...แกว่งใจ..ในฟากฟ้า ให้ซ่าส์..มีอะไรไหม

อาภาภัส

สามทุ่มเก้านาที ง่วงนิดๆแต่ก็ยังไม่อยากหลับ  นั่งหาวหวอดๆไปเรื่อยหน้าเครื่องคอม     อ่านไปเรื่อยกับตรงหมวดกลอนนะ  บางทีขี้เกียจตอบ เพราะ..แฮ่ะๆ..ไม่มีคำตอบที่ดีไปกว่า..ไม่รู้เหมือนกัน ..ว่าทำไม  เบื่อหรือ..อือม์เปล่ามั้ง
  จะเขียนอะไรดีนะสำหรับวันซัวๆแบบนี้
  
  คิดถึงพ่อตั้งแต่เช้า คุยกับพ่อแล้ว พ่อสอนว่าชีวิตเหมือนกระเป๋าสตางค์ เดี๋ยวก็มีเงินเต็ม  เดี๋ยวก็พร่อง ร่อยหรอ  เดี๋ยวก็ต้องซื้อหาใหม่ ถ้าเข้าใจ ก็จงทำใจให้เข้มแข็งและต้องอยู่ในโลกให้ได้
  
  เปิดอ่านงานเขียนเก่าๆในเรื่องสั้นที่ลงในไทยโพม  คิดถึงใครบางคนและใครบางคน  อือม์...พวกเขาคงลืมเราหมดแล้ว   คิดแค่นี้.ก็แย่เลยนำตามันมาเกาะขอบตาได้ไง   คิดถึงมันเกาะอยู่ที่ต้นไม้ต้นใดกันนะ   แล้วทำไมมันปรากฏตัวเป็นระยะๆ  ให้ใจเราซึม.... อือ..แถม..เฮ้อ...ด้วยก็แล้วกันนะ
  คุณเคยคิดถึงใครไหมคะ  แล้วทำไมต้องคิดถึง   ...ไม่รู้น่ะสิ สายลม ตอบมาแผ่วๆ เรารับรู้ด้วยกระแสใจสัมผัส   ความเข้าใจที่เป็นความผูกพันธ์หรือเปล่านะ    ไม่รู้สิ...ลมโบกมาเป็นคำตอบแบบเดิม
  เคยสัญญากับใครบางคนว่าจะแต่งนิทานให้เขา  ตอนวันนั้นรู้แต่เพียงว่า
จะทำยังไงก็ได้ให้เขาได้รู้สึกว่าเราได้แบ่งความตั้งใจที่เต็มใจจะช่วยเขาจริงๆ
แต่ตอนนี้เขาคงลืมไปหมดแล้ว  นิทานของเรา...จึงต้องเล่าแบบนี้นะ
   ณ  ....ฟากฟ้าที่สุกสกาวด้วยหมู่ดาวกระพริบพร่าง  ดาวดวงหนึ่งอ่อนโรยแรง
พร้อมที่จะร่วงสู่พื้นและหายลับไปจากฟากฟ้า จากใจคน    ดาวโรย...เป็นชื่ออันเก๋ไก๋...  เจ้าหล่อนเกิดจากความเหน็ดเหนื่อยแห่งผู้คนที่ทุกวันสลัดคำบ่นว่า
เหนื่อย    แค่นั้นยังมิพอ ทุกมวลสารที่รวมตัวเป็นเจ้าหล่อนนั้นยังมี ความเศร้า
ความอึดอัด   ความเหงา  ความโดดเดี่ยว ต่างพร้อมใจมาเกิดแบบรวมตัวเป็นดาวโรย
    ทุกวันยามฟากฟ้าเคลื่อนที่ไป..ใช่ว่าดาวโรยจะไม่เคลื่อนตัวนะ   เจ้าหล่อนไม่ทำให้ผู้คนที่เฝ้ามองเจ้าหล่อนต้องเสียใจหรอก  กระพริบพรายปรายตาราวว่าสุกใส  เจ้าหล่อนทำหน้าที่ให้คนได้สุขใจทั้งที่  เจ้าหล่อนใจไร้สุข
    ไม่ได้บอกไปอย่างหนึ่งว่าส่วนประกอบแห่งดาวโรยใช่ว่าจะไร้ความฝันเสียเลย มี....มีลีลาแห่งฝันที่มิมั่นใจประกอบอยู่เช่นกัน
