มันไม่จบง่ายๆ ( 2 )

ท้องฟ้าทะเล

หลังจากวันนั้น ทุกวันจันทร์ ถึงวันพุธ ตอนเย็น เต้ก็จะไปเรียนญี่ปุ่นแถวม.เกษตร 
และในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เต้ก็จะมาเล่าให้ผมกับฟางฟังว่า เต้เรียนอะไรมาบ้าง ผมกับฟางฟังแล้วรู้สึกว่าญี่ปุ่น ก็น่าสนใจดีเหมือนกันนะ  แต่พอนานๆเข้า ฟางก็ชักเริ่มเบื่อ ไม่ค่อยอยากจะฟังสักเท่าไร บอกว่า ยิ่งฟังแล้วก็เหมือนจะยิ่งยากขึ้นไปทุกที เริ่มไม่สนุกแล้ว แต่สำหรับผม ผมชอบที่จะฟังเต้เล่า ถึงแม้ว่ามันจะเริ่มยากขึ้นไปจริงๆอย่างที่ฟางว่า แต่ว่าการที่ผมได้นั่งมองเต้เล่า มันรู้สึกว่าผมได้ทำให้เธอมีความสุข ผมขอบอกท่านผู้อ่านเลยนะครับว่าเวลาที่เธอเล่า เธอดูมีความสุขจริงๆ แล้วทุกๆวันผมก็จะนั่งฟังเต้เล่าเสมอ
แต่2-3วันนี้ เต้ไม่ได้มาเล่าให้ผมฟังอีกเช่นเคย ตอนเช้าๆผมจะไม่ค่อยเห็นเธออยู่ที่ห้อง ผมไม่ทราบว่าเต้ไปไหน จะถามฟางผมก็ไม่กล้า เพราะผมกลัวว่าฟางจะคิดว่าผมสนใจเต้เกินไป  ผมจึงต้องทำเฉยๆ 
เฮ้ย แทน ปรกติตอนเช้านายจะอยู่กับเต้ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวนี้เกิดอะไรขึ้นอ่ะ
เออ เต้เขาก็คงอยากอ่านทบทวนบทเรียนมั่งอ่ะ มันยากขึ้นไปทุกที่ แกก็รู้
ผมตอบเอกกลับไปอย่างน้ำขุ่นๆ
มันก็คงยากขึ้นจริงๆอ่ะ เห็นช่วงนี้ พอมาถึงโรงเรียนปุป ก็ลงไปอ่านญี่ปุ่นข้างล่างกับไอ้พงศ์ทุกวัน นิค เพื่อนสนิทผมพูดขึ้น
พงศ์ พงศ์ไหนว่ะนิค
ก็ไอ้พงศ์ห้อง 5 ไง ไอ้คนที่มึงบอกว่าเห็นหน้าแล้วไม่ค่อยถูกชะตาอ่ะ
ไอ้นั่นอ่ะหรอ แล้วไงมันถึงไปอยู่กับเต้ได้ว่ะ
อ้าว มึงไม่รู้หรือไง มันก็เรียนญี่ปุ่นเเหมือนกัน
สงสัยจะแห้วแล้วโว้ย ไอ้แทนเอกหยอกผม
เฮ้ย กูไม่ได้เป็นอะไรกับเต้ซะหน่อย
เออ เออ ให้มันจริงเฮอะมึง
ตอนนี้ผมไม่ทราบเลยว่าผมรู้สึกยังไง ไอ้พงศ์ ไอ้พงศ์คนที่ผมรู้สึกหมั่นไส้ตั้งแต่ที่ผมเจอมันครั้งแรก ตอนนี้มันกำลังสนิทกับเต้ ผมแทบไม่เชื่อตัวเอง ผมได้แต่ภาวนาว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
และแล้ว....สิ่งที่ผมคิด....ก็.........................
  แทน แทนรู้ไหม เต้กับพงศ์ ที่อยู่ห้อง5นะ เป็นแฟนกัน ฟางวิ่งมาบอกผมในเช้าวันหนึ่ง
ผมพูดอะไรไม่ออก รู้สึกงงไปหมด ความคิดที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงตลอดเวลากลับกลายเป็นความจริง  ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทำไมผมไม่บอกรักเต้ ทำไมผมถึงปล่อยเวลาผ่านไป หรือว่าเป็นเพราะฟางที่ทำให้ผมไม่กล้าที่จะบอกรักเต้ เป็นเพราะผมกลัวเต้กับฟางจะทะเลาะกันหรอ  หรือเป็นเพราะผมเองที่ขี้ขลาดกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วผลมันจะไม่เป็นไปตามที่คิด ผมไม่รู้จริงๆครับ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่รู้
เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ต่อไป   ผมจะทำอย่างไรกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้?
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ ^_^				
comments powered by Disqus
  • พบธรรม

    27 มิถุนายน 2547 18:30 น. - comment id 74951

    เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
    สาธุ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน