BR 3 (V.thai) เกมส์นรก สถาบันโหด3 ตอนที่ 4

-๑- เจ้าชายยุนเทโซ-๑-

วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 00:00 ]
	ปลอกคอของทั้ง 7 คนเริ่มทำงาน สัญญาณดังขึ้นเรื่อยๆ 
		ทุกคนนั่งจับมือกันไว้  เราขอบคุณที่ทุกคนมีความรู้สึกดีๆให้แก่กัน เราจะไม่ลืมความรู้สึกนั้นเลย ส้มโอพูด และนั่งลงจับมือกันเป็นวงกลม รอความตายที่จะมาถึง แต่จะเป็นซึ่งอิสระที่ไม่ต้องอยู่ภายใต้อะไรทั้งปวง  สัญญาณ ลากเสียงยาว
		บึ๊ม!! 
		เด็กหญิงหมายเลข 28 ดอย	เด็กหญิงหมายเลข 32 หนุย	 เด็กหญิงหมายเลข  37 น้ำหวาน
		เด็กหญิงหมายเลข 40 ส้มโอ	เด็กหญิงหมายเลข 42 เหมียว	เด็กหญิงหมายเลข 45 อ้อม
		เด็กหญิงหมายเลข 53 มิ้ว 	ตาย!	[เหลือ 33 คน ]
	ทั้งหมดที่เหลือ 33 คน ถูกตรึงไว้ในความหลับไหลแห่งราตรีกาลท่ามกลางเงื่อมงำอันตราย
		วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 07:00 ]
	พวกผู้หญิงยังคงปักหลักรวมกลุ่มอยู่ตามห้องต่างๆ ของอาคาร 6   ผู้ชายก็อยู่ตามจุดต่างๆ เหมือนกัน
		ไอ้บิ๊ก มึงว่ามึงจะรอดไม๊ว่ะ ไทด์ถามบิ๊ก บิ๊กนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
		กูว่ากูต้องรอดแหละวะ  เพราะกูมันลูกทหาร  ใครจะมาเก่งเท่ากู บิ๊กรู้สึกมั่นใจ  ณัฐมองบิ๊กด้วยหางตา
		ถ้ามึงรอดกูฝากมึงดูแลจอยด้วยนะเว้ย ไทด์พูดฝากบิ๊กไป  บิ๊กก็ตอบรับไปอย่างนั้น ทั้งๆที่กูรู้อยู่แล้ว ว่าถ้ามันรอด  จอยก็ต้องตายอยู่ดี  ก็ต้องเป็นผีเหมือนกัน แล้วจะดูแลยังไง แต่ไทด์มันคงรักจอยมาก ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
		ฝั่งของกลุ่มมะเต้า
		โอ้ยยยย ชั้นอยากกลับบ้านนน ปรางอ้วนโอดครวญ  มะเต้าตาขวากระตุกอย่างแรงมากถึง 22 ครั้ง
		ชั้นว่าชั้นคงใกล้ตายแล้วละว่ะ  ตาขวากระตุกตั้ง 22 ครั้ง  ไม่ตายเดี่ยวก็ตายหมู่นี่แหละ มะเต้าโดนปรางอ้วนถีบหน้าคว่ำกับพื้น
		อีปากเสียปากไม่ดี  ตายก็ตายคนเดียวสิ  อย่ามาพาชั้นตายไปด้วย  อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าจัยไม๊ มะเต้าผงกหัวแบบเข้าใจ  ปรางอ้วน มะเต้า เฟรม  แพท  เบล ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่  จะช้าจะเร็วก็คงตายเหมือนกัน ในใจลึกๆ พวกเขาก็กลัวตาย
		ทั้งหมดที่เหลือ 33 คนต่างยังรับไม่ได้ที่จะต้องฆ่ากัน เลยอยู่เฉยๆไม่กล้าทำอะไร
		
		วันที่ 1 วันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2547 [เวลา 12:00 ]
