Lovely มาเฟีย 3

หมูก้อย

เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสเหลือเกิน แต่ในใจยูเอะกลับหม่นหมองยิ่งนัก เธอปั่นจักรยานไปตามถนนยามเช้าซึ่งมีผู้คนไม่มากนัก เธอออกมาโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่อายะกะ.. 
เธอปั่นจักรยานมาเรื่อยๆจนถึงทะเลสาปมิคาเงะอันเก่าแก่และสวยงาม ในยามนี้เส้นขอบฟ้าซึ่งทาบจรดกับผืนน้ำเริ่มมีแสงทองระเรื่อบ่งบอกว่าวันใหม่กำลังจะเริ่มต้น 
ในยามนี้ที่นี่ช่างเงียบสงบ แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะในบริเวณนั้นยังมีชาย2  3 คนวิ่งออกกำลังกายอยู่ และมีคนผู้หนึ่งซึ่งเธอเห็นเพียงด้านข้าง เขากำลังเหม่อมองไปยังทะเลสาปอันกว้างใหญ่ จากที่มุมมองเห็นผืนน้ำและผืนฟ้าช่างสนิทแนบแน่นราวกับเป็นผืนเดียวกัน แต่ความจริงเล่า! 
ปรี้นนนนนนนนน!!!!!!!!!! 
เสียงแตรดังสนั่น ปลุกยูเอะจากภวังค์ 
เธอรีบหันกลับมามอง เธอจึงได้เห็นรถ 6 ล้อพุ่งตรงมายังเธออย่างรวดเร็ว! ระยะของมันห่างจากเธอไม่ถึง 5 เมตร! 
โครม! เสียงดังสนั่น จักรยานถูกรถ 6 ล้อ เหยียบจนมีสภาพไม่ต่างจากเศษเหล็ก! 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
คุณ เป็นอะไรรึเปล่า เสียงทุ้มแต่ติดจะไร้อารมณ์ถามขึ้น ทำให้ยูเอะรู้สึกตัวจากอาการตะลึงและรู้สึกว่าตนได้นอนทับร่างหนึ่งอยู่ เธอจึงรีบพลิกตัวออกมาจึงเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เธอชาไปทั้งร่างรู้สึกว่าหน้าร้อนวูบวาบ หายใจขัด หัวใจเต้นเร็วผิดจังหวะขึ้นมาทันที เพราะเขาคนนั้นคือ..เซนจิ 
แน่นอนเขาคงจำเธอไม่ได้ เพราะวันนั้นเธอสวมฮูดปิดหน้า 
บ้านคุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง เซนจิถาม 
มะ.ไม่เป็นไรค่ะ ยูเอะตอบละล่ำละลัก ฉันกลับเองได้ เธอกล่าวต่อเมื่อเริ่มควบคุมอารมณ์ได้ 
กล่าวจบเธอก็เดินไปยังซากรถจักรยานทำท่าเหมือนจะหอบกลับไปด้วย 
มันซ่อมไม่ได้แล้วล่ะคุณ เซนจิกล่าวเมื่อเห็นท่าทางของเธอ 
ยูเอะชะงัก ในที่สุดก็ตัดใจปล่อยมันไว้ แล้วเธอจะบอกที่บ้านอย่างไรดี! 
ในขณะที่เธอเดินจากไปนั้น สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายชุดดำคนหนึ่งเล็งปืนมายังเซนจิ! 
เธอวิ่งกลับไปแล้วผลักเซนจิสุดแรง! 
เปรี้ยง! 
ยูเอะรู้สึกเจ็บแปลบที่ไหล่ซ้ายอย่างรุนแรง หูของเธออื้อไปหมด ตาของเธอพร่าจนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้ว สัมผัสเดียวที่รับรู้คือตอนนี้รอบพื้นมีแต่เลือด! เลือดของเธอ! แต่เธอก็ยังพยายามขืนตัวลืมตาขึ้นมองหาเซนจิ ในที่สุดเธอก็เห็นเขาแวบหนึ่ง จากนั้นสติของเธอก็ดับวูบ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
ยูเอะลืมตาขึ้นมาในห้องมืดๆ แห่งหนึ่งซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหน เธอยันตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องทิ้งตัวลงไปอีกด้วยความเจ็บปวด เธอเริ่มตั้งสติได้ อย่างแรกเธอต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่ที่ไหน?และตอนนี้เธออยู่กับใคร? 
ที่นี่. ยูเอะพูดออกมาได้เท่านี้ก็รู้สึกเจ็บหน้าอก ของเหลวในกายตีวูบขึ้นมา เธอพยายามฝืนกลืนมันลงไปอย่างยากเย็น นับว่าอาการบาดเจ็บของเธอไม่น้อยเลยจริงๆ 
แล้วนี่เขาอยู่ไหนนะ จะปลอดภัยรึเปล่า ใช่เขารึไม่ที่พาเรามา แล้วที่บ้านเราจะรู้รึยัง ถ้ารู้แล้วพวกเขาจะรู้สึกอย่างไร จะทำอย่างไร ยูเอะนอนคิดไปเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
ยูเอะไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน เธอรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีของเย็นๆ มาทาบที่หน้าผากเธอจึงลืมตาขึ้น 
เป็นเซนจินั่นเอง! เขากำลังเช็ดตัวให้ยูเอะอย่างขมักขเม้น 
มือของเซนจิชงักเล็กน้อยเมื่อเห็นยูเอะลืมตา 
ที่นี่.ที่ไหน. พูดได้เพียงเท่านี้ยูเอะก็รู้สึกเจ็บอกขึ้นมาอีก และคราวนี้เธอไม่อาจยั้งของเหลวไว้ได้ทัน เธอจึงกระเลือดออกมาคำใหญ่ 
เซนจินำผ้าอีกฝืนมาเช็ดเลือดที่ปากให้ยูเอะ 
คุณนอนอยู่เฉยๆ เถอะ ไว้ดีขึ้นกว่านี้แล้วค่อยพูด เซนจิกล่าวเสียงเรียบ 
แล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้หลอกว่าที่นี่ที่ไหน เอาเป็นว่าที่นี่ปลอดภัยก็แล้วกัน เซนจิกล่าวต่ออย่างเย็นชา 
อ้าวแม่หนูนี่ฟื้นแล้วเรอะ อีกเสียงสอดขึ้นมา เจ้าของเสียงคงเป็นชายสูงวัย 
ครับ เซนจิรับคำ 
แล้วยูเอะก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด 
ชายคนนั้นแม้สูงวัยแต่ท่าทางยังแข็งแรงและองอาจน่าเกรงขาม ยูเอะเดาว่าคงเป็นชินโด คาเครุ ซึ่งเธอก็เดาไม่ผิด! 
ฉันชื่อคาเครุนะ ส่วนนี่คือเซนจิลูกชายของฉัน คาเครุแนะนำ 
ยูเอะทำท่าว่ารับรู้แล้ว 
แม่หนูพักผ่อนเถอะ หายดีแล้วยงมีโอกาสคุยกันอีกเยอะ คาเครุกลาวอย่างอารมณ์ดี ถ้ายูเอะไม่รู้จักคาเครุ เธอคงรู้สึกดีกว่านี้ ตอนนี้เขาเหมือนชายชราใจดีคนหนึ่งเท่านั้น 
ตอนนี้ก็ดีอยู่หลอก แต่เมื่อเขารู้ว่าเราเป็นใครล่ะจะเป็นอย่างไร? เราจะปิดบังเรื่องนี้ได้นานแค่ไหนนะ ยูเอะคิดอย่างหนักใจ 
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)