ผมไม่ผิดหรอก

ผมชื่อโจ้

เมื่อกี้เรายังสาละวนอยู่กับการเรียงหน้าทำต้นฉบับหนังสืออยู่เลย 
แต่เธอบอกไม่ไหวง่วงนอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ขอไปนอนก่อน 
ก่อนไปเธอยังก้มลงมาหอมฟอดที่แก้มข้างขวา 
แม้ทั้งแก้มและส่วนอื่น ๆจะยังไม่ถูกการชะล้าง เธอบอกว่าไม่เป็นไร 
เธอหอมได้ เธอบอกว่าหอมดี
แต่จู่ ๆเธอก็ยื่นโน๊ตมาให้ผมขณะกำลังคุยโทรศัพท์
แจ๊ค
ฉันนอนล่ะน่ะ ฉันโกรธมากที่เธอยังติดต่อหาหญิงอื่น และคุยกันต่อหน้าต่อตา คิดว่าฉันเป็นนังโง่จ่ายค่าโทรศัพท์ ค่ากินอยู่ เครื่องใช้ต่าง ๆให้เธอ เพื่อเธอจะไปหาความสุขกับคนอื่น จากนี้ไปฉันให้อิสระเธอ ต่างคนต่างอยู่ ฉันเบื่อคนนอกใจ ฉันเกลียดผู้ชายทุกคน 
และฉันกับเธออย่าคุยกันอีกเลย 
ลาก่อน คนไม่รักดี 
เลว ระยำ สัตว์
ผมตกใจ จึงพูดออกไปขณะยังคุยโทรศัพท์
"นี่มันอะไร พี่เป็นอะไร พี่อย่าวู่วามสิ ไม่รู้แล้วอย่าสรุปได้ไหม ดูสิร้องไห้อีกแล้ว โธ่เว้ย" 
แล้วผมก็ต้องวางโทรศัพท์
เธอวิ่งเข้ามาขยำกระดาษขว้างใส่หน้าผม 
"ทำไมแจ๊คทำแบบนี้ มีธุระอะไรถึงโทรมาคุยกันตีหนึ่งโทรมาคุยต่อหน้าต่อตาฉัน ถ้าเธออยากไปอยู่กับมันก็เชิญ" 
เธอพูดไปร้องไห้ไป พร้อมสะอึกสะอื้น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลเป็นทาง 
"เพื่อนที่ทำงาน เขาโทรมาปรึกษาเรื่องแฟน แฟนเขาหาว่าเขางี่เง่า กร้านโลก แร่ดที่จะไปบอกรักผู้ชายก่อน ผมก็ต้องฟังสิ มีแต่พี่นี่แหละ ไม่เคยฟัง จู่ ๆก็มาโวยวายตีโพยตีพาย 
ยื่นโน๊ตมาด่าผมทำไม ถ้าพี่ยังงี่เง่าไม่พยายามรู้เรื่องอยู่แบบนี้ 
ผมก็อึดอัด จะให้ไปก็ไป" 
ผมอธิบาย พร้อมพูดท้าท้ายไปในตัว ทั้ง ๆที่ในใจก็หวั่น ๆ
"ไปเล้ย เธออยากไปก็ไป เธอชอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไปสิ เพราะเธอไม่มีใจให้ฉันอยู่แล้วนี่" 
เธอเริ่มเสียงดัง น้ำตาไหลออกมายังกะน้ำตก 
"คุยเรื่องงานบ้าบออะไร จะโทรมาคุยกันตีหนึ่ง" 
เธอยังพยายามไม่เข้าใจว่าไอ้ที่คุยกันเนี๊ยะ คือเพื่อนโทรมาปรึกษา 
ผมก็เลยต้องร้อนสิครับ ผมเริ่มเสียงดัง 
"นี่พี่ พี่จะเอายังไง พี่ยังไม่เข้าใจอีกใช่ไหม หรือพึ่คิดว่า พี่ได้เริ่มเรื่องก่อนแล้ว จะยอมให้มันจบลงโดยดีไม่ได้ เสียฟอร์ม ต้องให้ผมเข้ามาออเซาะ 
ขี้อ้อน พี่คร้าบ ผมผิดไปแล้ว อภัยให้ผมน่ะพี่อยากให้ผมทำแบบนี้ใช่ไหม" 
ผมพูดพร้อมกับหันหน้ามาทำงานที่หน้าคอมเหมือนเดิม ในใจก็คิดอยากให้มันจบ ๆไว เพราะผมรู้ว่านี่มันก็ตีหนึ่งกว่า ๆใกล้บอลจะเตะอยู่รอมร่อ 
ผมนั่งเงียบสักพัก เงียบฟังเสียงสะอื้นจากเธอ เธอยังไม่ยอมหยุด ผมชำเลืองดูเธอ เห็นแล้วก็น่าสงสารดวงตาเธอแดงก่ำ แก้มชโลมไปด้วยน้ำตา แววตาเธอสีเศร้า เธอร้องไห้ไม่หยุด เธอเหมือนเด็กน้อยที่งอแงง ขี้กลัว หวาดระแวง เอาแต่ใจ ในใจเธอไม่รู้สิน่ะ ผมคิดว่าเธอคงอยากให้ผมเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ผมมองดูนาฬิกาอีกครั้งก็รู้ว่าบอลยูโรจะเริ่มแล้ว อยากให้อังกฤษชนะโครแอต 
แต่สุดท้าย ผมก็ตัดสินใจเดินไปหาเธอ ในขณะที่เธอยังสะอึกสะอื้นร้องไห้ไม่หยุด เอาทิชชู่ซับน้ำตาให้เธอ พร้อมลูบเส้นผมเบา ๆ ผมอึกอักอยู่ในใจ "คิดว่ากูจะขอโทษดีไหมเนี๊ยะ กูผิดตรงไหนว่ะ จู่ ๆเธอก็โหมเข้ามา พรั่งพรูอะไรก็ไม่รู้ 
ไม่ฟังเหตุอะไร กูจะขอโทษดีไหมว่ะ" ผมอึกอักในขณะที่มือยังลูบเส้นผมเธอไปมา พร้อมกับซับน้ำตาเธอที่แก้ม 
"พี่ผมขอโทษน่ะ" 
ผมตัดสินใจพูดให้จบเร็ว ๆ พร้อมก้มลงมาหอมฟอดที่แก้มข้างขวา 
แม้แก้มทั้งสองข้างชโลมไปด้วยน้ำตา ผมก็คิดว่าหอมได้ 
ผมคิดว่าแก้มเธอเค็มดี แล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นไปดูบอล 
ปล่อยให้เธอนั่งคลายร้องไห้ คลายสะอึกสะอื้นสักครู่ 
เดี๋ยวเธอคงตามขึ้นไป