		ประกาศ จุดอันตรายที่ 1 คือ อาคาร 6
	เมื่อจบเสียงประกาศลง ปลอกคอของทุกคนที่อยู่อาคาร 6 ก็เริ่มทำงาน ทุกคนรู้สึกตกใจ จึงรีบวิ่งกรูกันลงมาจากอาคาร 6 ต่างเบียดเสียดยัดเยียดกันลงมา เพื่อจะให้พ้นเขตอันตรายให้ได้  เพราะทุกคนยังไม่อยากตาย  ทุกคนไม่ลืมเอากระเป๋าของตัวเอง และกระเป๋าอุปกรณ์ลงมาด้วย  ต่างหนีตายกันอลหม่าน  สัญญาณก็ดังถี่ขึ้นๆ  กลุ่มของผู้ชาย บูม แบ็ค แน็ค หนีตายออกมาได้ก่อนแล้ว และกลุ่มของคนอื่นๆ  กลุ่มแจน กลุ่มกั้ง  ก็ต่างทยอยกันออกมาเกือบหมด แต่ก็พยายามอยู่ห่างรัศมี 10 เมตรกัน  เหลืออยู่กลุ่มเดียวคือกลุ่มมะเต้าที่อยู่ถึงชั้น 6 ยังลงมาไม่ถึง และล้มลงกลางทางทั้ง 5 คน ทำให้บูมที่อยู่ข้างล่างกระวนกระวายใจว่ากลัวมะเต้าจะเป็นอะไร เลยวิ่งขึ้นไปตามข้างบน แม้จะจะเสี่ยงอันตรายก็ตาม 
		ไอ้บูม มึงอย่าไป ไอ้บูม แบ็คยังห้ามบูมไว้ไม่อยู่  บูมวิ่งขึ้นไปในอาคาร 6 เห็นพวกมะเต้าล้มอยู่จึงช่วยให้ลุกขึ้น และพากันวิ่งหนีลงมา  และใกล้จะถึงทางออก ก็ต้องหน้าซีด เพราะประตูทางเดียวที่มีอยู่  ถูกปิดด้วยเหล็กกั้นอัติโนมัติ ไม่สามารถออกได้  นั่นก็หมายความว่า..
		บึ๊ม!!! 
		ไอ้บูมมมมมมม  แบ๊คทรุดตัวลงไม่อยากจะเชื่อภาพเบื้องหน้าของตนเอง  เพื่อนรักของตน  ตายไปต่อหน้าต่อตา และเพื่อนร่วมห้อง  ต้องตายไป  อย่างน่าสยดสยอง  แบ็คเข่าทรุด น้ำตานอง  พวกผู้หญิงคนอื่นๆ  วิ่งแยกออกไปเป็นกลุ่มๆ กันหมดแล้ว เหลือแต่แบ็คที่นั่งอาลัยต่อภาพเบื้องหน้า  เห็นร่างเพื่อนรักของตนเอง   และแน็คปลอบใจอยู่ข้างๆ ก่อนจะลากแบ็คจากไป
			เด็กชายหมายเลข 3 เฟรม	เด็กชายหมายเลข 6 บูม
เด็กหญิงหมายเลข 14 ปรางอ้วน	เด็กหญิงหมายเลข 21 มะเต้า	เด็กหญิงหมายเลข 34 แพท
เด็กหญิงหมายเลข 50 เบล	ตาย!	[เหลือ 27 คน]
	นักเรียนห้อง ปี 3 ห้อง 6 ตายไปทั้งหมด 28 คนแล้ว ที่เหลืออีกครึ่งห้อง 27 คน ต้องเผชิญชะตากรรมและต้องห้ำหั่นกันเอง โดยที่ทุกคนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายเมื่อไร กลุ่มของบุ๋มยังคงนั่งจับกลุ่มเมาท์เพื่อทำเป็นสิ่งสุดท้ายของชีวิต  กลุ่มของฟ่ง เหนื่อยอ่อนจากการวิ่งหนี จึงนอนพักกันไปหมดโดยไม่รู้สึกกลัวว่าจะมีใครมาทำร้าย  เพราะคิดเหมือนกันว่าวันแรกคงไม่มีอะไร  และคงไม่เหมือนกับ BR ญี่ปุ่นที่เพื่อนฆ่ากันได้ เพราะห้องปี 3 ห้อง 6 รักกันขนาดนี้ จึงไว้ใจ และหลับไป  