     และวันที่เจิดจรัสของดาวโรย...  จ้าแจ่มขึ้นมา...  เด็กน้อยคนหนึ่งเขานั่งมองดาวจากหน้าต่าง  ตำแหน่งที่เขานั่งมองอยู่นั้น เขาไม่เห็นดาวอะไรเลย นอกจากดาวโรย   เขายิ้มนิดๆยามเห็นแสงกระพริบริบหรี่  . ..ดวงตาแห่งฝันของเขามีประกายมันเป็นพลังแห่งความคำนึง
    เด็กน้อย..ฝันว่าเขาได้ดวงดาวมาไว้ในมือมันสุกสว่าง  ..และเขาก็อธิษฐานขอให้ทุกอย่างจงได้สำเร็จหวัง....   และแล้วคืนนั้นในความฝันอันสะอาดสดใส
เด็กน้อยงีบหลับไปข้างๆหน้าต่าง ..ฝันและอธิษฐาน..
    ลมพัดแรงมาก  เมฆเคลื่อนตัวบดบังทุกสิ่งทุกอย่างอย่างรวดเร็ว  และมันก็บดบังดาวโรยจากฟากฟ้า  ....ในความตื่น  ณ  มุมนั้น  ดาวโรยหายลับในความมืดแห่งธรรมชาติที่รุนแรง  แต่ดาวโรยได้กลายเป็นดาวเรืองในใจที่สดใสแห่งเด็กน้อยนั้นเสียแล้ว
      .......ง่วงจัง..จะเขียนต่อยังไงดีนะ  ...ให้เด็กน้อยมีแต่ความสุข ให้เขาได้พบและสำเร็จในสิ่งที่เขาหวัง  ไม่ได้เล่าว่ายามเด็กน้อยหลับในมือของเขา คง มีภาพการ์ตูนต่างๆมากมายที่เขาสร้างขึ้นมา มันมีรูปแบบหลากหลาย  และตัวที่เข้าแถวมาสุดท้าย ก็เป็นรูปเด็กน้อยตัวอ้วนน่ารักใส่แว่นยื่นแขนขวาโบกไปโบกมาในมือมีดาวดวงน้อยกระพริบแสง  และบางทีดาวก็ลอยออกจากมือ และบางทีก็ลอยกลับเข้าไปอยู่ในมือ  ...สลับกับอาการหัวเราะของเด็กน้อย
      ....แฮ่ะๆ...มันนิทานยุคที่อะไรๆมันทำได้ทั้งนั้นในอินเตอเน็ต ในคอมพิวเตอร์   ก็จะให้จบด้วยความสุขนะจ๊ะ แต่มันจะพรวดพราดมาเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ หรือ อย่างไร....ห้ามถาม
        และแล้วดวงดาวในมือของเด็กน้อยก็กลายร่างเป็นหญิงสาวที่งดงาม และเด็กน้อยก็กลายเป็นเจ้าชายผู้งานสง่า  ทั้งสองก็ชวนกันไปท่องแดนฝันอย่างมีความสุข....อิ อิ....
       เห็นฤทธิ์ของความคิดถึงไหมนี่  มันผูกเรื่องได้ ..ข้างๆคูๆ  เสียจนต้องขอลาไปนอนสักแป็บนะคะ  ...ง่วงจริงๆเลย...  แต่ก่อนไปขอยำอีกครั้งว่า....เนื่องมาแต่ความคิดถึง  และ คิดถึง  และก็คิดถึงจ๊ะ
      
ปล...ที่เขียนเล่าเป็นแบบนี้ โปรดอย่าใส่ดีกรีแห่งความอิจฉา เสียจนหมดความเป็นคนเชียวนะ  ..เรื่องนี้เขียนเพราะรู้ว่าน้องเขาไม่มีวันมาอ่าน เขาทำแต่งาน และสร้างงาน  และไม่เคยมาอ่านเวบไทยโพมเลย....5555555