกระทั่งวันนี้ได้เจอผมอีกครั้งหนึ่ง 
พอเธอพูดออกมาแบบนี้ ผมก้อรู้สึกขนลุกเลยครับ ใครจะไปคิดล่ะว่า จะมีคนมานั่งรอเราเป็นสิบๆ ปีเพื่อที่จะมาเจอเราเพียงคนเดียวเนี่ยนะ 
แต่ผมก้อนั่งคุยกับเธอตั้งแต่หัวค่ำตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก จนกระทั่ง ผมเองเริ่มรู้สึกว่า มันดึกมากแล้ว ผมก้อเลยชวนเธอเพื่อที่จะกลับบ้าน ประมาณว่า ผมจะไปส่งเธอว่างั้นเถอะ แต่เธอก้อขอเข้าห้องน้ำก่อน 
เธอเดินขึ้นไปบนตึกอาคารเรียนชั้นสาม แล้วร้องเรียกลงมาที่ผมว่า "อย่าหนีเราไปอีกล่ะ" แล้วเธอเองก้อหายไปจนผมเองรู้สึกว่ามันเริ่มนานจนผิดสังเกดแล้ว
ผมจึงเดินขึ้นไปตาหาเธอที่บนชั้น 3 แต่ผมเองก้อไม่กล้าเดินเข้าไปที่ห้องน้ำหญิง เผื่อบางที พิมเองอาจจะทำธุระอยู่ก้อได้ ผมจึงยืนรอเธออยู่ที่หน้าห้องน้ำนั้นล่ะ แต่รอเธอเกือบๆ จะชั่วโมงนึงแล้วเธอก้อไม่ออกมาซักที จนกระทั่ง ผมได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น 
ผมไม่ได้สนใจที่จะรอพิมอีก ผมเองวิ่งไปทางต้นเสียงนั้น จนกระทั่งลงบันไดลงไป แต่ก้อไม่เห็นต้นเสียงนั้น พอเดินลงมาหาข้างล่าง ผมก้อหาไม่เห็นอีกนั่นแหละ ผมเลยตัดสินใจเดินขึ้นตึกอีกครั้ง แต่คราวนี้ จะเดินเข้าไปหาพิมที่ห้องน้ำนั้นเลย
แต่พอผมเข้าไป ก้อเป็นอย่างเดิมครับ ผมหาสิ่งมีชีวิตในห้องน้ำไม่เห็นเลย ไม่มีแม้กระทั่งแมลงสาบ หรือว่าหนู ผมจึงเดินลงมาจากตึกนั้น เพราะตอนนี้ ก้อรู้แล้วว่า เธอหลอกให้ผมรอเธอบ้าง  อย่างที่เธอรอผมมา แต่เอาเถอะ พรุ่งนี้ ผมจะกลับมารอเธออีกครั้งหนึ่ง