กลุ่มยิม  เบนซ์  นัท นั่งอยู่คนละมุม  กลุ่มไทด์ ณัฐ บิ๊ก ออกหาเสบียงอาหารเพิ่ม  กลุ่มแบ็คและแน็คยังเศร้าไม่หาย ทำใจไม่ได้เลยนั่งซึมเศร้ากันต่อไป  กลุ่มของมะนาวนั่ง นอนคุยกัน เพื่อรอวาระสุดท้ายของชีวิต ก้อย และไดร์ ถึงอยู่คนละที่กัน แต่ทั้งคู่ก็วางแผนที่จะฆ่าเพื่อนๆ อยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ แต่ละคน ต่างทำสิ่งต่างๆแตกต่างกันในตอนนี้   แต่ทุกคนคิดเหมือนๆกันคือ จะตายเมื่อไหร่ ที่ไหน และอย่างไร มีน้อยคนนักที่คิดจะอยู่รอด และขอปาฏิหารย์จากสวรรค์
		กู นี่อยากจะจับไอ้ชาคริตมาเล่นเกมนี้ด้วยเจ่น จะได้ตายๆไปด้วยกันเลย วันนั้นกูก็เห็นมันนั่งกับสาวคนไหนแหมไม่รู้  กูนี่อยากไปตบเจ่น แรดมากๆ แอบใกล้ชิดกับชาคริตของกู เจ๊แจนใส่ไฟอย่างได้อารมณ์ เจ๊บุ๋มก็ได้อารมณ์เหมือนกัน  
		อี่แจน พี่อามเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  ต๊ายย ติ๊ต่างเอาคนเดียว บุ๋มทำหน้าทำตาใส่เจ๊แจน
		อี่บุ๋ม มึงพูดอย่างนี้มึงอยากโดนตบก็ เจ๊แจนยั๊วะ
		มึงก็มาตบน๊ะอี่ กูไม่กลัวมึงอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ต้องตายแล้วนี่ อี่กระเทยแห่นมาเลย เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่าไม่ต้องตบกูแล้ว เจ๊บุ๋มเริ่มรมขึ้นเหมือนกัน  เจ๊แจนหน้ามืด คว้าปืน มา กราดยิงใส่บุ๋มโดนไม่รู้ตัวเพราะความโมโหที่โดนท้าและมีความเครียดเรื่องเกมส์BR เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บุ๋มหลบทันวิ่งไปคว้าปืนมายิงสวนด้วย เพื่อนๆ แตกฮือ ต่างกระโดดหลบ แจนยิงไปถูกบุ๋มตัดขั้วหัวใจทันที และแจนยังหันไปกราดกระสุนอย่างบ้าระห่ำใส่ปุ๋ยและอุ ตายทั้งคู่ 2 คน แจนตอนนี้ไม่รู้สึกตัวอะไรแล้ว  เหมี่ยวและเบสพยายามวิ่งหนีออกไปทางประตู  ก็โดนแจนยิงใส่ตัดขั้วหัวใจจนตายไปทั้งคู่ จอยที่วิ่งออกจากห้องไปก่อนแล้วคอย ดูอยู่ และซุ่มเล็งปืนไปที่แจน  และยิงไปตัดขั้วสมองของแจน  แจนล้มลงกับพื้นเลือดนองเต็มห้อง จอยเดินเข้ามาในห้อง เห็นศพของเพื่อนทั้ง 6 คนนอนตายอยู่คาชุดนักเรียน ทรุดตัวลงและร้องให้เสียใจก่อนที่จะยิงตัวเองตายตาม
		ปัง!! ไทด์สะดุ้งตื่น 
		เด็กชายหมายเลข 9 แจน	เด็กหญิงหมายเลข 18 ปุ๋ย	เด็กหญิงหมายเลข 19 อุ
		เด็กหญิงหมายเลข 31 เหมี่ยว	เด็กหญิงหมายเลข 35 บุ๋ม 	เด็กหญิงหมายเลข 51 เบส
		เด็กหญิงหมายเลข 54 จอย	ตาย!	[เหลือ 20 คน]